دردها و زخم‌های عميق كاراته و بی توجهی مسئولان

به گزارش بولتن نیوز؛ در حالی که اردونشین‌های تیم ملی کاراته این روزها با فراهم شدن امکانات لازم با حضور در کمپ آزادی فریاد شادی سر می دهند و متولیان فعلی کاراته هم از این بایت به خود می بالند و نشان افتخار بر سینه می زند، اما درد کاراته عمیق تر از آن است که با برگزاری یک اردوی معمولی در محلی که ۱۵ سال پیش هم ملی پوشان کاراته تجربه برگزاری اردوی آماده سازی را در آن داشتند، التیام یابد.

 درد امروز کاراته با برگزاری اردوی چند هفته ای در کمپ آزادی درمان نمی شود! درد کاراته این است که بعد از پنج شش سال همان افرادی را در کسوت ملی پوش می بینیم که در رقابتهای جهانی ۲۰۱۰ صربستان و جهانی ۲۰۱۲ فرانسه هم عضو تیم ملی بودند و امروز هم شاکله و ستون اصلی  تیم ملی هستند.

کاراته کاهایی چون ابراهیم حسن بیگی، ذبیح الله پورشیب، امیر مهدی زاده، سعید احمدی ، بهمن عسگری ، علی فداکار و سجاد گنج زاده چند سالی است که استخوان بندی تیم ملی را تشکیل می دهند. سوال مهم و قابل تامل اینجاست که این رشته مدال آور که داعیه کمک به کاروان ورزشی ایران در بازیهای آسیایی را دارد، در دو سه سال گذشته بجز اینکه تیم ملی‌اش روی همین نفرات که متاسفانه تعدادشان از انگشتان دو دست هم کمتر است می چرخد، کدام کاراته کای نخبه ای را در خود دیده است؟

البته که کاراته نباید نخبه دیگری هم به خود می دیده است! با کدامین ساز و کار باید انتظار نخبه پروری در کاراته را می داشتیم؟! وقتی هنوز موتور کمیته استعدادیابی فدراسیون روشن نشده از کار افتاده است، وقتی سیستم آموزشی نتوانسته با سیستم های آموزشی روز دنیا حرکت کند و اصولا چیزی به نام «روش های نوین» در سیستم آموزشی کاراته معنا و مفهمومی ندارد، باید انتظار نخبه پروری داشته باشیم!؟

از همه مهمتر وقتی در سیستم لیگ کاراته هیچگونه خلاقیت و ابتکاری دیده نمی شود و این قدرت و سازماندهی وجود ندارد که پای تیم های متمول و صاحب تشکیلات را به سوپرلیگ باز کنیم، واقعا چه انتظاری باید داشته باشیم؟ متولیان کاراته پاسخ دهند در دو سه سال گذشته بجز دانشگاه آزاد اسلامی که ورود و فعالیت آن را بدون تعارف باید به حساب احمد صافی گذاشت، کدام تیم یا به عبارتی باشگاه را برای ورود به سوپر لیگ توانستند ترغیب کنند؟

در یکی دو روز گذشته در خبرها داشتیم که امیر مهدی زاده و سعید احمدی هم به تیم پرستاره دانشگاه آزاد متشکل از ذبیح الله پورشیب، هامون درفشی پور، سجاد گنج زاده، مهدی سلطانی،علی فداکار و بهمن عسگری پیوستند تا تقریبا ۹۰ درصد ملی پوشان حال حاضر در دانشگاه دور هم جمع شوند. با احترام به تشکیلات ورزش دانشگاه و تشکر از  مسئولان آن باید از آقایان کاراته ای که دائم به دنبال منابفع شخصی و سبکی خود در این رشته هستند پرسید که اگر دانشگاه آزاد در کاراته تیمداری نمی کرد واقعا تکلیف چه بود؟

جذب و بکارگیری تقریبا همه ملی پوشان در تیم دانشگاه البته یک خاصیت دیگر هم دارد؛ اینکه لیگ هنوز شروع نشده می توان قهرمان مطلق و بی چون و چرای آن را حدس زد و تشخیص داد!

وقتی می گوییم نخبه پروری در چند سال گذشته در کاراته ایران ابتر مانده، یکی از دلایل واقعی اش همین لیگ یک سویه است که تنها تیم صاحب تشکیلاتش همین باشگاه دانشگاه آزاد است و بس!

مسعود رهنما طی چند روز گذشته در مصاحبه ای گفته اگر همین امروز انتخابات ریاست فدراسیون کاراته برگزار شود، باز هم دیر است. رهنما درست می گوید. جدا از مسابقات جهانی اتریش که اوایل آبان برگزار می شود، کاراته در سال ۲۰۲۰ به احتمال زیاد وارد المپیک می شود ومطمئنا برای موفقیت در بزرگترین آوردگاه ورزشی جهان کاراته به چیزی فراتر از اردوی چند هفته ای در کمپ آزادی نیاز است؛ به لیگی پویا، به کمیته استعدایابی فعال و سیستم آموزشی مطابق با علم روز دنیا و البته چرخش نخبگان در عرصه قهرمانی!

امیدواریم مسئولان ورزش کشور به این رشته توجه ویژه داشته باشند و در هیاهوی حضور در المپیک، زمانی هم برای این رشته پرطرفدار گذاشته و نسبت به برگزاری مجمع انتخاباتی اقدام کنند. از سوی دیگر اهالی کاراته باید به انتخاب مجمع احترام گذاشته و همه با هم با وفاق و همدلی برای موفقیت در میادین جهانی و المپیک تلاش کنند.