حدود
۱۵ سال پیش رونق یک معدن زغال سنگ باعث شد که دولت چین به امید ساخت یک
مرکز فرهنگی، اقتصادی و سیاسی، پول زیادی را صرف توسعه این شهر کند.
شهر
جدید اوردوس، که به کانگباشی (Kangbashi) هم معروف است، میتوانست ۱
میلیون شهروند را در خود اسکان دهد و به خاطر پروژههای عظیم معماری
مفهومی، برجهای مسکونی و ورزشگاههایی با آخرین تکنولوژی روز، مشهور باشد.
اما
مالیات بالای املاک و ساخت و ساز ضعیف باعث دلسرد شدن مردم از سکونت در
این شهر شد. امروزه با اینکه حدود ۱۰۰ هزار نفر در این شهر زندگی میکنند،
اما بیشتر شهر بلااستفاده مانده و در حال از بین رفتن است.
رافائل اولیویه (Raphael Olivier)، عکاس مجموعه «اوردوس - یک آرمانشهر شکست خورده»، میگوید:
تمام شهر حس یک ایستگاه فضایی آخرالزمانی را میدهد که مستقیماً از دل یک فیلم علمی تخیلی بیرون آمده است.
اولیویه
اجازه انتشار تعدادی از عکسهای فوقالعادهاش را به مجله آنلاین تک
اینسایدر (Tech Insider) داد. عکسهای دیگرش را میتوانید در وبسایت
شخصیاش ببینید.
اوردوس واقع در استان دورافتاده «مغولستان داخلی»،
بر روی یک ششم ذخایر زغالسنگ چین قرار دارد. این امر شهر اوردوس را محل
جذابی برای توسعه ساخته است.
در
اواخر دهه ۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ شرکتهای خصوصی معدن اجازه حفاری در این
مناطق را پیدا کردند. ظهور این تجارت جدید باعث ایجاد درآمدهای زیادی برای
دولت از طریق مالیات شد.
اولیویه
میگوید: «دولت تصمیم گرفت ساخت این شهر بیش از حد جاهطلبانه را از صفر
شروع کند.» در سال ۲۰۰۵ دولت شروع به سرمایهگذاری صدها میلیون در
زیرساختها و املاک کرد.
اما
در سال ۲۰۱۰ فراوانی مسکن در بازاری که در واقع وجود نداشت باعث ترکیدن
حباب شد. به گفته اولیویه مالیات بالای املاک، خانوادهها را از نقل مکان
به این شهر منصرف کرد.
به
علاوه شهر جدید اوردوس درست چند کیلومتر دورتر از "شهر قدیمی" اوردوس که
یک شهر پررونق در استان بود، بنا شد. الیویر میگوید: «مردم دلیلی برای نقل
مکان نمیدیدند.»
«در
نهایت فقط مقامات دولتی و کارگران ساختمانی مهاجر به شکل موثر در آنجا
مستقر شدند. به این ترتیب قسمت وسیعی از شهر کاملاً متروکه باقی ماند.»
۹۰ درصد واحدهای آپارتمانی از سال ۲۰۱۰ خالی هستند.
اوردوس همچنان مثل یک شهر که آیندگان آن را ساختهاند باقی مانده است.
توریستها و خبرنگاران برای ثبت معماری مسحور کننده و عجیب و غریب و مرموز اوردوس به این شهر سرازیر شدهاند.
این دو مجسمه اسب، مرکز توجه میدان چنگیز خان در مرکز شهر هستند. اسبها نماد انتخاب شده برای این شهر و نشان فرهنگ کوچنشینی هستند.
به گفته یکی از معمارهای گروه معماری MAD، موزه هنر و شهر اوردوس «انگار از فضا به کره زمین فرود آمده است.»
استادیوم دونگ شنگ (Dong Sheng) شهر اوردوس گنجایش ۳۵ هزار نفر تماشاگر را دارد، اما هرگز پر از تماشاگر نبوده است.
این
ویلای متروکه بخشی از پروژه «اوردوس ۱۰۰» است. برای این پروژه از ۱۰۰
معمار برای طراحی دهکدهای با خانههای ۱۰۰۰ متر مربعی دعوت شده بود.
فشار
برای ساخت سریع و ارزان باعث مخروبه شدن بعضی از سازهها در مدت کوتاهی
بعد از ساختشان شده است و بسیاری از ساختمانها نیمهکاره به نظر میرسند.
در
چند سال اخیر دولت محلی تلاشهایی برای جذب شهروندان انجام داده است. به
کشاورزان در ازای نقل مکان به اوردوس، پیشنهاد «پاداشهای سخاوتمندانه و
آپارتمانهای رایگان» داده شده است.
برای ترغیب کارمندان به اسکان در محلی نزدیک محل کارشان، دفاتر دولتی از ۳۰ کیلومتری شمال اوردوس به محلی نزدیکتر منتقل شدند.
همچنین
دبیرستانهای معتبر به اوردوس منتقل شدند. آپارتمانهای خالی تبدیل به
خوابگاههای دانشآموزی شدند و در حال حاضر میزبان دانشآموزان هستند.
در
نتیجه این تلاشها جمعیت شهر اوردوس به ۱۰۰ هزار نفر افزایش یافت. با این
حال با قطعیت نمیتوان درباره جمعیت دقیق شهر صحبت کرد. برخی بر این باورند
که دولت برای سرپوش گذاشتن بر این فاجعه برنامهریزی شهری، آمار واقعی را
مخفی میکند.
اوردوس هنوز فاصله زیادی با رسیدن به ظرفیت واقعیاش دارد.
اولیویه
شکست پروژه شهرسازی را مرتبط با نگرش «بسازش، مردم خودشان میآیند.»،
میداند. این امر نشاندهنده مشکلی فراگیر در چین است. مقامات چینی
امیدوارند جمعیت شهری چین را تا سال ۲۰۲۰ به بیش از ۲ برابر برسانند.
شهرهایی مثل اوردوس برای جای دادن به تودهها ساخته میشوند اما تودهها همیشه نمیآیند. اولیویه میگوید:
این پدیده واقعاً سرطانی برای توسعه کشور چین و همچنین تهدیدی جدی برای اقتصاد این کشور است.