در زندگی شخصی سحر قریشی و همسرش چه می گذرد؟
بنا به گزارش بولتن نیوز :سحر قریشی و امیدعلومی از زندگی خود گفتند .
از کارهایی که تا به الان داشتید، راضی بودید؟
علومی: من فعلا در حال تجربه کسب کردن هستم. اما فیلم هایی که بازی کرده ام را دوست داشتم.
فکر نمی کنید کارهایی مثل «دریاکنار» و «عشق، شانس، تصادف» چیزی را برای بهبود روند بازیگری شما نداشت و تنها روی اینکه شما موزیسین و خواننده هستید، متمرکز بود؟
علومی: خب، احتمالا شما کار «دربست آزادی» ساخته مهرشاد کارخانی را ندیده اید که قبل از اینها بود و البته فیلمی به نام «دو لکه ابر» را نیز با او داشتم که برای جشنواره بود. فضای کار خودم جدی تر و اجتماعی تر است و به این دست کارها علاقه زیادی دارم.
سینما را دنبال می کنید؟
علومی: به شدت. فیلم زیاد می بینم؛ هم به فیلم های خارجی و هم به فیلم های ایرانی علاقه دارم اما بیشتر در خانه به تماشای فیلم می پردازم؛ ضمن اینکه نمی توانم بگویم سینما دغدغه من است چون در حال حاضر خوانندگی برایم در اولویت است.
خانم قریشی شما این روزها چقدر دغدغه سینما دارید؟
قریشی: راستش اگر صادقانه جواب بدهم سینما خیلی دغدغه من نیست؛ البته از بچگی خیلی دوست داشتم بازیگر شوم و فکر می کنم اکثر بچه ها در آن سنین به بازیگری علاقه دارند. سال ها گذشت تا آرزوی کودکی ام برآورده شود اما در حال حاضر بیش از بازیگری، دغدغه کارگردانی دارم. از دو، سه سال پیش خیلی جدی به آن فکر کرده ام و همراه امید چند طرح را که او نوشته بود فیلمنامه کرده ایم و در حال انتخاب هستیم که کدام یک از آنها را برای کار اول بسازیم.
فکر کرده اید چه نوع کاری بسازید؟
قریشی: طبق آن چیزی که در این سال ها به آن رسیده ام و دقیق شدن در نگاه مردم، به این نتیجه رسیده ام که مردم را باید اول شاد کنیم و بخندانیم و بعد حرفی را که می خواهیم به آنها بزنیم. برای این است که شاید بسیاری از کارگردان ها آن فضای اجتماعی را کنار گذاشته اند و در قالب کارهای شاد و مفرح زمینه را برای زدن حرفی که می خواهند آن را بیان کنند، آماده می کنند. می گویم افسرده شده ایم اما واقعیت این است که گرفتاری ها بر شادی های ما غلبه کرده است.
تلخ شده ایم. نبود برنامه های مفرح و تفریحات، جوان ها را به سمت و سوی نامناسبی برده است. به فیلم های مان نگاه کنید که می خواهیم تفریح چند جوان را نشان دهیم به برداشت یک میلیون هم می رسیم!!! در حالی که بازی ها، شادی ها و روابط زیبایی داریم که به آنها توجه نمی کنیم. انگار یک هاله نگرانی و اندوه مثل این آلودگی هوای تهران، روی همه چیز تاثیر گذاشته است.
این موضوع روی انتخاب شما هم تاثیر می گذارد؟
قریشی: قطعا برای من هم همین طور است. نگاه کنید فیلم ها و بازیگرانی که جایزه می گیرند، همه تلخ و سیاه هستند. کسی به بازیگر طنز جایزه نمی دهد! برای شاد کردن مردم به شما جایزه نمی دهند و برای تان هورا نمی کشند! در تمام این سال ها اگر بازیگر طنزی هم بوده که به خاطر کار طنز جایزه گرفته است، یک بازیگر پیشکسوت بوده که به دلیل کسوت به او جایزه داده اند وگرنه در جوان ها کسی به علی صادقی که میلیون ها نفر را خندانده است، جایزه نمی دهد!
همین دو فیلم «شانس، عشق، تصادف» و «دریاکنار» که راجع به آنها صحبت کردیم از نظر عموم یعنی مسخره بازی در حالی که رنگ و لعاب دارد و فضای شادی ساخته است. حال اگر در فیلم تلخی بازی کنید که شخصیت هایش مشکل دارند، رنگ ها تیره است، حق طرف را خورده اند و سیاه و تاریک است، مردم می گویند «به به عجب کاری» اما به نظرم حق مان است که شاد باشیم و من دست رد به سینه هیچ فیلم شادی نمی زنم.
شما چه نوع فیلمی می سازید؟
قریشی: اول مردم را می خندانم و ترجیح می دهم پیام فیلم را با رنگ و شادی به مردم بگویم.
این موضوع چقدر حرف دل شماست و چقدر ماحصـل دل شکستگی ها و شکرگزاری های تان؟
قریشی: حتما ماحصل شکرگزاری هایم است؛ نه دل شکستگی ها. من برای خانه خودم فیلم نمی سازم بلکه برای مردم می سازم و دنبال مخاطب خاص نیستم. منظور جوان هایی است که هنوز در اجتماع بزرگ نشده اند و هنوز دل شان شاد است. هنوز تلخی ها را ندیده اند. می خواهم بگویم که رنگ و لعاب فقط مختص آن ور آب نیست و اینجا هم می شود کار جذاب و شاد ساخت که حرفی برای گفتن داشته باشد.
طرح ها را امید نوشته است!؟
قریشی: طرح های اولیه متعلق به امید است که با نگاه مردانه ای نوشته شده و من از نگاه زنانه چیزهایی به آن اضافه کرده ام.
در این کارها بازی هم می کنید؟
قریشی: متاسفانه وقتی شخصی به سن من به سمت کارگردانی بیاید، نسبت به او گارد می گیرند و شاید کسی حاضر نشود در فیلم من بازی کند!
احتمالا حاشیه بعدی شما این است و می گویند که سحر قریشی کارگردان هم شده است!؟
قریشی: شاید. ولی فارغ از اینها فضایی خواهد داشت که دلم نمی خواهد در آن بازی کنم و دوست دارم تمام تمرکزم را برای کارگردانی بگذارم و نشان دهم چه چیزهایی در این سال ها یاد گرفته ام. احتمالا برای بازیگران کار سراغ آدم هایی می روم که چهره نباشند چون فکر می کنم خیلی ها هستند که منتظر فرصت نشسته اند. از طرفی شاید خیلی از آنهایی که فکر می کنند من حق شان را خورده ام و کاربلد هستند، می توانند بیایند و نشان دهند که چند مردحلاج هستند.
پس دیگر بازیگری نخواهید کرد!؟
قریشی: اصلا این طور نیست! من قطعا یک بازیگر هستم. اگر فیلم می سازم برای این است که در 28 سالگی دغدغه های زیادی دارم و تجربه هایی که می خواهم نشان دهم. دوست دارم حرف دلم را بزنم؛ نه اینکه بگویم من کارگردان شده ام! این یک کار تجربی برای یادگرفتن است.
آقای علومی غیر از بازیگری و موسیقی هنر رونکرده دیگری هم دارید؟
علومی: هنری که رو نکرده باشم، نه اما در کنار اینها مدتی مادلینگ را تجربه کردم.
شما ایده های موسیقایی خود را از کجا می آورید؟
علومی: گاهی ترانه هایم را خودم می گویم و گاهی ترانه ای را پیدا می کنم یا به من پیشنهاد می شود که اگر باب میلم باشد آن را کار می کنم.
شما هم مثل خانم قریشی سعی می کنید دغدغه های تان را در کاری که می سازید، ارائه دهید؟
علومی: من سعی می کنم دغدغه های مردم را بگویم؛ چیزهایی را که بیشتر در جامعه اتفاق می افتد می خوانم که مردم بتوانند با آن ارتباط برقرار کنند. این هم در هر برهه ای متفاوت است.
بیشترین چیزی که شما را می ترساند، چیست؟
علومی: تا به حال به آن فکر نکرده ام!
شما چطور خانم قریشی؟
قریشی: روزهایی بود که از نظرات منفی درباره خودم می ترسیدم اما حالا دیگر رویم تاثیر نمی گذارد؛ مگر آنکه نظر شخصی نباشد و نقد منفی باشد که مرا به فکر فرو ببرد که ببینم چه اشتباهی کرده ام و باید برایش چه کار کنم.
شاید هزاران کامنت مثبت آنقدر شما را خوشحال نکند که یک کامنت منفی نابودتان کند!؟
قریشی: بله و هرچه شما خوش قلب تر و انرژیک تر باشید، این تلخی ها بیشتر اثر می گذارند. یک نقطه منفی و سیاه روی یک برگه سفید کاملا خودش را نشان می دهد. زمانی که حالم بد است، همه آن را متوجه می شوند، بعضی حرف های از سر بی رحمی چنان آزاردهنده است که شما را به هم می ریزد و من واقعا از بعضی چیزها نمی گذرم.
این تلخی ها روی نگاه تان به عشق هم تاثیر گذاشته است؟
قریشی: مثلا چه تاثیری!؟
با همه این اتفاقات تلخ و سختی ها، سحر قریشی هنوز آدم عاشق پیشه ای است؟
قریشی: من خیلی عاشقم. عشق در زندگی من وجود دارد.
آقای علومی عشق در زندگی شما چقدر جاری است؟
علومی: به نظرم بدون عشق زندگی مفهومی ندارد. عشق ابعاد مختلفی دارد، شما ممکن است عاشق خودتان باشید یا عاشق طبیعت یا خدا یا حتی یک آدم دیگر یا حتی عاشق کارتان باشید اما به نظرم عشقی ماندگار است که خالص و پاک باشد.
شما موافق هستید؟
قریشی: به نظرم چیزی که از این بهتر و برتر نیست که خداوند از روح خودش در کالبد انسان دمیده است پس همه عاشق هستند، حالا بعضی کمتر و بعضی بیشتر. بعضی آن حال خوب را دارند و بعضی ها آنقدر بی توجه هستند که روح حساس شان خاک گرفته است! حتی یک لبخند پشت ترافیک هم این عشق را نشان می دهد. محبت کردن یکی از بهترین روش های عشق ورزیدن است و حتما نباید بین دونفر یا یک زوج باشد.
انسان دوستی، خودش یکجور عشق است. چرا از این حس خوب که خداوند به ما داده است استفاده نکنیم؟ بعضی فکر می کنند عاشق شدن و عشق هزینه دارد اما محبت کردن واقعا رایگان است و بسیار غنی و پرارزش؛ مثلا وقتی پشت ماشین در خیایان ترمز می کنید تا عابری رد شود، تشکر آن عابر آنقدر انرژی مثبت به شما می دهد که تا مدت ها یادتان می ماند و با آن شاد هستید.
حس بخشش یکی از بهترین حس های دنیاست. بعضی ها که آدرس می پرسند قبلش سلام هم نمی کنند و بعدش هم یک تشکر نمی کنند و انگار وظیفه طرف مقابل بوده است اما احترام گذاشتن باعث می شود که حس خوبی به طرف دست بدهد و همین احترام به نظر من یک حس عاشقانه است. البته بعضی ها هم فقط نسبت به جایگاه آدم ها این حس احترام گذاشتن را دارند؛ در حالی که عشق آنقدر پاک است که اصلا نباید در آن به جایگاه آدم ها دقت کرد. بعضی ها احساس شان را خاک گرفته است و بعضی ها هم احساس شان کاملا گل شده است. شما باید هرلحظه و هر روز احساس تان را جلا بدهید. خوب است اجازه بدهیم همه ما آرامش داشته باشیم.
اولین کاری که شما از خانم قریشی دیدید چه بود؟
علومی: سریال «دلنوازان» بود.
به نظرتان خانم قریشی در چه کاری بهترین بازی شان را داشتند؟
علومی: فیلم «پنج ستاره» به نظرم کار بسیار خوبی بود
در آن کار چه ویژگی خاصی در بازی خانم قریشی بود که این را می گویید؟
علومی: در سکانس هایی که مقابل شهاب حسینی بازی می کرد، خیلی قوی تر از بازی های دیگرش بود. به نظرم آنها کنار هم خیلی خوب کار کردند. یک جورهایی حس کردم بازی شان مقابل آقای حسینی آنها را در یک طراز حسی قرار داده است و نزدیک به هم بودند.
خانم قریشی به نظرتان پارتنر خوب تاثیرگذار است؟
قریشی: خیلی زیاد. بگذارید این را بگویم که اوایل کارم پارتنرهای من حتی جواب سلام مرا نمی دادند! اصلا در آن کارها خیلی به ندرت جواب سلام خودم را می شنیدم! همین موضوع تجربه ای برای من شد که چگونه در این موارد رفتار کنم. تا به حال تا آن روزها برایم پیش نیامده بود که به کسی سلام کنم و او فقط نگاهم کند!
از همین رفتار پشت صحنه اثر یک پارتنر شروع می شود تا هنگام فیلمبرداری. در همان فیلم «پنج ستاره» من قرار بود نقش دیگری را در ابتدا بازی کنم و تست هم زدیم ولی وقتی خودم ببینم نمی توانم نقشی را خوب بازی کنم، آن را قبول نمی کنم و قطعا مخاطب هم آن نقش را از من باور نمی کند و خودم پیشنهاد دادم که نقش من را عوض کنند و حتی چون نقش جدیدم زمان کمتری داشت از دستمزد من هم کم شد ولی قبول کردم چون نقش خوبی بود. حتی برایش مابه ازای بیرونی داشتم؛ مثلا یکی از دوستان قدیمی ام روحیه حسادتی را در خود داشت و حسادت وی کاملا نمایان بود.
شهاب حسینی به عنوان پارتنر خیلی کمک کرد. هستند پارتنرهایی که حتی در نماهای بسته تو نمی آیند تا تو بتوانی حس بهتری بگیری اما من همیشه اخلاق حرفه ای را رعایت کرده ام. در «پنج ستاره» سعی کردم ریتم بازی ام به ریتم بازی شهاب حسینی نزدیک باشد تا نقش ها از هم دور نشوند.
آقای علومی شما چند سال دارید؟
علومی: 28 ساله هستم.
پس خیلی زود به شهرت رسیدید؟
علومی: برای من در سن 17-18 سالگی این اتفاق افتاد. وقتی بعد از چند تجربه آهنگسازی برای اولین بار یکی از کارها را خودم خواندم، آهنگ به سرعت پخش شد و آنقدر خوشحال بودم که به سرعت کارهای بعدی را ساختم. حس لذت بخشی بود؛ مثل حس قدرت بود که کارتان را دیگران می شنیدند. آن موقع در فضای زیرزمینی به سختی کار می کردیم و بعدها که بزرگ تر شدم، خواستم حرفه ای تر کار کنم و برای همین به دانشگاه رفتم و مدتی کار نکردم.
در دانشگاه موسیقی خواندید؟
علومی: اول در دانشگاه رودهن رشته کامپیوتر خواندم و بعد از مدتی رفتم دانشگاه هنر و بعد هم چند ترم رشته موسیقی خواندم و بعد از آن سینما پیش آمد.
شما هر دو شهرت را در سن کم تجربه کرده اید. به دنیا و زندگی بدون شهرت هم فکر کرده اید؟
قریشی: من خیلی به این موضوع فکر کرده ام و حس می کنم اتفاقا خیلی هم خوب است. دست کم در دنیای بدون شهرت می توانم خیلی از کارهایی را که می خواهم انجام بدهم؛ بدون اینکه کسی به من توجه کند یا از کارهایم متعجب شود. گاهی دوست دارم بروم مثلا فلافل بخورم اما یکجوری نگاه می کنند که انگار بازیگرها نباید فلافل بخورند! می پرسند خانم قریشی اینجا چیکار می کنید!؟ آنها فکر می کنند باید رستوران گران قیمت و لوکس بروم. نمی دانم تکلیف مان چیست!؟ طوری رفتار می کنند که انگار کار بدی می کنیم و اگر بد است پس شما آنجا چه می کنید!؟ من بیشتر به این فکر می کنم که ای کاش بعضی از مردم درک بالاتری داشتند که به کار ما کاری نداشتند. من پشت ترافیک بوق می زنم، طرف می گوید خانم قریشی شما هم بوق می زنید!؟ بعد خودش دستش را یک ثانیه از روی بوق برنمی دارد!
آقای علومی برخی می گویند که خانم قریشی شما را بازیگر کرده است. این موضوع صحیح است؟
علومی: ورود من به بازیگری این طور بود که یک دوست خانوادگی من را برای ساخت موسیقی یک فیلم از آقای داوود توحیدپرست معرفی کردند. آنجا آقای توحیدپرست که بسیار هم دوست داشتنی هستند از من پرسیدند که آیا کار بازیگری هم انجام می دهم و من هم ابراز علاقه کردم چون از بچگی عاشق بازیگری بودم و ایشان هم نقش اول کار را به من پیشنهاد کردند ولی متاسفانه آن کار توقیف شد. کار بعدی ام در بازیگری با سحر قریشی بود و آن کار دیده شد و به همین دلیل است که همه فکر می کنند خانم قریشی من را به دنیای بازیگری وارد کرده است. البته که خانم قریشی در این کار به من کمک های زیادی کرده است اما در انتخاب کارگردان ها که دست نمی بردند! حتی در کار «شانس، عشق، تصادف» در آخرین لحظه و بعد از ماه ها از شروع کار، به پروژه ملحق شدم.
شما ورزش هم می کنید؟
علومی: تنیس و کمی هم بدنسازی کار می کنم و مدتی هم ورزش های رزمی را دنبال می کردم.
قریشی: سال ها قبل از رفتن به مدرسه، رزمی کار می کردم که به خاطر مشکل پا، برایم ممنوع شد. در حال حاضر در حد معمولی ورزش می کنم و رشته خاصی را به صورت حرفه ای دنبال نمی کنم. البته زمان هایی که پیک کاری ام باشد، حتی فرصت باشگاه رفتن هم ندارم.
به لباس و خرید علاقه دارید؟
علومی: عاشق خرید کردن هستم و رسیدگی به خودم را خیلی دوست دارم. لباس پوشیدن و خوش پوشی برایم مهم است. حضورم در کار مادلینگ باعث شد که به استایل و مرتب بودن اهمیت بدهم. حضورم در هر کاری تجربه خوبی برای کارهای بعدی ام شده است.
اهل کتاب خواندن هم هستید؟
علومی: نه زیاد، اما حتما در هر فرصتی بشود کتاب می خوانم، مخصوصا به رمان علاقه زیادی دارم.
روزهای شما چطور سپری می شود؟
علومی: یا در استودیوی شخصی ام کارهای موسیقی را دنبال می کنم و یا در باشگاه مشغول ورزش هستم.
برای پایان این مصاحبه بگویید که در تمام این سال ها چقدر دلتان شکسته است؟
قریشی: فکر نکنم با اعداد بتوانم این سوال را جواب بدهم چون بیشتر از شمارش بوده است. بابت رفتارهایی که حتی به آنها فکر هم نمی کردم. زمان هایی بوده که روراست بوده ام و انتظار چیزهای بد را نداشتم ولی روی داده است. تنها چیزی که آرامم می کند این است که بگویم در حال پیشرفت هستم چرا که برای آدم های راکد و ساکن هیچ اتفاق مثبتی نمی افتد. خوشحالم آدم هایی هستند که کارهایم را با دقت دنبال می کنند.
کاش عمر نوح داشتم تا باب دل تک تک آنها فیلم بازی کنم که همه راضی شوند. این را با قدرت می گویم که درباره من واقعیتی وجود دارد که من سحر قریشی هستم و اجازه نمی دهم کسی این «من بودنم» را از من بگیرد. همه ما یک من واقعی داریم. من تمام تلاش خودم را می کنم که آن وجهه درونی ام برای خودم باشد و دیگران را به آن راه ندهم. امیدوارم روزی به جایی برسیم که کسی به من واقعی دیگران کاری نداشته باشد و هر انسانی به من درونی خودش بپردازد.
علومی: به نظرم همه آدم ها نان دلشان را می خورند و کاش دل همدیگر را نشکنیم. ضمن اینکه دلم می خواهد از مادربزرگم تشکر کنم که همیشه حامی من بود و خیلی دوستشان دارم.
از کارهایی که تا به الان داشتید، راضی بودید؟
علومی: من فعلا در حال تجربه کسب کردن هستم. اما فیلم هایی که بازی کرده ام را دوست داشتم.
فکر نمی کنید کارهایی مثل «دریاکنار» و «عشق، شانس، تصادف» چیزی را برای بهبود روند بازیگری شما نداشت و تنها روی اینکه شما موزیسین و خواننده هستید، متمرکز بود؟
علومی: خب، احتمالا شما کار «دربست آزادی» ساخته مهرشاد کارخانی را ندیده اید که قبل از اینها بود و البته فیلمی به نام «دو لکه ابر» را نیز با او داشتم که برای جشنواره بود. فضای کار خودم جدی تر و اجتماعی تر است و به این دست کارها علاقه زیادی دارم.
سینما را دنبال می کنید؟
علومی: به شدت. فیلم زیاد می بینم؛ هم به فیلم های خارجی و هم به فیلم های ایرانی علاقه دارم اما بیشتر در خانه به تماشای فیلم می پردازم؛ ضمن اینکه نمی توانم بگویم سینما دغدغه من است چون در حال حاضر خوانندگی برایم در اولویت است.
خانم قریشی شما این روزها چقدر دغدغه سینما دارید؟
قریشی: راستش اگر صادقانه جواب بدهم سینما خیلی دغدغه من نیست؛ البته از بچگی خیلی دوست داشتم بازیگر شوم و فکر می کنم اکثر بچه ها در آن سنین به بازیگری علاقه دارند. سال ها گذشت تا آرزوی کودکی ام برآورده شود اما در حال حاضر بیش از بازیگری، دغدغه کارگردانی دارم. از دو، سه سال پیش خیلی جدی به آن فکر کرده ام و همراه امید چند طرح را که او نوشته بود فیلمنامه کرده ایم و در حال انتخاب هستیم که کدام یک از آنها را برای کار اول بسازیم.
فکر کرده اید چه نوع کاری بسازید؟
قریشی: طبق آن چیزی که در این سال ها به آن رسیده ام و دقیق شدن در نگاه مردم، به این نتیجه رسیده ام که مردم را باید اول شاد کنیم و بخندانیم و بعد حرفی را که می خواهیم به آنها بزنیم. برای این است که شاید بسیاری از کارگردان ها آن فضای اجتماعی را کنار گذاشته اند و در قالب کارهای شاد و مفرح زمینه را برای زدن حرفی که می خواهند آن را بیان کنند، آماده می کنند. می گویم افسرده شده ایم اما واقعیت این است که گرفتاری ها بر شادی های ما غلبه کرده است.
تلخ شده ایم. نبود برنامه های مفرح و تفریحات، جوان ها را به سمت و سوی نامناسبی برده است. به فیلم های مان نگاه کنید که می خواهیم تفریح چند جوان را نشان دهیم به برداشت یک میلیون هم می رسیم!!! در حالی که بازی ها، شادی ها و روابط زیبایی داریم که به آنها توجه نمی کنیم. انگار یک هاله نگرانی و اندوه مثل این آلودگی هوای تهران، روی همه چیز تاثیر گذاشته است.
این موضوع روی انتخاب شما هم تاثیر می گذارد؟
قریشی: قطعا برای من هم همین طور است. نگاه کنید فیلم ها و بازیگرانی که جایزه می گیرند، همه تلخ و سیاه هستند. کسی به بازیگر طنز جایزه نمی دهد! برای شاد کردن مردم به شما جایزه نمی دهند و برای تان هورا نمی کشند! در تمام این سال ها اگر بازیگر طنزی هم بوده که به خاطر کار طنز جایزه گرفته است، یک بازیگر پیشکسوت بوده که به دلیل کسوت به او جایزه داده اند وگرنه در جوان ها کسی به علی صادقی که میلیون ها نفر را خندانده است، جایزه نمی دهد!
همین دو فیلم «شانس، عشق، تصادف» و «دریاکنار» که راجع به آنها صحبت کردیم از نظر عموم یعنی مسخره بازی در حالی که رنگ و لعاب دارد و فضای شادی ساخته است. حال اگر در فیلم تلخی بازی کنید که شخصیت هایش مشکل دارند، رنگ ها تیره است، حق طرف را خورده اند و سیاه و تاریک است، مردم می گویند «به به عجب کاری» اما به نظرم حق مان است که شاد باشیم و من دست رد به سینه هیچ فیلم شادی نمی زنم.
شما چه نوع فیلمی می سازید؟
قریشی: اول مردم را می خندانم و ترجیح می دهم پیام فیلم را با رنگ و شادی به مردم بگویم.
این موضوع چقدر حرف دل شماست و چقدر ماحصـل دل شکستگی ها و شکرگزاری های تان؟
قریشی: حتما ماحصل شکرگزاری هایم است؛ نه دل شکستگی ها. من برای خانه خودم فیلم نمی سازم بلکه برای مردم می سازم و دنبال مخاطب خاص نیستم. منظور جوان هایی است که هنوز در اجتماع بزرگ نشده اند و هنوز دل شان شاد است. هنوز تلخی ها را ندیده اند. می خواهم بگویم که رنگ و لعاب فقط مختص آن ور آب نیست و اینجا هم می شود کار جذاب و شاد ساخت که حرفی برای گفتن داشته باشد.
طرح ها را امید نوشته است!؟
قریشی: طرح های اولیه متعلق به امید است که با نگاه مردانه ای نوشته شده و من از نگاه زنانه چیزهایی به آن اضافه کرده ام.
در این کارها بازی هم می کنید؟
قریشی: متاسفانه وقتی شخصی به سن من به سمت کارگردانی بیاید، نسبت به او گارد می گیرند و شاید کسی حاضر نشود در فیلم من بازی کند!
احتمالا حاشیه بعدی شما این است و می گویند که سحر قریشی کارگردان هم شده است!؟
قریشی: شاید. ولی فارغ از اینها فضایی خواهد داشت که دلم نمی خواهد در آن بازی کنم و دوست دارم تمام تمرکزم را برای کارگردانی بگذارم و نشان دهم چه چیزهایی در این سال ها یاد گرفته ام. احتمالا برای بازیگران کار سراغ آدم هایی می روم که چهره نباشند چون فکر می کنم خیلی ها هستند که منتظر فرصت نشسته اند. از طرفی شاید خیلی از آنهایی که فکر می کنند من حق شان را خورده ام و کاربلد هستند، می توانند بیایند و نشان دهند که چند مردحلاج هستند.
پس دیگر بازیگری نخواهید کرد!؟
قریشی: اصلا این طور نیست! من قطعا یک بازیگر هستم. اگر فیلم می سازم برای این است که در 28 سالگی دغدغه های زیادی دارم و تجربه هایی که می خواهم نشان دهم. دوست دارم حرف دلم را بزنم؛ نه اینکه بگویم من کارگردان شده ام! این یک کار تجربی برای یادگرفتن است.
آقای علومی غیر از بازیگری و موسیقی هنر رونکرده دیگری هم دارید؟
علومی: هنری که رو نکرده باشم، نه اما در کنار اینها مدتی مادلینگ را تجربه کردم.
شما ایده های موسیقایی خود را از کجا می آورید؟
علومی: گاهی ترانه هایم را خودم می گویم و گاهی ترانه ای را پیدا می کنم یا به من پیشنهاد می شود که اگر باب میلم باشد آن را کار می کنم.
شما هم مثل خانم قریشی سعی می کنید دغدغه های تان را در کاری که می سازید، ارائه دهید؟
علومی: من سعی می کنم دغدغه های مردم را بگویم؛ چیزهایی را که بیشتر در جامعه اتفاق می افتد می خوانم که مردم بتوانند با آن ارتباط برقرار کنند. این هم در هر برهه ای متفاوت است.
بیشترین چیزی که شما را می ترساند، چیست؟
علومی: تا به حال به آن فکر نکرده ام!
شما چطور خانم قریشی؟
قریشی: روزهایی بود که از نظرات منفی درباره خودم می ترسیدم اما حالا دیگر رویم تاثیر نمی گذارد؛ مگر آنکه نظر شخصی نباشد و نقد منفی باشد که مرا به فکر فرو ببرد که ببینم چه اشتباهی کرده ام و باید برایش چه کار کنم.
شاید هزاران کامنت مثبت آنقدر شما را خوشحال نکند که یک کامنت منفی نابودتان کند!؟
قریشی: بله و هرچه شما خوش قلب تر و انرژیک تر باشید، این تلخی ها بیشتر اثر می گذارند. یک نقطه منفی و سیاه روی یک برگه سفید کاملا خودش را نشان می دهد. زمانی که حالم بد است، همه آن را متوجه می شوند، بعضی حرف های از سر بی رحمی چنان آزاردهنده است که شما را به هم می ریزد و من واقعا از بعضی چیزها نمی گذرم.
این تلخی ها روی نگاه تان به عشق هم تاثیر گذاشته است؟
قریشی: مثلا چه تاثیری!؟
با همه این اتفاقات تلخ و سختی ها، سحر قریشی هنوز آدم عاشق پیشه ای است؟
قریشی: من خیلی عاشقم. عشق در زندگی من وجود دارد.
آقای علومی عشق در زندگی شما چقدر جاری است؟
علومی: به نظرم بدون عشق زندگی مفهومی ندارد. عشق ابعاد مختلفی دارد، شما ممکن است عاشق خودتان باشید یا عاشق طبیعت یا خدا یا حتی یک آدم دیگر یا حتی عاشق کارتان باشید اما به نظرم عشقی ماندگار است که خالص و پاک باشد.
شما موافق هستید؟
قریشی: به نظرم چیزی که از این بهتر و برتر نیست که خداوند از روح خودش در کالبد انسان دمیده است پس همه عاشق هستند، حالا بعضی کمتر و بعضی بیشتر. بعضی آن حال خوب را دارند و بعضی ها آنقدر بی توجه هستند که روح حساس شان خاک گرفته است! حتی یک لبخند پشت ترافیک هم این عشق را نشان می دهد. محبت کردن یکی از بهترین روش های عشق ورزیدن است و حتما نباید بین دونفر یا یک زوج باشد.
انسان دوستی، خودش یکجور عشق است. چرا از این حس خوب که خداوند به ما داده است استفاده نکنیم؟ بعضی فکر می کنند عاشق شدن و عشق هزینه دارد اما محبت کردن واقعا رایگان است و بسیار غنی و پرارزش؛ مثلا وقتی پشت ماشین در خیایان ترمز می کنید تا عابری رد شود، تشکر آن عابر آنقدر انرژی مثبت به شما می دهد که تا مدت ها یادتان می ماند و با آن شاد هستید.
حس بخشش یکی از بهترین حس های دنیاست. بعضی ها که آدرس می پرسند قبلش سلام هم نمی کنند و بعدش هم یک تشکر نمی کنند و انگار وظیفه طرف مقابل بوده است اما احترام گذاشتن باعث می شود که حس خوبی به طرف دست بدهد و همین احترام به نظر من یک حس عاشقانه است. البته بعضی ها هم فقط نسبت به جایگاه آدم ها این حس احترام گذاشتن را دارند؛ در حالی که عشق آنقدر پاک است که اصلا نباید در آن به جایگاه آدم ها دقت کرد. بعضی ها احساس شان را خاک گرفته است و بعضی ها هم احساس شان کاملا گل شده است. شما باید هرلحظه و هر روز احساس تان را جلا بدهید. خوب است اجازه بدهیم همه ما آرامش داشته باشیم.
اولین کاری که شما از خانم قریشی دیدید چه بود؟
علومی: سریال «دلنوازان» بود.
به نظرتان خانم قریشی در چه کاری بهترین بازی شان را داشتند؟
علومی: فیلم «پنج ستاره» به نظرم کار بسیار خوبی بود
در آن کار چه ویژگی خاصی در بازی خانم قریشی بود که این را می گویید؟
علومی: در سکانس هایی که مقابل شهاب حسینی بازی می کرد، خیلی قوی تر از بازی های دیگرش بود. به نظرم آنها کنار هم خیلی خوب کار کردند. یک جورهایی حس کردم بازی شان مقابل آقای حسینی آنها را در یک طراز حسی قرار داده است و نزدیک به هم بودند.
خانم قریشی به نظرتان پارتنر خوب تاثیرگذار است؟
قریشی: خیلی زیاد. بگذارید این را بگویم که اوایل کارم پارتنرهای من حتی جواب سلام مرا نمی دادند! اصلا در آن کارها خیلی به ندرت جواب سلام خودم را می شنیدم! همین موضوع تجربه ای برای من شد که چگونه در این موارد رفتار کنم. تا به حال تا آن روزها برایم پیش نیامده بود که به کسی سلام کنم و او فقط نگاهم کند!
از همین رفتار پشت صحنه اثر یک پارتنر شروع می شود تا هنگام فیلمبرداری. در همان فیلم «پنج ستاره» من قرار بود نقش دیگری را در ابتدا بازی کنم و تست هم زدیم ولی وقتی خودم ببینم نمی توانم نقشی را خوب بازی کنم، آن را قبول نمی کنم و قطعا مخاطب هم آن نقش را از من باور نمی کند و خودم پیشنهاد دادم که نقش من را عوض کنند و حتی چون نقش جدیدم زمان کمتری داشت از دستمزد من هم کم شد ولی قبول کردم چون نقش خوبی بود. حتی برایش مابه ازای بیرونی داشتم؛ مثلا یکی از دوستان قدیمی ام روحیه حسادتی را در خود داشت و حسادت وی کاملا نمایان بود.
شهاب حسینی به عنوان پارتنر خیلی کمک کرد. هستند پارتنرهایی که حتی در نماهای بسته تو نمی آیند تا تو بتوانی حس بهتری بگیری اما من همیشه اخلاق حرفه ای را رعایت کرده ام. در «پنج ستاره» سعی کردم ریتم بازی ام به ریتم بازی شهاب حسینی نزدیک باشد تا نقش ها از هم دور نشوند.
آقای علومی شما چند سال دارید؟
علومی: 28 ساله هستم.
پس خیلی زود به شهرت رسیدید؟
علومی: برای من در سن 17-18 سالگی این اتفاق افتاد. وقتی بعد از چند تجربه آهنگسازی برای اولین بار یکی از کارها را خودم خواندم، آهنگ به سرعت پخش شد و آنقدر خوشحال بودم که به سرعت کارهای بعدی را ساختم. حس لذت بخشی بود؛ مثل حس قدرت بود که کارتان را دیگران می شنیدند. آن موقع در فضای زیرزمینی به سختی کار می کردیم و بعدها که بزرگ تر شدم، خواستم حرفه ای تر کار کنم و برای همین به دانشگاه رفتم و مدتی کار نکردم.
در دانشگاه موسیقی خواندید؟
علومی: اول در دانشگاه رودهن رشته کامپیوتر خواندم و بعد از مدتی رفتم دانشگاه هنر و بعد هم چند ترم رشته موسیقی خواندم و بعد از آن سینما پیش آمد.
شما هر دو شهرت را در سن کم تجربه کرده اید. به دنیا و زندگی بدون شهرت هم فکر کرده اید؟
قریشی: من خیلی به این موضوع فکر کرده ام و حس می کنم اتفاقا خیلی هم خوب است. دست کم در دنیای بدون شهرت می توانم خیلی از کارهایی را که می خواهم انجام بدهم؛ بدون اینکه کسی به من توجه کند یا از کارهایم متعجب شود. گاهی دوست دارم بروم مثلا فلافل بخورم اما یکجوری نگاه می کنند که انگار بازیگرها نباید فلافل بخورند! می پرسند خانم قریشی اینجا چیکار می کنید!؟ آنها فکر می کنند باید رستوران گران قیمت و لوکس بروم. نمی دانم تکلیف مان چیست!؟ طوری رفتار می کنند که انگار کار بدی می کنیم و اگر بد است پس شما آنجا چه می کنید!؟ من بیشتر به این فکر می کنم که ای کاش بعضی از مردم درک بالاتری داشتند که به کار ما کاری نداشتند. من پشت ترافیک بوق می زنم، طرف می گوید خانم قریشی شما هم بوق می زنید!؟ بعد خودش دستش را یک ثانیه از روی بوق برنمی دارد!
آقای علومی برخی می گویند که خانم قریشی شما را بازیگر کرده است. این موضوع صحیح است؟
علومی: ورود من به بازیگری این طور بود که یک دوست خانوادگی من را برای ساخت موسیقی یک فیلم از آقای داوود توحیدپرست معرفی کردند. آنجا آقای توحیدپرست که بسیار هم دوست داشتنی هستند از من پرسیدند که آیا کار بازیگری هم انجام می دهم و من هم ابراز علاقه کردم چون از بچگی عاشق بازیگری بودم و ایشان هم نقش اول کار را به من پیشنهاد کردند ولی متاسفانه آن کار توقیف شد. کار بعدی ام در بازیگری با سحر قریشی بود و آن کار دیده شد و به همین دلیل است که همه فکر می کنند خانم قریشی من را به دنیای بازیگری وارد کرده است. البته که خانم قریشی در این کار به من کمک های زیادی کرده است اما در انتخاب کارگردان ها که دست نمی بردند! حتی در کار «شانس، عشق، تصادف» در آخرین لحظه و بعد از ماه ها از شروع کار، به پروژه ملحق شدم.
شما ورزش هم می کنید؟
علومی: تنیس و کمی هم بدنسازی کار می کنم و مدتی هم ورزش های رزمی را دنبال می کردم.
قریشی: سال ها قبل از رفتن به مدرسه، رزمی کار می کردم که به خاطر مشکل پا، برایم ممنوع شد. در حال حاضر در حد معمولی ورزش می کنم و رشته خاصی را به صورت حرفه ای دنبال نمی کنم. البته زمان هایی که پیک کاری ام باشد، حتی فرصت باشگاه رفتن هم ندارم.
به لباس و خرید علاقه دارید؟
علومی: عاشق خرید کردن هستم و رسیدگی به خودم را خیلی دوست دارم. لباس پوشیدن و خوش پوشی برایم مهم است. حضورم در کار مادلینگ باعث شد که به استایل و مرتب بودن اهمیت بدهم. حضورم در هر کاری تجربه خوبی برای کارهای بعدی ام شده است.
اهل کتاب خواندن هم هستید؟
علومی: نه زیاد، اما حتما در هر فرصتی بشود کتاب می خوانم، مخصوصا به رمان علاقه زیادی دارم.
روزهای شما چطور سپری می شود؟
علومی: یا در استودیوی شخصی ام کارهای موسیقی را دنبال می کنم و یا در باشگاه مشغول ورزش هستم.
برای پایان این مصاحبه بگویید که در تمام این سال ها چقدر دلتان شکسته است؟
قریشی: فکر نکنم با اعداد بتوانم این سوال را جواب بدهم چون بیشتر از شمارش بوده است. بابت رفتارهایی که حتی به آنها فکر هم نمی کردم. زمان هایی بوده که روراست بوده ام و انتظار چیزهای بد را نداشتم ولی روی داده است. تنها چیزی که آرامم می کند این است که بگویم در حال پیشرفت هستم چرا که برای آدم های راکد و ساکن هیچ اتفاق مثبتی نمی افتد. خوشحالم آدم هایی هستند که کارهایم را با دقت دنبال می کنند.
کاش عمر نوح داشتم تا باب دل تک تک آنها فیلم بازی کنم که همه راضی شوند. این را با قدرت می گویم که درباره من واقعیتی وجود دارد که من سحر قریشی هستم و اجازه نمی دهم کسی این «من بودنم» را از من بگیرد. همه ما یک من واقعی داریم. من تمام تلاش خودم را می کنم که آن وجهه درونی ام برای خودم باشد و دیگران را به آن راه ندهم. امیدوارم روزی به جایی برسیم که کسی به من واقعی دیگران کاری نداشته باشد و هر انسانی به من درونی خودش بپردازد.
علومی: به نظرم همه آدم ها نان دلشان را می خورند و کاش دل همدیگر را نشکنیم. ضمن اینکه دلم می خواهد از مادربزرگم تشکر کنم که همیشه حامی من بود و خیلی دوستشان دارم.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
