استفاده نادرست از شبکه های اجتماعی و توهم دانش؛ درد دل یک مدیر

به گزارش بولتن نیوز به نقل از دیجیاتو، فناوری نیز مثل تمام مظاهر زندگی مدرن یک شمشیر دولبه است؛ از یک طرف آمده تا زندگی ما را راحت تر کند و از طرف دیگر دردسر هایی با خود به همراه می آورد. شبکه های اجتماعی و به ویژه شبکه های اجتماعی موبایلی امروزه سهم قابل توجهی از ارتباطات میان فردی ما را به خود اختصاص داده اند و از حق نگذریم، انسان ها را در هر کجای دنیا از هر زمان دیگری به یکدیگر نزدیک تر کرده اند. از سوی دیگر نیز با دیدن سرهایی که پشت هر ترافیک و در هر مجلسی در خلسه ی تلگرام فرو رفته اند، ما را با این سؤال مواجه می کند که آیا به واقع به یکدیگر نزدیک تر شده ایم یا از هم دورتر؟

اما مقصر تلگرام و واتس اپ و چه و چه است، یا این خود ماییم؟ مدتها پیش باید از خود می پرسیدیم آیا با هر ابزار جدیدی که به زندگی مان راه می دهیم، فرهنگ استفاده اش را هم یاد می گیریم؟ اگر قرار بود بشر با آتش و چاقو و چرخ گوشت هم همین رفتاری را داشته باشد که برخی از ما با موبایل و شبکه های اجتماعی داریم، امروز کجای چرخه ی حیات بودیم؟ متأسفانه «فرهنگ استفاده» در میان ما مقوله ی محجوری است. نه زمان خاصی برای ابزار هایمان تعیین می کنیم، نه راه های درست و کاربرد های منطقی آنها را می دانیم.

این روزها در شایعات و لطیفه ها و عکس ها و ماجراهایی غرق می شویم که هیچ کجای زندگی مان را بهبود نمی دهند. می خوانیم، ساعت ها هم می خوانیم، اما چیزی به دانسته هایمان افزوده نمی شود. وقت صرف می کنیم، اما انسان بهتری نمی شویم. تا به حال از خودتان پرسیده اید تا کجا و تا کی؟ اپلیکیشن تلگرام با نوآوری ها و امکانات تازه ی خود، منشأ حرف و حدیث های بسیاری بوده است. اما این بار حرف ها از جنس متفاوتی است.

امین زمانی راد، مدیر فروش شرکت پیشگامان است. او چندی پیش درد دل خود را با دیجیاتو در میان گذاشته است. حرف او حرف خیلی ها و دغدغه ی او دغدغه ی خیلی از مدیران کشور ماست. چند دقیقه وقت صرف کنیم، پای حرف های او بنشینیم و از خودمان چند سؤال ساده بپرسیم. باشد که مطالعه کنیم، تحقیق کنیم و انسان مفید تری باشیم. در ادامه متن ارسالی ایشان را خواهید خواند که با اندکی تلخیص و تصرف منتشر می شود.

با دیجیاتو همراه باشید.

«این روزها بحث بر سر چگونگی استفاده از شبکه های اجتماعی موبایلی بسیار است، اما خطرناک تر از زمانی که برای این شبکه ها صرف می شود، بیماری در حال رشدی است که نام آن را می توان «توهم دانش» گذاشت. عضو شدن در گروه ها و کانال های به اصطلاح علمی و خواندن جملات کوتاه سطحی، نیاز مغزمان به مطالعه را ارضا می کند و ما روز به روز از خواندن کتاب دورتر و دورتر می شویم.

هر روز متن هایی پنج خطی برای ما ارسال می شوند. ما نیز دو خط از اول و یک خط از آخر آن را مطالعه می کنیم و چیزی نمی گذرد که خود را در آن زمینه متخصص می پنداریم. به این ترتیب هر کسی در هر زمینه ای صحبت کند بلافاصله وارد بحث می شویم و سریعاً آن سه خطی که مطالعه کرده ایم را بر سر آن فرد می کوبیم؛ به شرط آنکه حوصله ی خواندن همین سه خط را هم داشته باشیم.

می توان آموزش های مربوط به حوزه ی فروش را مثال زد. فروش یک مهارت است و نیاز به تمرین و تکرار دارد، تکنیک های آن متعدد هستند و همه توانایی مطالعه ی آنها را دارند. اما چیزی که فرد را به یک فروشنده ی حرفه ای تبدیل می کند، «استفاده» از این دانش است. تا زمانی که دانش، با تمرین بسیار به مهارت تبدیل نشود نمی توان در هیچ زمینه ای حرفه ای شد.

مدتی است در مصاحبه های شغلی، از متقاضیان کار سؤال می کنم در زمینه ی فروش چه کتاب هایی خوانده اند. می گویند کتابی نخوانده اند، اما در یک سری کانال های آموزشی عضو هستند و مطالبی در این زمینه برایشان ارسال می شود و آنها را مطالعه می کنند. هنگامی که یک آزمایش فروش از آنها می گیرم کاملاً مشخص می شود نه دانشی در کار است و نه مهارتی.

این نشان می دهد استفاده ی نادرست از هر سیستمی می تواند زیانبار باشد. بحث بر سر کارایی یا عدم کارایی کانال های علمی و یا شبکه های علمی نیست؛ مهم نحوه ی استفاده از آنهاست. عضویت در این کانال ها و شبکه های اجتماعی می تواند بسیار مفید باشد، به شرطی که روش استفاده از آنها را بدانیم. یک مطلب کوتاه و یا یک جمله ی علمی، می تواند سرنخی باشد برای جستجو به دنبال دریایی از دانش که پشت آن نهفته است. تنها با غوطه ور شدن در این دریای عمیق است که می توان آن را به مهارت تبدیل کرد و حرفه ای شد.

اما رفتار امروز ما در دراز مدت خطر های زیادی به همراه خواهد داشت. در صورت ابتلا به بیماری توهم دانش از مطالعه دور می شویم، از یادگیری صحیح فاصله می گیریم و خود را در دانشی به عمق یک سانتیمتر غرق می کنیم. با این رفتار و عقب ماندن از کسب دانش و پیشرفت حقیقی، مطمئناً در کار و زندگی خود موقعیت های بسیاری را از دست خواهیم داد. ای کاش هرچه زودتر به خودمان بیاییم و فرهنگ استفاده ی صحیح از هرچیزی را یاد بگیریم و به یکدیگر آموزش دهیم، در انتهای ماراتنی که در آن هستیم، هیچ کس پیروز نخواهد بود».