آینده مبهم و احتمالا سخت استقلال و پرسپولیس

گروه ورزش: استقلال و پرسپولیس همانطور که تیم های صنعتی حمایت می شوند محتاج پشتیبانی هستند اما حالا که بحث واگذاری ملغی شده کدام نهاد توان جمع کردن مشکلات بی پایان این دو تیم را دارد؟

به گزارش بولتن نیوز: از آنجایی که چرخ فوتبال همیشه در ایران با اتکا به نیروی دولت چرخیده است همیشه این سوال وجود داشته که در صورت اهدای سرخابی ها به بخش خصوصی چه آینده ای پیش روی آنهاست. تا چند دهه این بحث واگذاری فقط در قالب یک گمانه زنی مطرح می شد. اما سرانجام مردان بهارستان آن را قانون کردند و دولت یازدهم پس از روی کار آمدن نخستین قدم خود را در جهت اهدای این دو تیم به بخش خصوصی برداشت. حتی کار به سازمان خصوصی سازی هم رسید. چهار بار هم سرخابی ها تا آستانه واگذاری پیش رفتند که هر بار یک مشکل مانع از انجام کار شد. بار نخست مشکل از ودیعه گذاری خریداران بود. سپس ودیعه که درست گذاشته شد بحث اهلیت پیش آمد و در بخش نهایی که دو شرکت زیرمجموعه خودروسازان پا پیش گذاشتند این نمایندگان مجلس بودند که طرح خود را وتو کردند و با یک اعتراض 135 امضایی نشان دادند تمایلی به واگذاری ندارند.

محمد دادکان درست در همان برهه بود که در سیمای ملی حاضر شد و قسم جلاله خورد سرخابی ها واگذار نمی شوند و همه این کارها یک " نمایش" است. حالا حرف دادکان واو به واو درست از آب درآمده است. برای اینکه بدانید دولت از اول هم می دانست بحث واگذاری شدنی نیست تنها لازم است به قرار داد اسپانسر استقلال توجه کنید. در حالی که طبق قانون می بایست اواسط و اواخر بهار 94 این دو تیم به بخش خصوصی واگذار می شدند استقلال در اسفند ماه سال 93 یک قرارداد سه ساله با یک اسپانسر خاص بست به شرط دریافت 90 میلیارد تومان کمک!

امضای این قرارداد نشان می داد که محمد دادکان بی جهت در تلویزیون این پیشبینی را انجام نداده است. نه مجلس و نه دولت حاضر به واگذاری صد در صدی نبودند و تنها خواستار واگذاری به شکل "خصولتی" بودند. چیزی شبیه به واگذاری مخابرات و دیگر نهادهای استراتژیک و تقریبا امنیتی. اما مگر سرخابی ها امنیتی اند؟ شاید گره مشکل همین طرز فکر باشد.

در این بین افرادی مثل حسین هدایتی و عابدینی بیشترین تلاش را کردند تا سرانجام مالک پرسپولیس شوند که این خواسته آنها دقیقا به مثابه پارو زدن هوا بود؛ بی حاصل، بی معنا و از دور مضحک و خنده دار!

اینک هیات وزیران آب پاکی را بر روی دستان هواداران دو تیم می ریزد؛ استقلال و پرسپولیس از بنگاه اقتصادی به بنگاه فرهنگی تغییر رویه می دهند و از این رو دیگر بحث واگذاری دنبال نمی شود.

شاید همین پایان یک آغاز دیگر باشد. حالا که دولت یازدهم تصمیم گرفته این دو تیم را حفظ کند باید روش دیگری را برای مدیریت آنها پیش بگیرد. اجاره دادن به این روش که مشخص نیست چه شرکت هایی به چه ضمانت هایی و مهمتر از همه با چه اهلیتی به سراغ آنها می آیند، درست نیست. اگر درست بود وضعیت امروز استقلال این نبود.بعنوان مثال؛ آقای شاهرخ سبک دست اسپانسر استقلال می گوید؛ گفتم نود میلیارد در سه سال می دهم اما نگفتم این پول را در چه زمانی می دهم! این یعنی یک گاف بزرگ مدیریتی برای مردان وزارت ورزش و جوانان که به عقیده شان اگر این بلا سر فوتبال آمده به خاطر سو مدیریت فدراسیون فوتبال است! نه اینکه میدریت کفاشیان آش دهانسوزی باشد اما مردان وزارت ورزش در شمال خیابان سئول،در عمل نشان دادند که دست کمی از مردان این سوی خیابان ندارند.

اینک که قرار شده دولت خرج دو تیم را بدهد بهتر است یک راهکار جدید و بکر دیگر پیدا کند وگرنه روش فعلی، چیزی نیست که آینده این دو تیم را تضمین کند. صندلی فروشی، اجاره دادن به شرط حضور فلان مدیر و این دست از روش ها همه امتحان شده و پاسخش منفی بوده است.