کلید زدن چنین پروژه ای در زمانی که آزاد راه تهران ـ شمال بعد از ۵۰ سال از شروع مطالعات همچنان بخاطر کمبود اعتبار ۵۰۰۰ هزار میلیاردی ناتمام مانده منطقی به نظر نمی رسد و سرنوشتی جز به ثمر نرسیدن آن در موعد مقرر ندارد و همانند ۳۰۰۰ پروژه ی نیمه تمام عمرانی سرانجامی مبهم پیدا خواهد کرد.
به گزارش بولتن نیوز، خرداد ماه سال جاری بود که نماینده مردم
آمل و لاریجان در مجلس، در مراسم سالگرد شهید خسرو فلاح در حسینیه چهارده
معصوم این شهرستان گفت : برای ۲۰ کیلومتر پروژه مترو آمل – تهران با
پیمانکاران ۷۷ میلیارد تومان قرار داد بسته شده است و انتشار آگهی مناقصه
قطعه دوم مترو آمل- تهران هم انجام شده است .
مسیر مستقیم از تهران تا
آمل ۱۲۰ کیلومتر می باشد و اگر منظور آقای نماینده از ساخت مترو، راه آهن
بین شهری نباشد که بدلیل موقعیت جغرافیایی و کوهستانی بودن مسیر قاعدتا
همینطور هست، باید در نظر داشت که برای ساخت هر کیلومتر مسیر مترو بنا بر
اظهارات اخیر مدیر عامل قطار شهری مشهد ۱۶۰ میلیارد تومان اعتبار لازم
خواهد بود. در نتیجه برای تکمیل این پروژه به حداقل ۱۹ هزار میلیارد تومان
بودجه نیاز می باشد. حال سوال اینجاست ،این هزینه های هنگفت که قرار است از
خزانه ی دولت پرداخت شود، با چه طرح توجیهی دنبال می شود و مدت زمان
بازگشت این سرمایه گذاری چقدر است؟!
باتوجه به آمار های منتشر شده از
سوی سازمان راهداری ، تعداد مسافران استان تهران به مقصد مازندران ۱ میلیون
و ۸۰۰ هزار نفر می باشد.
حال با در نظر گرفتن تردد همه ی مسافرین
تهران ـ مازندران به صورت رفت و برگشت از این طریق و با پرداخت هزینه ی
بلیط به قیمت ۵۰ هزار تومان توسط هر مسافر و با درنظر گرفتن افزایش ۱۰%
قیمت بلیط و تعداد مسافر در هر سال بازگشت سرمایه این پروژه ۱۶٫۵ سال به
طول خواهد انجامید.
لازم به ذکر است که این محاسبات با صرف نظر کردن از
عوامل مهمی از جمله هزینه های تعمیر و نگهداری و سایر زیر ساخت های جانبی
چنین پروژه هایی و باتاکید بر درنظر گرفتن جابجایی تمام مسافرین تهران ـ
شمال از طریق مترو صورت گرفته است.
طبیعتا پروژه ای با این دوره ی
بازگشت سرمایه ، درحال حاضر صرفه ی اقتصادی ندارد و ضروری است به جای صرف
بودجه های کلان برای شروع چنین پروژه هایی، تکمیل پروژه های هم سویِ قدیمی
در اولویت قرار گیرد.
به عبارت دیگر می توان گفت کلید زدن چنین پروژه
ای در زمانی که آزاد راه تهران ـ شمال بعد از ۵۰ سال از شروع مطالعات
همچنان بخاطر کمبود اعتبار ۵۰۰۰ هزار میلیاردی ناتمام مانده منطقی به نظر
نمی رسد و سرنوشتی جز به ثمر نرسیدن آن در موعد مقرر ندارد و همانند ۳۰۰۰
پروژه ی نیمه تمام عمرانی سرانجامی مبهم پیدا خواهد کرد.