از واژه‌بازی تا خودکشی!

به گزارش گروه فرهنگی بولتن نیوز، رضا حامی‌​پور اظهار کرد: به هم ریختن قاعده دستوری و در هم ریختن زمان​ها باعث شده بعضی کارها حتی خوانده نشوند.

او با بیان این که هنوز کارهایی که مخاطب بتواند با آن​ها ارتباط برقرار کند وجود دارد خاطرنشان کرد: آن چه امروز در شعرها اتفاق می‌افتد نوعی بازی با واژه است که دست مخاطب را نمی‌​گیرد و او را بالا نمی‌برد.

این شاعر تصریح کرد: نقاشی که صرفا با رنگ بازی می​کند نقاش نیست. در نتیجه کسی هم که با واژه بازی می​کند شاعر نیست. بنابراین آن‌چه مورد نیاز است فضایی است که در کار نهفته است و قرار است به مخاطب ارائه شود.

حامی‌پور گفت: اگر فضایی که در شعر یا هر اثر هنری نهفته است مورد پسند باشد و احساسات خواننده را برانگیخته کند و حاوی نکات لطیف، فلسفی و اجتماعی باشد و به شکل درست بیان شود مطمئنا مردم آن را می​خوانند.

شاعر «بیدارم کن برای زندگی بدویم» با اشاره به وجود اختلاف سلیقه میان مخاطبان ادبیات توضیح داد: بعضی دوست دارند شعر لطیف و عاشقانه بخوانند و بعضی دیگر دوست دارند کارهای اجتماعی و روانشناختی بخوانند. اما اگر ما بخواهیم صرفا واژه‌بازی کنیم معلوم است که درون آن واژه‌​ها چیزی وجود نخواهد داشت؛ به همین دلیل، اثر ضربه می​خورد و مهم‌تر از آن در کنار آن‌ آثار خوب هم ضربه می​خورند که این خطری بزرگ محسوب می​شود.

حامی‌پور ادامه داد: وقتی کاری بد، آشفته و به‌هم‌ریخته ارائه می‌شود ذهنیت مخاطب هنگام خواندن آن نسبت به کارهای دیگر هم خراب می​شود.

سراینده مجموعه شعر «زندگی بسته پستی است که می‌رسد» با اشاره به این‌که شعر هم گوشه‌​ای از هنر است بیان کرد: همه جوامع با هر زبان، عقیده و وضعیت جغرافیایی از ابتدا هنر در وجودشان بوده و هست و اگر انسان هنر را کنار بگذارد به روبوت تبدیل می‌شود.

او خاطرنشان کرد: فرق بین روبوت و انسان در این است که انسان از هنر، احساس و رویا برخوردار است و همین موجب می​شود که زندگی او تکراری و خسته‌کننده نباشد؛ اگرچه بعضی از هنرمندان آن‌قدر خسته می​شوند که دست به خودکشی می​زنند و ما این عمل را بین هنرمندان و نویسندگان در سطح جهان می‌بینیم.

انتهای پیام