اعترافات عجیب ذهنی که دوست دارد، دیده شود!

گروه سینما و تلویزیون، سومین فیلم سینمایی «هومن سیدی»، کارگردان، نویسنده و بازیگر سینمای ایران در بخش «سودای سیمرغ» سی و سومین جشنواره فجر حضور یافت و با اعلام نامزدهای کسب سیمرغ های امسال، نام این فیلم در چند رشته درکنار چند فیلم برتر امسال قرار گرفت.

به گزارش بولتن نیوز، در فیلم «اعترافات ذهن خطرناک من» که با سکانس های وحشتناک آغاز می شود، «سیامک صفری» و «نگار جواهریان» و «عباس غزالی» با گریمی متفاوت به عنوان سه نقش اصلی بازی می کنند. سرمایه گذاری این فیلم با  داستانی عجیب بر عهده جواد نوروزبیگی، منصور لشگری قوچانی و محمد پازوکی بوده است.

هومن سیدی و عوامل فیلم «اعترافات ذهن خطرناک من» به خاطر بازی فوق العاده و متفاوت «سیامک صفری»، او را شایسته دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد می دانند و در این باره ابراز امیدواری کردند و این درحالی است که به نظر می رسد مهمترین رقیب او در کسب این جایزه، «حسین یاری» برای نقش آفرینی در فیلم موفق «مزار شریف»‌ باشد که باتوجه به ویژگی های خاص این فیلم، به نظر می رسد صفری از بخت کمتری نسبت به یاری برخوردار باشد.

البته در «اعترافات خطرناک ذهن من» این تنها «سیامک صفری»‌ نیست که بازی درخشانی از خود به یادگار گذاشته، «عباس غزالی» هم به خوبی از عهده شخصیت عجیبش در فیلم سیدی برآمده و در واقع به جز «نگار جواهریان»‌ که اینجا هم مثل همیشه همان دختر نسبتاً‌ خوب و تقریباً زیبای سینماست، باقی بازیگران فیلم بازی های یکدستی ارائه داده اند که در این میان اشاره به نقش کوتاه و تاثیرگذار «رویا نونهالی» حائز اهمیت است.

با این حال اگر بازی درخشان و بی نظیر «سیامک صفری» این بازیگر کهنه کار تئاتر کشورمان که به زعم بسیاری از اهالی تئاتر،‌ بهترین بازیگر تئاتر کشورمان نیز هست و بنابر آمار و ارقام گران ترین بازیگر در میان تئاتری ها هم می باشد را نقطه عطف فیلم متفاوت سیدی بدانیم، چندان بیراه نگفته ایم. به ویژه آن که اگر هر کسی به جای صفری در محور «اعترافات ذهن خطرناک من» قرار می گرفت،‌ احتمالاً باتوجه به خاص بودن بیش از حد این فیلم، سیدی نمی توانست از پس ساخت آن بر بیاید.

در این میان، شاید بتوان فضاسازی، فیلمبرداری و به ویژه تدوین «اعترافات ذهن خطرناک من» را نیز که این آخری توسط خود «هومن سیدی»‌ به همراه «سارا آهنی» انجام گرفته از دیگر نقاط قوت این فیلم متفاوت دانست.

با این همه باوجود آن که سیدی تا حدودی قابل قبول موفق شده از پس کارگردانی «اعترافات ذهن خطرناک من» به ویژه در امر بازیگردانی و دکوپاژ و فضاسازی بربیاید، در نوشتن فیلمنامه که ازقضا بر اساس طرحی ویژه و محترم نوشته شده، برنیامده است.

این درحالی است که فیلمنامه فیلم سیدی که توسط یک روای که همان درگیری ها و گفت و گوهای ذهنی «ناصر» با بازی سیامک صفری است، پیش می رود فیلمنامه ای کلام محور و پر دیالوگ است که اتفاقاً در بعضی لحظات و اساساً‌ در جزئیات فیلمنامه قابل قبولی است اما کلیّت فیلمنامه آنجا که مربوط به پرداخت طرح اولیه _یعنی مهمترین بخش هر فیلمنامه ای _ مربوط می شود، ناموفق است.

با این وجود، تکنیک دیالوگ نویسی سیدی که در بسیاری از لحظات قابل قبول است،‌ از یک ایراد اساسی رنج می برد و آن شباهت بی دلیل سبک گفتاری تمامی شخصیت هاست. بر این اساس، سیدی بر اساس فرمولی بیش از حد ساده لوحانه تقریباً تمامی جملات را با فعل آغاز می کند و در ادامه باقی اجزای جمله را ردیف می کند و اشکال کار اینجاست که این شیوه گفتاری، تقریباً برای تمامی شخصیت های فیلم به کار گرفته شده است.

به هر تفسیر اما اشکال اساسی فیلمنامه سیدی نه لزوماً این مسائل جرئی مهم که ازقضا در کلیت و پرداخت داستانی است که به نظر می رسد، با بی دقتی و شتابزدگی شاید برای رساندن فیلم به جشنواره انجام گرفته است.

با این حال، شباهت بیش از حد «اعترافات ذهن خطرناک من» به اکشن فانتزی » ساخته «رابرت رودریگز» و «فرانک میلر» که با همکاری «کوئنتین تارانتیو» در سال 2005 ساخته شده و تحسین قاطبه منتقدین سینمایی را نیز برانگیخت، بی شک مشکل اساسی و عملی این تجربه سینمایی است که به ویژه باتوجه به انکار پی در پی سیدی این مسئله بیشتر نمود پیدا می کند.

البته این اکشن بی نظیر امریکایی تنها منبع الهام(!)‌ سیدی نبوده و تاثیر مستقیم فیلم هایی همچون «ممنتو» ساخته کریستوفر نولان» و همچنین «همشاگردی قديمی اثر دلچسب «پارك چان ووك» نیز در «اعترافات ذهن خطرناک من» به روشنی دیده می شود.

ماجرا وقتی جالب تر می شود که نخستین فیلم سیدی که ازقضا فیلمی در سینمای دفاع مقدس بود و سراسر با «اعترافات ذهن خطرناک من» متفاوت نیز انتقاداتی از این دست را برانگیخت.

داستان فيلم درباره مردی است كه در يك بيست و چهار ساعت پُرالتهاب هيچ چيز به خاطر نمی آورد. نه از گذشته اش چيزی می داند و نه آدم های اطرافش را می شناسد. او در محاصره كسانی قرارگرفته كه هر يك به نوعی مدعی آشنايی و نزديكی با او هستند، اما هيچ نشانه ای برای اثبات ادعای آنها وجود ندارد و البته نشانه ای برای نفی واقعيت هم نيست. در واقع فيلم در يك وضعيت بينابينی پيش می رود و عامدانه از قطعيت پرهيز می كند و درست آنجا که گمان می کنیم، انبوه اطلاعات بعضاً‌ بی موردی که بر سر مخاطب هوار شده، می تواند راهگشای خروج فیلم از دایره بی معنایی گردد، فیلم تمام می شود یا بهتر است بگوییم ناتمام باقی می ماند.

برای شناخت هومن سیّدی به عنوان یک سینماگر می توان از مسیرهای گوناگونی وارد شد. اما به نظر می رسد، آنچه در ادامه می آید، بهترین تمثیل برای دستیابی به معنای فیلم های اوست. معنایی که البته در دنیای هنر و روایت و سینما خالی از معناست اما به لحاظ روانشناسی هنرمند قابل اتکا خواهد بود.

گروه بدلکاری «13» با حضور در فیلم «سیزده 13» هومن سیدی برای سینمای ایران رکورد زدند. «امیر بدری» یکی از اعضای گروه درباره حضورشان در این فیلم گفت: "آرشا اقدسی با يک اتومبيل به طول 32 متر و با دو دور چرخش در آسمان (720 درجه)  پرشی را انجام داده است که اين رکورد در ايران (چرخ 720 درجه‌ای در آسمان) بی سابقه بوده است."

این بخشی از یکی از خبرهای حاشیه ای مربوط به فیلم پیشین سیدی. او توانسته در سینمای ایران رکوردهایی به نام خود ثبت کند و کارهای محیرالعقول انجام دهد. در حقیقت همین علاقه سیدی به متفاوت بودن او را به سمت ساخت فیلمی همچون «اعترافات ذهن خطرناک من» رهنمون کرده و باوجود آن که نتیجه فاقد معنای هنری و ارزش های زیبایی شناسانه است، نمی توان مدعی شد که فیلم سیدی عجیب و متفاوت از سینمای ایران نیست و وجه متناقض نمای کار وقتی جلوه می کند که چنان چه اشاره شد، در می یابیم این فیلم باوجود آن که حتی شباهتی به لحاظ فضاسازی و موضوعی به سینمای ایران ندارد و از این حیث متفاوت و یگانه است، اما در حقیقت تقلیدی ضعیف از چند فیلم بزرگ سینمای معاصر امریکاست.

در حقیقت ماجرای تقدیم سیمرغ بلورینش در جشنواره پارسال به دکتر روحانی،‌ رئیس جمهور مملکت که البته این سیمرغ ازسوی رئیس جمهوری با احترام پس فرستاده شد نیز قدمی است در همین راستا. سیدی دوست دارد دیده شود و در این مسیر دست به هر کاری می زند!

«اعترافات ذهن خطرناک من» فیلم عجیبی است. از لباس بازیگران، سبک صحبت کردنشان و فضاهایی که فیلم در آن می گذرد تا شخصیت پردازی ها، داستان و حتی خط و شکل روایت داستان و نیز دغدغه و شغل آدم های داستان همه و همه عجیب است. با این همه همواره این سوال در ذهن مخاطب می ماند که آیا این چیز عجیبی که سیدی به عنوان سینما به خوردمان داده، خوب هم هست یا ...