گلایه رسانه ای از اطلاع رسانی شبکه خبر

نخستین کاری که کردم، این بود که سر وقت ِ شبکه خبر بروم، خبری ترین شبکه تلویزیونی ایران که انتظار می رود، در چنین بزنگاه هایی و در این مورد خاص، با توجه به بزرگی حادثه و کشته شدن ۳۹ هموطن، برنامه های عادی و روزانه اش را قطع کند و از همان لحظه های نخست، تیم خبری آماده و سر پنجه ای را به کانون ِ حادثه بفرستد و به چرایی و چگونگی ماجرا پاسخ ِ عینی بدهد و به اصطلاح، دل و روده خبر را بیرون بکشد.
در شبکه خبری که من دیدم، اما وضعیت دیگرگونه بود.
یک گفت و گوی زنده ورزشی پخش می شد و تنها زیرنویس این شبکه بود که سه گزاره خبری را درباره حادثه سقوط هواپیما پخش می کرد. آن هم نه با عنوان «خبر فوری» یا «اختصاصی شبکه خبر»، بلکه در کنار زیرنویس های خبری دیگر. با خود اندیشیدم، شاید تیم خبری این شبکه، گزارشهای نخستین خودش را – پس از یک ساعت و اندی- هنوز به روی آنتن نفرستاده، بنابراین بردباری پیشه کردم تا وقت خبر ساعت ۱۱ این شبکه برسد.
مجری این بخش خبری- چنان که انتظار می رفت- نخستین خبری را که خواند، همان خبر سقوط هواپیمای ایران- ۱۴۰ بود، اما چه خبر خواندنی ؟! … در یک کلام، خبر ساعت ۱۱ این شبکه، فراتر از همان پیامک پایگاه اینترنتی که ساعت ۱۰ و ۱۲ دقیقه صبح به دستم رسیده بود، هیچ نکته خبری تازه ای دربر نداشت، جز این که به نام شرکت هواپیمایی نیز اشاره می کرد.
شاید در مجموع، دو دقیقه ( و حتی کمتر) از آن و در چارچوب یک خبر پنج شش خطی، به سقوط هواپیما پرداخت و پس از آن، بی درنگ به ترکیه رفت تا خبر برگزاری انتخابات رئیس جمهور این کشور را بخواند و گزارش میدانی خبرنگار شبکه خبر را از آنکارا دریافت کند! سخن کوتاه کنم! … من به واقع، نمی دانم در شبکه خبر و تحریریه آن، چه می گذرد.
همچنین نمی دانم و نمی خواهم هم بدانم که سیاستهای خبری این شبکه چیست و بر چه مبنایی نوشته شده است. اما بر اساس الفبای مدیریت خبر، همین را می دانم که اگر حادثه سقوط هواپیمای وطنی که در تهران – و نه در منتهی الیه قطب شمال – و در بیخ گوش شبکه خبری‌ها رخ داده، به وسیله این شبکه عریض و طویل، پوشش خبری گسترده داده نشود و در همان دو سه ساعت نخستین ِ بروز حادثه که برای هر رسانه ای، «زمان طلایی» محسوب می شود و مردم بیشترین «عطش خبری» را دارند، به ابهامها و پرسشهای ایشان پاسخ داده نشود، کدام شبکه داخلی دیگر می خواهد این «وظیفه» را برعهده بگیرد؟
و پرسش واپسین نیز این که اگر مردم به سر وقت فلان شبکه پارسی زبان بیگانه بروند تا زوایای خبر مورد نظرشان و تفسیر و تحلیل مرتبط با آن را – که دور از ذهن نیست، با غرض ورزی نیز همراه باشد- ببینند و بشنوند، انگشت اتهام « کم کاری » و «عقب ماندگی خبری» و «حرفه ای نبودن» را باید به سوی چه کسی نشانه رفت؟