کاخ سفید برای هر نوع معامله ایران باید تایید کنگره را بگیرد

گروه بین الملل - کنترل تسلیحات همواره موضوع  مشاجره میان کاخ سفید و کنگره بوده است.  رئیس جمهور و دیپلمات هایش ترجیح می دهند در خفا به توافق برسند و آن را تا حد امکان از بررسی کنگرۀ همواره ناراضی امریکا دور نگاه دارند. این شیوه برای دولت اوباما وسوسه انگیز است که دوست دارد در توافق با ایران نیز همین روش را در پیش بگیرد. اما اینکار اشتباه است . با وجود مشکلات حزبی، گرفتن تایید کنگره امری ضروری است، چرا که ممکن است توافق صورت گرفته بر پایه ای لرزان استوار باشد و با مشکلات اجرایی روبرو شود.

به گزارش بولتن نیوز، واشنگتن پست با این مقدمه در ادامه نوشت: دو نفر از رئیس جمهوران پیش از اوباما روشی را پیشنهاد می کنند که ارزش پیگیری دارد. یکی هری ترومن، که تلاش زیادی کرد تا نهادهای جنگ سرد به نوعی توافق داخلی دائم، متعهد گرداند و ریچارد نیکسون، که در عوض، نوعی معماری کنترل سلاح مدرن  ایجاد کرد و توانست هر دو طرف را نسبت به اهمیت محدودیت های هسته ای متقاعد کند.

ترومن به خوبی متوجه شد ، که برای بیدار کردن کامل ایالات متحده از خواب انزوا طلبی کاذب خود باید یک حزب جمهوری خواه بد بین و شکاک نسبت به تعاملات بین المللی را ایجاد کند و در این راستا او قانونگذاران با نفوذ جمهوری خواهی از جمله سناتور آرتور وندنبرگ از میشیگان را به میدان آورد به توصیه ها و پیشنهادات آنها توجه دقیقی نشان داد.

حتی هواداری سفت و سخت مانند جان فاستر دالس ، نیز به حلقۀ درونی دولت ترومن اضافه شد تا در مورد مسائلی از جمله پیمان صلح با ژاپن و استقرار ناتو به دولت مشاوره بدهد.

در نتیجه این تلاش ها بود، که طرح هایی کلیدی مانند تشکیل سازمان ملل متحد و طرح مارشال از حمایت گستردۀ آنسوی این کریدور برخوردار شد هرچند در آن زمان حمایت هر دو حزب را در اختیار نداشت. لازم به یادآوری است که، در آن زمان برای حزب جمهوریخواه ، عضویت در سازمان های جهانی و ارائه کمک به کشورهای خارجی نوعی گناه کبیره محسوب می شد.

خط مشی دولت اوباما درمورد ایران نیز بر پایۀ یک چنین اجماع ملی استواری قرار ندارد. رئيس جمهور می تواند با حضور در کاپیتول هیل و توضیح جزئیات لازم برای نمایندگان کنگره و حتی وارد کردن نمایندگان جمهوری خواهان به جمع هیئت ایالات متحده در مذاکرات 1+5 برای تغییر این واقعیت، تلاش کند.
 
 اگر چه امروزه، از نیکسون، بیشتر به خاطر ارتباط با چین و پایان دادن به جنگ ویتنام یاد می کنند، اما او برای تعدیل خلق و خوی مسابقه تسلیحات هسته ای در اوج جنگ سرد تلاش زیادی به خرج داد. نیکسون می توانست با استفاده از قدرت ریاست جمهوری و وتوی، مصوبات کنگره، از دستاورد زمان خود ( برنامه کنترل تسلیحات استراتژیک SALT I) ، در برابر اشکالتراشی های کنگره حفاظت کند .

قانون کنترل تسلیحات و خلع سلاح مصوب 1961 تاکید می کند که کلیۀ موافقت نامه های مربوط به محدود کردن زرادخانه های ایالات متحده، باید به تایید کنگره برسد.

  با این حال، توافق SALT I  یک پیمان اجرایی بود، و اگر نیکسون اراده می کرد می توانست، موردی مشکوک را بهانه کند و این پیمان را بدون تایید کنگره به اجرا بگذارد. اما او فکر بهتری داشت و توافق برای تصویب تسلیم کنگره کرد. کنید. وی با سناتور توانمند هنری " اسکوپ " جکسون ، سناتور دمکرات از واشنگتن مذاکره کرد و نگرانی های او را مد نظر قرار داد. شاید این فرایند غیر مستقیم بوده ، اما نتیجه کار تصویب قانون عمومی بود که به پیمان مورد بحث ،اعتبار می بخشید.
 نکته ای که ممکن است توانایی دولت اوباما را در همراه کردن کنگره افزایش دهد، ارائه توضیحاتی در مورد تبعات تقلب ایران در صورت رسیدن به توافق است. با توجه به بی اعتمادی عمیق کنگره نسبت به رهبران ایران ، هر گونه معامله به احتمال زیاد از نظر کنگره در صورتی معتبر خواهد بود که دولت طرحی روشن برای مقابله با تقلب ایران داشته باشد.  

این برنامه می تواند فراتر از اعمال تحریم های سخت و شامل مجوز کنگره برای استفاده از زور برای پاسخ به نقض مفاد توافق از سوی ایران باشد.  به این ترتیب، دولت می تواند روحیۀ اشتی جویانه خود را برای حل و فصل مناقشات هسته ای ایران به نمایش بگذارد و در عین حال ،کنگره نیز حمایت خود را برای استفاده از زور نشان می دهد - پیامی که بعید است که ایرانی ها متوجه آن نشوند.

با این مفهوم، کنگره ، نیز ، بار مسئولیت را بر عهده گرفته و متوجه خواهد شد که دیگر نمی تواند از چیزی انتقاد کند.  گر چه ، قانون اساسی به رئيس جمهور در عرصه سیاست خارجی امتیازات ویژه ای می دهد ،اما کنگره هم چندان فاقد بدون اختیارات ویژه نیست. 

 هر گاه، بحث گسترش سلاح های هسته به میان می آید، کنگره نقشی قاطعانه به خود می گیرد. در میان مدافعان این فعالیت قانونی، کمتر از سناتور جوزف بایدن جمهوریخواه دیده نمی شود که در سال 2002، در حرکتی قابل توجه خود که حاکی از همکاری با حزب متبوعش بود، پیش نویس نامه ای را همراه با سناتور محافظه کار تندرو، جسی هلمز، جمهوریخواه، تنظیم و طی آن اصرار کرد که دولت جرج دبلیو بوش توافق هسته ای خود را که با روسیه اندیشیده شده برای اخذ تایید به کنگره ارائه دهد.  سایه هولناک دستیابی ایران به بمب به هیچ وجه کم اهمیت تر نیست، و ضروری است تا کنگره در مورد این موضوع نیز مدعی بررسی دقیق شود.

همچنانکه مذاکرات بین ایران و ایالات متحده آمریکا وارد مرحله بحرانی می شود ، واشنگتن باید اتفاق نظر را در هر دو حزب پیرامون پارامترهای مورد قبول افزایش دهد. چنین اجماعی به دست نمی آید مگر اینکه این دو شاخه مختلف دولت و دو حزب سیاسی حاکم بر کشور با هم همکاری کنند. این امر همچنین مستلزم آن خوهد بود تا کاخ سفید چشم انداز کنگره و هشدارهای آن را به حساب آورد و بدان ها توجه کند. عدم انجام این کار به منزلۀ آن است که هر معامله ای که تنها توسط اوباما و همکارانش منعقد شود لزوما نمی تواند ریاست جمهوری او را در خاطره ها زنده نگاه دارد.