اعتراف روزنامه دیلی تلگراف به سواری گرفتن آمریکا از انگلیس در رابطه با ایران

گروه بین الملل-  پیتر اوبورن- مفسر سیاسی ارشد روزنامه دیلی تلگراف نوشت: ویلیام هگ، در کل وزیر امورخارجۀ ناامید کننده ای است، زمانی که آقای هگ در اپوزیسیون بود، صدای هیچ کس در مورد اهمیت حاکمیت بریتانیا بلندتر از صدای او نبود.  اما در عوض در داخل دولت ، او بارها در حمایت از منافع مشروع بریتانیا و یا حتی تلاش برای حمایت از این موضوع ناکام ماند. 

به گزارش بولتن نیوز، موارد متعددی از این دست وجود دارد، اما شرم آور ترین مورد همین خزیدن همیشگی آقای هگ به سمت ایالات متحده است. دلیل این امر هر چه که باشد، او هرگز واشنگتن را به چالش نخواهد کشید . مهم ترین مثال موجود از ناتوانی بنیادین آقای هگ در وزارت امور خارجه مربوط به ایران است.

وزیر امور خارجه بریتانیا عملا کنترل تجارت با ایران را به بخشی در داخل وزارت خزانه داری ایالات متحده به نام دفتر کنترل دارایی های خارجی( OFAC )  واگذار کرده است  ، گروهی که نظارت بر تحریم های ایالات متحده را با پیگیری شرکت های خارجی درگیر در تجارت با ایران بر عهده دارد .

 همانطور که قبلا در مقالۀ 19 فوریه خود ذکر کرده ام ،  OFAC بانک های بریتانیا را از طریق سیستم غیررسمی تحریم های ثانویه مورد آزار و اذیت و تهدید قرار می دهد ، سیستمی که کار انگلیسی ها را برای انجام کسب و کار قانونی با تهران (از جمله کمک های انسان دوستانه ) عملا غیر ممکن و مخاطره آمیز می سازد . این وضعیت آنقدر وخیم است که ( مانند ماه گذشته ) کاردار جدید ایران در لندن حتی نمی تواند یک حساب بانکی در لندن باز کند و صورتحساب برق و مالیات شهرداری خود را پرداحت کند و یا امور داخلی دفتر خود را پیش ببرد.

لازم به ذکر است که ما در بریتانیا سیستم تحریم های خود را علیه ایران داریم و آنها را به خوبی اجرا می کنیم. البته روی سخن من با کسانی نیست که به شیوه ای کاملا دموکراتیک موافقند و آمادۀ نظارت و بررسی دقیق در داخل و خارج پارلمان هستند. من از آنان گله ای ندارم.

اما پارلمان بریتانیا هرگز این تحریم های ثانویه (و اجرای پنهانی آنها ) که توسط OFAC اعمال شده ، و آقای هگ نسبت به آنها سکوت اختیار کرده را ، به بحث و تبادل نطر نگذاشته است.

بنابراین به سلامتی جک استراو سه بار هورا بکشیم که روز چهارشنبه دستکم این موضوع را در پارلمان مطرح کرد. سخنان آگاهانۀ او -که در وبسایتtheyworkforyou.com  آمده- بوضوح گویای شکست آقای هگ در برابر باج خواهی ایالات متحده است.

 حُسن بزرگ افراد قدیمی مانند استراو ، وزیر امور خارجه سابق دراین است که، آنها حافظه سازمانی خود را برای سیاست بریتانیا به یادگار می گذارند . استراو اشاره کرد که دولت های بریتانیا هیچگاه  یدک کش ایالات متحده نبوده اند. آقای استراو در مجلس عوام یادآوری کرد که مدت کوتاهی پس از روی کار آمدن مارگارت تاچر ، ایالات متحده تلاش زیادی کرد تا از شرکت های حمل و نقل بریتانیا باج خواهی کند.

تاچر به ناچار و با استناد به قانون حفاظت از منافع تجاری مصوب سال 1980 مجلس عوام ، که برای " تقویت و دفاع مجدد از بریتانیا " در برابر تلاش های امریکا " مبنی بر اعمال سیاست های اقتصادی و تجاری خود به طور یک جانبه بر ما " طراحی شده و از طریق " برنامه اجرای برون مرزی قوانین داخلی " با این موضوع مقابله کرد.

 این همان چیزی است که در حال حاضر درمورد تجارت با ایران اتفاق می افتد . متاسفانه ، این بار ویلیام هگ و وزارت امور خارجه هیچ کاری انجام نمی دهند و به ایالات متحده واکنشی حقیرانه نشان داده اند.

جک استراو آمارهای بسیار تکان دهنده ای را جمع آوری کرده که نشان می دهد بریتانیا به خاطر حقارت های آقای هگ چه ضرر و زیان های عظیمی داده است. صادرات بریتانیا بین سال های 2009 تا 2012 با افت  73 درصدی از 584 به 173 میلیون دلار رسید ، در حالی که صادرات آمریکا در مدت مشابه تنها11 درصد کاهش داشت. افراد خودی می گویند دلیل این امر آن است که صادرکنندگان آمریکائی از نفوذ سیاسی داخلی خود برای مذاکره  باOFAC  و برخورداری از معافیت استفاده کرده اند. در عوض صادرکنندگان بریتانیا - به لطف خودداری ویلیام هگ ( و دیوید کامرون ) از حمایت از منافع بریتانیا - مجبور به انجام خواسته های OFAC شده اند و هیچ حقی هم برای درخواست تجدید نظر و یا معافیت ندارند.

از این اپیزود شوربختی اما درس بزرگی می توان گرفت.  ضعف آقای هگ از نوعی شکست بنیادین در ادراک میراث مارگارت تاچر ناشی می شود . او به خاطر قدرت ایجاد ارتباط با رونالد ریگان در سراسر جهان معروف بود.

کسانی که پس از او آمدند - و بالاتر از همه تونی بلر - در پی تکرار و بعضا کپی این رابطه بودند. اما بلر ( و در حال حاضر هگ ) دچار خطای فاجعه بار این خیال باطل شدند که گرمای روابط میان انگلیس و آمریکا دردهۀ 1980 به این خاطر بوجود آمده بود که بریتانیا کمر خم کرده بود تا امریکا قدم برگردۀ همگی ما بگذارد.

 اما این تعبیر از اساس غلط بود – همانطور که چارلز مور در شرح حال فوق العاده خود از مارگرت تاچر به خوبی عنوان کرده ، دلیل واقعی قدرت این ارتباط این بود که مگی هیچگاه از مبارزه و سینه سپر کردن برای منافع بریتانیا نمی ترسید ، و ریگان به خاطر این توانایی تاچر به شدت به او احترام می گذاشت.

دورۀ ویلیام هگ به عنوان وزیر امور خارجه رفته رفته به پایان می رسد. نتیجه انتخابات بعدی هرچه که باشد، بعید است که وی در دفتر امورخارجه و کشورهای مشترک المنافع (FCO )  باقی بماند.  گرچه او به عنوان یک وزیر امور خارجه متمایزچندان تاثیرگذار نیوده ، اما دستاوردهای انگشت شماری نیز داشته است. پس بهتر است در ماه های پایانی خدمت او ، امیدوار باشیم که او از مدل مارگارت تاچر پیروی کند و چندان دنباله روی تونی بلر نباشد و برای ایالات متحده روشن کند که بریتانیا به هیچ وجه زیر بلیط وزارت خزانه داری ایالات متحده نمی رود.