انتقاد شدید از دبیر جشنواره فیلم فجر به خاطربی توجی به سینماداران

گروه فرهنگ و هنر، اميرحسين علم الهدي  کارشناس سینما دریادداشتی که در سرمقاله روزنامه شرق منتشر کرده از تصمیم دبیر جشنواره فجر که باعث بی توجهی به سینما داران شده است به شدت انتقاد کرده است.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از پارس توریسم آقای علم الهدی در یادداشت خود نوشته است: قابل پيش بيني بود که اين بار هم همه چيز به سود توليد کنندگان فيلم رقم مي خورد و بازهم همانند اين سه دهه، سينماداران و سالن هاي سينما بازنده هستند!

آن چه لازم شد تا اين خبر را به مخاطبان بدهم، موضوع زير است: وزارت کشور براي برگزاري سي ودومين جشنواره فيلم فجر در ۳۱ استان کشور در راستاي تامين منابع مالي حق نمايش فيلم هاي سينمايي به ميزان هربار نمايش در يک سانس سينما ۳۰ميليون ريال پرداخت مي کند و اين به معناي خريد حق نمايش است. با اين حساب براي صاحب فيلم ديگر تفاوتي نمي کند که يک نفر يا ۵۰۰نفر به تماشاي فيلم بنشينند، اما سينماداران را حواله داده اند به استان ها و استان ها هم که مي دانيم آخر سال است و بي پولي دغدغه اصلي مديران ذي ربط هر استان!

سينماداران در اين وضعيت چه بايد بکنند آن هم در شرايطي که طي سال جاري نيز با کاهش شديد مخاطب مواجه بوده اند (طي سه دهه گذشته امسال پايين ترين ميزان مخاطب را ثبت کرده ايم) و چاره اي ندارند که با حداقل خواسته شان نسبت به برگزاري جشنواره موافقت کنند! عرض اساسي نگارنده اين است که با وجود نگاه مثبت رياست محترم سازمان سينمايي به حوزه سينماداري، گويا دبير محترم جشنواره فيلم فجر اين قدر شيفته فيلم ها شده که در توافقات فيمابين با وزارت کشور، متوجه اين نکته نيستند که ايشان نماينده دولت در جشنواره هستند و قرار نيست طبق معمول به طرف فيلم هاي جشنواره «غش» کنند! در دولت تدبير و اميد که عقلانيت بايد مهم ترين خصيصه و نشانه آن باشد، در هر تصميم سازي به ناچار بايد «زنجيره توليد و نمايش» با هم ديده شود.

بديهي است تامين منابع مالي براي نهايتا ۳۰ سينماي کشور همانند فيلم هاي جشنواره کاري دشوار نخواهد بود و احاله دادن سالن هاي سينما- که در سه دهه گذشته با آنها مثل مرغ عزا و عروسي برخورد شده است- به مديران استاني، از نوع سليقه متوليان جشنواره نشات مي گيرد. نبايد «تدبير و اميد» را تفسير به راي کرد بلکه بايد بر اساس يک تصميم سازي اصولي که حداقل نشاني از نسيم عدالت حداقلي در آن ديده شود، عمل کرد.

همه مي دانيم سالن هاي سينما به دنبال عدالت حداکثري نيستند چون مي دانند در اين حوزه عدالت حداکثري براي سالن سينما يک تابلو است و بس. ساليان سال است تندبادهاي تصميمات نامناسب دولت، بيش از ۳۰۰سالن سينما را به تعطيلي کشانده است. با «اميد»، در انتظار «تدبير» مي مانيم.