مصرف انرژی چین تا سال ٢٠٤٠ دو برابر می شود

به گزارش بولتن نیوز به نقل از روزنامه سعودی گزت، چین با میانگین رشد سالانه ١٠ درصدی برای سه دهه گذشته، رکورددار رشد اقتصادی پایدار در تاریخ است و این موضوع از انعطاف پذیری اقتصاد این کشور حکایت دارد.

رشد اقتصادی چین در بحران مالی آسیا در سال ١٩٩٧ و بحران شدید مالی جهان در سال ٢٠٠٨ بدون آسیب باقی ماند،  در پی اصلاحات بازار در این کشور آسیایی از سال ١٩٨٠، رشد اقتصاد پکن هفت برابر شده و ارزش آن از ٣٠٠ میلیارد دلار به ٨ تریلیون دلار رسیده است.

روند سریع صنعتی شدن چین نیاز اژدهای زرد به انرژی را نیز چند برابر کرده است، مجموع مصرف انرژی از سال ٢٠٠٠ در این کشور سه برابر شد و از رقم ٣٦ کوادریلیون بی تی یو (یک کوادریلیون یعنی عدد یک با ٤٦ صفر مقابل آن) به ١١٥ کوادریلیون بی تی یو در سال ٢٠١٢ رسید.

چین به عنوان بزرگ ترین مصرف کننده انرژی در سال ٢٠١١ از آمریکا پیشی گرفت، شرکت بریتیش پترولیوم پیش بینی می کند که مصرف کنونی این کشور تا سال ٢٠٤٠ دو برابر افزایش یابد.

این رشد شامل همه منابع انرژی می شود، موسسه سرمایه گذاری کویتی آسیا اینوستمنت روز یکشنبه (٨ دی) در گزارش تحلیلی خود درباره نیاز چین به انرژی نوشت: در سی سال منتهی به سال ٢٠١٢ مصرف نفت چین از یک میلیون و ٧٠٠ هزار بشکه در روز به ١٠ میلیون و ٢٠٠ هزار بشکه، مصرف سالانه گاز طبیعی از ٣٨٠ میلیارد فوت مکعب به پنج تریلیون و ٢٠٠ میلیارد فوت مکعب و مصرف ذغال سنگ از ٧٢٧ میلیون تن در سال به چهار تریلیون تن افزایش یافت.

تولید داخلی نفت چین در سه دهه گذشته از رقم روزانه دو میلیون بشکه به چهار میلیون و ٤٠٠ هزار بشکه افزایش یافته است< حدود ١٥ سال پس از آغاز اصلاحات اقتصادی، پکن به یک صادرکننده نفت تبدیل شد اما در سال ١٩٩٣ این کشور دوباره به یک وارد کننده و در سال ٢٠١٣ چین به بزرگترین واردکننده نفت در جهان بدل شد و از ایالات متحده آمریکا پیشی گرفت.

این کشور روزانه ٦ میلیون بشکه نفت وارد می کند که ٦٠ درصد مجموع مصرف آن را تشکیل می دهد. این روند واردات به افزایش سریع خود ادامه می دهد چرا که ذخیره سازی های چین در حال افت و اکتشاف نفتی تازه ای نیز صورت نگرفته است.

چین در در ١٠ سال گذشته برای افزایش تولید نفت، بلوک های نفتی فراساحلی خود را از طریق مناقصه در اختیار شرکت های خارجی قرار داده است تا در این میدان ها اکتشاف و توسعه انجام دهند اما به دلیل کمبود اطلاعات زمین شناسی درباره شرایط این مناطق و هزینه های بالای حفاری در آب های عمیق سوددهی این میدان ها بسیار اندک بوده است.

این کشور همچنین از سال ٢٠٠٤ واردات گاز طبیعی را آغاز کرد و در سال ٢٠١١ واردات گاز طبیعی این کشور به یک تریلیون فوت مکعب رسید که حدود ٢٠ درصد از مصرف داخلی این کشور را شامل می شود.

در بازه زمانی مشابه تولید ذغال سنگ این کشور پنج برابر شد و تا کنون این کشور در این زمینه خودکفا بوده است.

پیش بینی ها درباره آینده چین نیز حاکی از رشد صعودی است.

بر اساس آمار ارائه شده از سوی موسسه آکسفورد اکونومیک، برآورد می شود که ظرف دهه آینده کشور چین ٧ درصد رشد کند و در یک دهه پس از آن نیز این رشد ٦,٥ درصد باشد.

این روند باز هم چین را در مقام سریع ترین کشور از لحاظ رشد اقتصادی در میان بزرگترین اقتصادهای جهان باقی نگاه خواهد داشت که رشد آن دو برابر میانگین جهانی رشد یعنی رقم ٣,٦ درصد است.

به دلیل تغییرات زیرساختی در چین، احتمال می رود رشد اقصادی این کشور در آینده تا اندازه ای کمتر  باشد.

با این وجود، حتی اگر رشد این کشور ٢٠ تا ٣٠ درصد هم کمتر از پیش بینی ها باشد، باز هم این کشور با فاصله زیادی بالاتر از دیگر کشورهای جهان است و به شدت نیازمند به انرژی خواهد بود.

بر پایه برآورداداره اطلاعات انرژی آمریکا، چنانچه فرض کنیم میانگین رشد سالانه جهان ٣,٦ درصد باشد، مصرف انرژی جهان در بازه زمانی سال های ٢٠١٠ تا ٢٠٤٠ رقمی برابر ٥٦ درصد رشد خواهد کرد که نیمی از این افزایش سهم کشورهای چین و هند است.

در کشور چین رشد تقاضا برای نفت به دلیل محدودیت های پیش روی تولید داخلی از طریق واردات تامین می شود، همچنین انتظار می رود این کشور به زودی به واردات ذغال سنگ نیز نیاز پیدا کند چرا که تولید آن در داخل با قدری اختلال روبروست.

صنعت ذغال سنگ چین ١٧ درصد از مصرف ملی آب در این کشور را به خود اختصاص داده در حالی که در یکی از خشک ترین نواحی این کشور واقع شده است که این موضوع بخش های تدارکات و پشتیبانی را در تنگنای اساسی قرار داده است.

شیل گس نیز نقش اساسی در منابع انرژی چین ایفا نمی کند، این کشور دارای بزرگ ترین ذخایر شیل گس در جهان است (١٩ درصد از مجموع ذخایر شیل گس جهان در چین است و این رقم در ایالات متحده ١٣ درصد است) است.

چین چارچوب و برنامه مشخصی را نیز برای توسعه فناوری مورد نیاز برای استخراج شیل گس دارد اما مسائل فنی همچون کمبود آب، عمق زیاد ذخایر گاز، مجاورت این ذخایر به نواحی شهری و کمبود مهارت های فنی بهره برداری از این ذخایر را به شدت هزینه بر ساخته است. مقام های انرژی چین پیش بینی می کنند که تولید شیل گس این کشور تا سال ٢٠٢٠ به ١٠٠ میلیارد متر مکعب برسد که معادل ٤٠ درصد از تولید کنونی کشور آمریکاست.

انتظار نمی رود که تنوع منابع انرژی در چین تغییر زیادی کند، آژانس بین المللی انرژی برآورد کرده است که در دو دهه آینده کشور چین برای تامین ٨٠ درصد از نیاز خود به انرژی به نفت و ذغال سنگ متکی خواهد بود.

انرژی های تجدیدپذیر و انرژی هسته ای نیز در این مدت اندکی رشد می یابد اما تاثیر چندانی بر وابستگی این کشور به نفت نمی گذارد.

پیش بینی قطعی این است که تقاضای چین به انرژی سریعتر از دیگر اقتصادهای بزرگ جهان به رشد خود ادامه می دهد، در نتیجه چین مجبور است تا بیش از پیش متکی به واردات نفت باشد و چاره ای ندارد جز اینکه بیشتر این واردات را از نفت خاورمیانه تامین کند.