مرگ مشکوک اعضاء منافقین

به گزارش بولتن نیوز به نقل از انجمن دفاع از قربانیان تروریسم، با انتشار تنها دو سطر در سایت رسمی مجاهدین خلق خبر مرگشان اعلام و معمولا از همه آنها به عنوان مبارزان صدیق یاد می شود. این پایان زندگی اعضاء فرقه تروریستی مجاهدین خلق در لیبرتی و تعدادی است که چندی پیش به آلبانی منتقل شدند.

تازه ترین مورد، خبر درگذشت شخصی به نام رویا درودی است. گفته می شود وی به دلیل بیماری در بیمارستانی در آلبانی درگذشته است.

مرگ های پی درپی ساکنان لیبرتی و کسانی که به آلبانی منتقل شده اند سوال های زیادی را به دنبال داشته است. دلیل مرگ های فزاینده این افراد، مهمترین سوال است. به عبارت دقیقتر اینکه چرا میزان مرگ و میر در میان اعضاء مجاهدین خلق در لیبرتی و آلبانی تا این اندازه زیاد است اکنون یک سوال اساسی در این خصوص است.

آنچه به این سوال بیشتر دامن می زند این است که فرقه مجاهدین خلق هیچ گاه توضیحات روشنی در این خصوص ارائه نمی دهد. عوامل این فرقه عموما دلیل فوت اعضاء را بیماری اعلام کرده و بدون اینکه توضیح قانع کننده ای در خصوص دلیل افزایش این روند بدهند خیلی سریع از کنار موضوع می گذرند.

واقعیت این است که ساکنان لیبرتی و اعضاء انتقال داده شده به آلبانی تحت شرایط بسیار دشواری که از سوی عوامل فرقه مجاهدین خلق بر آنها تحمیل می شود دست به خودکشی می زنند.وضعیت خفقان آور حاکم، کنترل شدید و شرایط نامساعدی که عوامل فرقه به وجود آورده اند اعضاء را به این نتیجه رسانده که باید هر چه زودتر از این فرقه جدا شوند. اما از آنجا که با ممانعت فرقه روبه رو می شوند و همه درها را به روی خود بسته می بیینند دست به خودکشی می زنند.

این موضوع وقتی جدی تر به نظر می رسد که توجه شود اعضاء فرقه مجاهدین خلق سال ها در یک فضای کاملا بسته و کنترل شده و تحت آموزه های کاملا فرقه ای مجاهدین خلق به سر برده و به دلیل نقض گسترده ساده ترین حقوق اولیه شان دچار انواع بیماری های روحی روانی شده و مستعد دست زدن به اقدامات خطر آفرین از جمله خودکشی هستند.

در حقیقت اعضاء فرقه به دلیل تحمل فشارهای روانی شدید از سوی عوامل فرقه در شرایط بسیار نامساعد روحی قرار داشته و زندگی خود را کاملا تباه شده می بینند. آنها باید حتی افکار روزانه و خواب شبانه شان را به فرماندهان مافوق گزارش می کردند و اجازه هیچ گونه ارتباط با دنیای بیرون از پادگان و حتی ملاقات با خانواده های خود نداشتند. همین امر از آنها افراد کاملا آسیب پذیری درست کرده که اراده چندانی برای تغییر شرایط موجود در خود نمی بینند.

در همین حال کمترین تحرک از سوی اعضاء برای فرار از این وضعیت و برگشت به زندگی عادی نیز با کارشکنی و ممانعت شدید عوامل فرقه مواجه می شود؛موضوعی که بستر مناسب خودکشی را برای آنها فراهم کرده است. این امر اتفاقا مطلوب رهبران فرقه است. زیرا این دسته از اعضاء معمولا تهدید تلقی می شوند. به عبارتی از دید عوامل این فرقه این افراد در صوت فرار از تشکیلات فرقه با افشاگری های احتمالی باعث رسوایی هر چه بیشتر فرقه می شوند و این چیزی نیست که مطابق میل عوامل فرقه باشد.