پیام اختصاصی القاعده به بارزانی

گروه بین الملل -  این روزها در عراق آنقدر بمب منفجر می شود که دیگر نمی توان بطور اختصاصی در مورد یکی از آنها حرف زد و مطلب نوشت .اگرچه تروریسم هر کجا و در هر مقیاسی باشد محکوم است  و طبیعتا این اقدامات نیز در زمره جنایات بشری قرار گرفته و محکوم است.


به گزارش بولتن نیوز، اما فارغ از این اقدامات تروریستی ، در مورد انفجار اربیل که هفته گذشته اتفاق افتاد می بایستی با تفکر بیشتری به آن نگریست و تبعات آن را ارزیابی کرد .ضمن اینکه بصورت استراتژیک بایستی  هر منطقه ایی که از تیر رس این تروریست ها دور باشد را تقویت کرد چون آلوده شدن این مناطق جز اینکه سبب گسترش دامنه جنگ های طائفی می شود ثمر دیگری برای کسی به همراه ندارد.

از همان لحظاتی که انفجار اربیل اتفاق افتاد عده ایی مزدورو ترسو مثل گروههای ضد انقلاب کوشیدند که آن را به جمهوری اسلامی ایران نسبت بدهند.البته باید اذعان داشت که این گروهها آنقدر در انزوا فرو رفته اند که از هر ابزاری می کوشند تا بگویند هستند فارغ از اینکه آنها دیگر نیستند یا اگر هم باشند آنقدر در خواب عمیق فرورفته اند که اگر همه دنیا را اب ببرد آنها را خواب می برد.لذا اصولا بحث در این خصوص خیلی بی محل است .

اما اگر نگاهی به این اقدامات بیاندازیم می بینیم که حمله به قصد وارد شدن به مرکز امنیتی حزب دمکرات کردستان عراق و انفجار به قصد وارد کردن یک ضرب شست خیلی محکم به سیستم امنیتی حزب دمکرات کردستان عراق و به عبارت دیگر دادن یک پیام بسیار واضح و روشن به این حزب و در راس آن مسعود بارزانی رئیس اقلیم کردسان عراق بود.

ریشه این پیام را هم بایستی در تحولات منطقه و بخصوص تحولات سوریه جستجو نمود.تحولات سوریه در سه سال گذشته و سیل ارسال  سلاح و اعزام گروههای جهادی القاعده که در این کشور با کمک عربستان و قطر و ترکیه دارای یک سازماندهی مجدد شدند و نام جبهه النصره را بر خودنهادند سبب شد که خشونتهای طائفی در سوریه و متعاقب آن عراق بشدت گسترش پیدا بکنند.


این آتش افروزی هم زمانی شعله ورتر می شود که دولت ترکیه در شهرهایی چون ‌ماردین ، روحا ، دیلۆک و حاتاى برای النصره مرکز آموزشی راه اندازی می کند و نیروهای جهادی بصورت تشکیلاتی و سازمان یافته وارد سوریه می شوند از سوی دیگر کشورهایی چون عربستان و قطر کمک های مالی و تسلیحاتی خود را در اختیار آنها قرار می دهند .از این روست که می بینیم این نیروها به یکباره در منطقه تقویت می شوند و آن بر مردم می رود که امروز بر سر مردم بیگناه سوریه و عراق می رود.

در ابتدای تحولات سوریه حزب دمکرات کردستان عراق در راستای همسویی با ترکیه وارد این تحولات شد به این امید که سوریه بزودی سقوط خواهد کر د و برای حضور در صحنه سیاسی سوریه نیازمند حمایت از سیاست ترکیه و طبیعتا عربستان و قطر هستند.این اشتباه تاکتیکی زمانی بیشتر شد که حزب دمکرات کردستان عراق به این نتیجه رسید که با توجه به هم مرز بودن سوریه با ترکیه بهتر است با ترکیه از در دوستی وارد بشود.قطعا رهبران حزب دمکرات کردستان عرا ق وشخص اقای بارزانی هم فکر می کردند که اسد دیگر رفتنی است و این پروسه ظرف مدت کوتاهی انجام خواهد شد.

اما این اتفاق نیافتاد ورهبران گروههای کردی در عراق دیدند که روند تحولات روند معکوسی را گرفته است و از سو ی دیگر حمایت ترکیه و غربی ها و کشورهای عربی سبب تقویت تروریسم تکفیری ها شده است و در دراز مدت این سبب خواهد شد که کردها در سوریه نه تنها به حق و حقوق خود نرسند بلکه تجربه کردستان عراق نیز از سوی همین تکفیری ها مورد تهدید قرار خواهد گرفت.

در ادامه این روند حزب دمکرات کردستان عراق با درک این شرایط کوشید خود را بیشتر با واقعیات سوریه هماهنگ کند اگرچه آنها مانعی بنام حزب همبستگی دمکراتیک به رهبری پ.ک.ک را هم بر سر راه خود می دیدند اما به هر روی با نزدیکی بیشتر به احزاب کرد سوریه حزب دمکرات کردستان عراق رفته رفته بصورت یک بازیگر جدی وارد این عرصه شد و می رود که با نوعی تفاهم، هژمونی خود را برکردهای  سوریه نیز حفظ کند.

در کنار این نباید از این نکته غافل شد که حزب دمکرات کردستان عراق در انتخابات چند ماه گذشته شوراهای استانی استان موصل نیز بیشترین کرسی را بدست آورده بود و این به معنای گسترش نفوذ بارزانی بر استان موصل هم بود که بصورت طبیعی در چند سال گذشته تروریست ها این استان را در زمره مناطقی قرار داده اند که می توانند براحتی در این استان ناپدید شوند بدون اینکه آسیب جدی ببینند.

همه این موارد دست به دست هم داد تا گروههای تکفیری با طراحی حمله به اداره امنیت اربیل این پیام را بصورت اختصاصی به بارزانی بدهند که بیشتر از این برای گسترش نفوذ خود تلاش نکند و به عبارت بهتر موضوع سوریه را به اعراب و ترکیه بسپارد اما روی دیگر واقعیت این است که اصولا تروریست ها که با اهرم خشونت درصدد اعمال قدرت هستند دیگر نمی توانند در بین مردم جایگاهی داشته باشند و مردم و گروههای سیاسی چه در عراق و چه در سوریه یاد گرفته اند که با ریختن خون نمی توان بر مسند قدرت نشست .
دیگر نه جامعه بین المللی این را می پذیرد و نه مردم منطقه این را خواهند پذیرفت.اما آیا این تهدیدات رویکرد کنونی حکومت اقلیم و مسعود بارزانی رئیس اقلیم کردستان عراق را تغییر خواهد داد؟