قومیت گرایی در ورزش و نحوه مواجهه با آن

گروه ورزشی ـ آن چه در موضوع قومیت گرایی در ورزش و نحوه مواجهه با آن باید مورد توجه باشد، علاوه بر موضوع توزیع متناسب امکانات و بودجه های ورزشی، توجه به روحیه عمومی اقوام ایرانی و احترام به قوم و آداب و رسوم خاص آنها و ورزش های محلی و پرطرفدار آنها است.

به گزارش بولتن نیوز، اگر چه در رابطه با اقوام و رابطه آنها با ورزش، بحث عدالت اجتماعی واقتصادی و ارائه بودجه مناسب و عادلانه و متناسب با سایراستان های کشور مورد تاکید قرار گرفته است و برای ایجاد روحیه عمومی و وحدت و همدلی، مشارکت و فعالیت و شادابی و نشاط در جامعه، باید یکی از موضوعات اساسی مورد نظر مسوولان ورزشی و اقتصادی، توجه به مسائل بودجه ای، امکانات ورزشی و برنامه ریزی است... اما واقعیت این است که در رابطه با ورزش در استان ها و در بین اقوام مختلف، نکات دیگری نیز باید مورد توجه باشد.

به عبارت دیگر، با توجه به پهناور بودن کشور، همسایگی با کشورهای منطقه و انواع گویش ها، آب وهوای مختلف، آداب و رسوم و جشن ها و فرهنگ های منطقه ای و.... دولت ومسوولان ورزشی باید به گونه ای برنامه ریزی کنند که اقوام مختلف ومردم هر منطقه احساس تعلق داشته باشند واحساس کنند که به ورزش های دلخواه و محلی آنها اهمیت داده شده است.

براین اساس، برنامه ورزشی تنها نباید به موضوع ورزش در سالن ها، ورزشگاه ها و مدارس و مسابقات ورزشی مانند سایر نقاط کشور خلاصه شود، بلکه باید موضوع غرور ملی، ایجاد شادابی در اقوام و زبان های مختلف را مورد توجه قرار دهد و هر قوم و شهر و روستایی احساس کند که از طریق رقابت های ورزشی در جوانان و استعدادهای محلی خود شور و نشاط ایجاد می کند و به آن افتخار می کند.

همچنین این نوع رقابت ها باید باعث نزدیک شدن شهرها و استان های مختلف به هم شود.

به عنوان مثال، در مناطق شمال شرق کشور، کشتی های سنتی و محلی در ناحیه گرگان، گنبد، مازندران، خراسان شمالی وجنوبی مورد توجه است و اگر امکانات و برنامه های ورزشی علاوه بر ورزش های همه گیر مانند فوتبال که در همه جهان مورد توجه است، روی استعدادها و تعلقات و دلبستگی های قومی و زبانی مردم یک منطقه و قوم متمرکز شود می تواند با هزینه به مراتب کمتر از مسابقات فوتبال و والیبال، در یک منطقه شور و نشاط ورقابت ورزشی ایجاد کند و مایه غرور و افتخار مردم وجوانان یک قوم شود. چنین ورزش هایی نه تنها باعث ایجاد نشاط و سلامتی در بین جوانان و ورزشکاران می شود بلکه روحیه اقوام و مردم محل را نیز تقویت می کند و خنده و شادی را به لب های مردم می آورد.

از سوی دیگر، باعث خرسندی و ارتباط بهتر استانداری، فرمانداری و نمایندگان دولت مرکزی می شود و رابطه مردم با نظام و دولت و رهبران سیاسی کشور را نیز بهتر می کند.

در منطقه غرب کشور از جمله لرستان و کردستان نیز که مردم مهربان و خون گرمی دارد و همچنین در منطقه خوزستان که از عرب و لر و فارس در کنار هم زندگی می کنند و یا در شمال غرب کشور که آذری زبان ها و کرد زبان ها زندگی می کنند، می توان انواع مسابقات وفعالیت های ورزشی را برای ایجاد محبت وهمدلی برنامه ریزی کرد.

همچنین متناسب با روش مورد نظر هر قوم و زبانی می توان ورزش ها را دسته بندی و شاخص بندی کرد و نباید تنها بر شاخص های بین المللی تکیه شود . به عنوان مثال در غرب و جنوب غرب و شمال غرب کشور، انواع بازی و ورزش های با تحرک وجود دارد که از امکانات اطراف خود این اقوام استفاده می کند و از توپ، چوب، کمربند، سنگ، میوه و... استفاده می کنند و مثلا بازی الک دولک، هفت سنگ، کمربندبازی، کوشک، انواع کشتی و... ورزش هایی است که می تواند دلبستگی و شادی ونشاط در بین مردم این مناطق را افزایش دهد و دوباره ورزش ها و بازی های سنتی و بومی و ملی را تقویت کند و همه مردم را به تحرک و شادی و نشاط دعوت نماید....

موضوع دیگری که باید در ورزش اقوام مورد توجه قرار گیرد، تاکید بر این موضوع است که هر ورزشی با نوع فعالیت فیزیکی و بدنی و شغل و کسب وکار مردم ارتباط تنگاتنگ دارد و لذا مردم در فعالیت های روزمره خود و در ارتباط با طبیعت، هر روز در حال ورزش و تمرین هستند ولذا از آمادگی بدنی و سلامتی لازم برخوردار می شوند و زمانی که قرار است مسابقه ای چند جانبه بین چند شهر و روستا و استان برگزار شود، نیازی به اردوهای ورزشی پر هزینه، خرید لباس و کفش و تجهیزات و... به اندازه مسابقات ملی و جهانی نیست و در واقع ارزش افزوده و سلامتی و شادابی و نشاط و ارتباط موثر مردم با دولت ها نیز به مراتب بیش از ورزش هایی مانند والیبال و بسکتبال و... است.

اگر چه متناسب با نیاز مدارس، مردم محل و هر قوم و شهر و روستایی، باید در زمینه ورزش های شناخته شده نیز سرمایه گذاری شود و باتوجه به ارزان بودن زمین و همچنین توجه واقفین خیراندیش و افراد خیر، می توان در زمینه فوتبال ووالیبال و شنا و .... نیز سرمایه گذاری و برنامه ریزی کرد اما همان طور که در کشورهای شمال اروپا، ورزش های محلی متناسب با محیط زیست آنها، بسیار مورد توجه مردم است و با هزینه و بودجه کمتری راه اندازی می شود و شادی و نشاط و روحیه اجتماعی بالاتری ایجاد می کند، در کشور ما نیز در برخی استان ها و شهرها، ورزش های اسب دوانی، کشتی های خاص، شنا، کوهنوردی، تیراندازی، بزکشی، .... می تواند مورد توجه برنامه ریزان ورزشی قرار گیرد.

از سوی دیگر، اهمیت دادن دولت و مسوولان ورزشی هر منطقه به این نوع ورزش ها، مساوی با اهمیت دادن به زبان و قوم و آداب و رسوم آن منطقه است و خود مردم و ورزشکاران منطقه را به صورت خودجوش و داوطلبانه فعال خواهد کرد.

ضمن این که برخی اختلافات سیاسی و قومی قبیله ای، نیز با برگزاری این گونه مسابقات، در بین افراد فروکش می کند و اگر حتی نوعی رقابت مثبت یا منفی ایجاد کند، چون در محیط ورزشی و دوستانه و با نشاط و طراوت فعالیت ورزشی همراه می شود، عملا به بهبود روابط مردم و مسوولان و اقوام مختلف منجر می شود.

حضور خانواده ها و زن و مرد و کودک و پیر وجوان، در این گونه فعالیت ها و مسابقات، نوعی همراهی وهمدلی اجتماعی به همراه دارد و کینه ها و دلخوری، افسردگی و بی تفاوتی و سیاه نمایی و اثر مشکلات اقتصادی بر روحیه افراد را کاهش می دهد و انگیزه کار و تلاش و مشارکت بین مردم را افزایش می دهد.

ازسوی دیگر، به دلیل فقراقتصادی و اجتماعی در برخی مناطق فقیر نشین و کم برخوردار کشور، برخی جوانان، انگیزه کار و تلاش کمتری دارند و با مشکلات و بزهکاری ها از جمله اعتیاد، طلاق، بیکاری، سوء تغذیه و چاقی یا لاغری و... مواجه هستند.

اما با برنامه های ورزشی عمومی، به روش خود اقوام و مردم هر منطقه، می توان از طریق مدارس، مساجد، ورزشگاه ها، شهرداری ها واستانداری و فرمانداری و... تاحدودی انگیزه های جوانان و احساس رقابت آنها را افزایش داد و به هر اندازه که امکان داشته باشد، از بزهکاری ها پرهیز کرد.

از نظر امکانات ورزشی نیز، معمولا ورزش های بومی و محلی وقومی، امکانات مورد نظر را از قبلا دارا می باشند و نیازی به ایجاد زمین چمن و... ندارند و شاید با هزینه ای به مراتب کمتر از ورزش های حرفه ای وبین المللی بتوان، مسابقات پر شور و حالی را ایجاد کرد و این ورزش های بومی وقومی را به عنوان جاذبه گردشگری نیز مطرح و به دنیا معرفی کرد.

ورزش هایی مانند اسب سواری، مسابقات دو و میدانی، کشتی وشنا و تیراندازی و کوه نوردی، و حتی فعالیت هایی که برای دختران و زنان جوان می توان در نظر گرفت، در خود منطقه، امکانات مورد نظر خود را دارند.

برخی فعالیت های ورزشی نیز با تولید صنایع دستی و تولید بومی هر قوم و محله همراهی و همخوانی دارد. مثلا قالی بافی، تولید نان و شیرینی، لبنیات و محصولات محلی و... حمل محصول، چیدن میوه و محصولات باغی و کشاورزی و... می تواند با نوعی مسابقات و فعالیت ها ورقابت های ورزشی همراه شود و جوانان در این گونه رقابت ها، کاری که در آن توانایی و استعداد دارند را به نمایش بگذارند و نشان دهند که در خدمت به اقتصاد خانواده و منطقه خود از چه توان و امکاناتی برخوردار هستند.