توجه بيش اندازه به فوتبال به بهاي نابودي ساير رشته هاي ورزشي

به گزارش بولتن نیوز، جاذبه هاي ورزش فوتبال در جذب هر چه بيشتر تماشاچي باعث شده است كه اين نوع از ورزش مورد توجه بيشتر سازمانها و ارگانهاي متمولی دولتي قرار گرفته و ورزشهاي ديگري كه امكان مدال آوري بيشتر در آنها وجود دارد، به فراموشي سپرده شود.

اين در حالي است كه همه رقابت هاي ورزشي مي توانند موجب افتخار ملت ها بوده و شادي مردم را به همراه داشته باشد. از جمله اين گونه ورزشها مي توان به كشتي فرنگي و آزاد و وزنه برداري و دو ميداني و بسياري از ديگر ورزشهاي ميداني و غير ميداني اشاره كرد كه در زير سايه فوتبال به فراموشي سپرده شده اند و البته اين فشار تا به آنجا بالا رفته است كه گاها با نا اميدي ورزشكاران قهرمان و مدال آور كشور مي شود. به طوري كه حتي گاهي اوقات در خلال رقابت ها و يا در حاشيه آن، مواردي از هنجارشكني و كج روي ديده مي شود كه بايد ريشه هاي آن را در عدم برنامه ريزي صحيح براي بالنده كردند مجموعه اي از ورزشها دانست كه به نفع فوتبال يا در حال نابود شدن هستند و يا اينكه تا كنون نابود شده اند.

البته موضوع ديگري كه در اين بين بايد به آن اشاره كنيم و از اهميت بالايي برخوردار است موضوع ورزش همگاني است كه علاوه بر دادن نشات به جامعه مي تواند موجبات سلامتي و بروز و ظهور توانمنديهاي نهفته افراد را براي فعاليت در ورزشهاي قهرماني فراهم سازد.

در اين رابطه دكتر جوهر چنگ رئيس سابق انجمن ورزش همگاني آسيا- اقيانوسيه در رابطه با تعادل بين ورزش قهرماني و همگاني مي گويد «من به شدت تحت تأثير اين واقعيت هستم كه تجاري شدن ورزش بزرگترين سرگرم كننده زمان ماست و ممكن است بر ساختار ورزش به ميزاني كه خارج از درك امروز يا فردا و خارج از كنترل باشد، تأثير بگذارد. به اين دليل ما به ورزش همگاني به عنوان يك متعادل كننده نياز داريم. ما واقعاً بايد هماهنگي را در تلويزيون، مطبوعات و در رسانه هاي عمومي مشاهده كنيم. ما به ورزش همگاني، در بازي هايمان نيازمنديم و در پارك ها، جايي كه كارگران ما استراحت مي كنند، نه فقط در تلويزيون يا روزنامه ها و ديگر رسانه ها» .

ورزش همگاني ذاتاً درآمدزا نيست، در نتيجه دولت ها بايد با سياست هاي حمايتي براي گسترش آن اقدام كنند. ايجاد تعادل بين ورزش همگاني و قهرماني و نيز نقش دولت در قانون گذاري و توسعه ورزش از چالش هاي مشترك فراروي دولت ها به شمار مي رود. آنچه بيش از همه مشخص است دخالت فزاينده دولت ها در عرصه ورزش براي فراهم نمودن امكانات و اجرا يا هماهنگ كردن فعاليت هاست. اما علي رغم اينكه در ايران وزارت عريض و طويلي به نام وزارت ورزش و جوانان وجود دارد هنوز هماهنگيها و برنامه ريزي هاي لازم براي طبقه بندي و اولويت بندي در بين انواع ورزش ديده نمي شود و بيشتر هزينه ها معطوف شده است به فوتبال و برخي از باشگاه هاي متول كه تنها گروهي خاص از جوانان كشور توان بهره گرفتن از امكانات انها را دارند.

اين در حالي است كه در صورت توجه مناسب به ديگر ورزشها مانند دو ميداني و كشتي و تير اندازي و شنا و از اين قبيل و همچنين توجه به سرمايه گذاري در ورزشهاي همگاني نه تنها شاهد تعالي ورزش در كشور خواهيم شد بلكه از سرخوردگي قهرمانان ملي در رشته هاي ورزشي غير فوتبالي نيز جلوگيري به عمل خواهد آمد و شاهد از بين رفتن و خروج سرمايه هاي ملي مان نخواهيم بود.

همچنين به نظر كارشناسان امر ورزش، دلايل متعددي براي برنامه ريزي و سرمايه گذاري در ورزش و تفريحات سالم وجود دارد. از آن جمله ورزش باعث توسعه مهارت هاي رهبري و دوستي و نزديكي جامعه مي شود. همچنين باعث افزايش سطح بهداشت عمومي و سلامتي و در نهايت اثرگذاري بر منافع اقتصادي مي گردد. اما يكي از اصلي ترين موارد لازم براي مشاركت بيشتر مردم در ورزش، توسعه امكانات ورزشي است .

تعداد كافي ميادين و زمين هاي ورزشي، تعداد مناسب مربي و متخصص در زمينه آموزش ورزش و همچنين افزايش مراكز و اماكن ورزشي، از زمينه هاي رشد مشاركت مردمي در ورزش به شمار مي رود.

آنچه بيشتر از همه جلوه مي كند اين است كه رشد امكانات ورزشي در كشور با رشد جمعيت متناسب نبوده است. از طرفي تمهيدات لازم براي استفاده كامل و همه جانبه از امكانات و تأسيسات ورزشي موجود فراهم نيامده است. اين موضوع و همچنين استفاده ناكارآمد از حداقل امكانات و تجهيزات موجود موجب عدم برخورداري همه اقشار جامعه از امكانات ورزشي شده است.

اين در حالي است كه بند سوم قانون اساسي به برخورداري رايگان همه مردم از تربيت بدني اشاره مي كند.