آیاهرچیزی می خوریم؟پس چرا هرچیزی می خوانیم!

محسن جمشیدی کوهساری

داشتم با یکی از دوستانم صحبت می کردم، که دوستم لابلای حرفاش به یک نکته ای اشاره کرد که واقعا جای تامل داشت!! و جالب و ضروری به نظر می رسید، از همین رو گفتم برای دوستان دیگرهم بگویم شاید بدردشان بخورد.

دوستم به من گفت که روزی داشتم به سخنرانی شخصی گوش می دادم که می دانستم دارای افکار منحرفی است ولی با زبان شیرینی داشت آن حرف ها را بیان می کرد، من دیدم که ظرفیت گوش دادن به سخنان را ندارم، از همین روی دیگر به سخنان آن فرد گوش ندادم، تا نکند سخنانی که من می دانم به ناحق است در من اثر کند. و گوش دادن آن را به زمانی دیگر که در آن موقع قدرت استدلال کردنم نسبت به آن حرف ها بیشتر باشد موکول کردم.

این حرف دوستم برایم خیلی جالب بود، و همان لحظه این نکته به ذهنمرسید که واقعا ما در طول روز به چه حرف هایی گوش می دهیم که برای ما مثل سم است. آیا به راستی ما آن گونه که به واردات شکمی خود اهتمام و اهمیت می دهیم وهر چیزی را نمی خوریم و لب به هر غذایی نمی زنیم و از برخی از نوشیدنی ها نیز اجتناب می کنیم، که این اجتناب ها کار بسیار درستی است و عقل هم آن را می پذیرد، آیا به اندازه شکممان در فکر، فکر و اندیشه خود هستیم که نکند خدای نکرده با یک گوش دادن، یا نگاه کردن، و یا خواندن مطلبی دچار بیماری شویم؟؟؟

شاید دوستان بگویند با این کار که کلا در فکر کردن را باید بست، چون فکر کردن تبدیل مجهول به معلوم است و در ازای سوالی، تفکر حاصل می شود، و این سوال با دیدن و شنیدن و نگرستین حاصل می شود. من همه اینها را قبول دارم ولی می گویم: آیا انسان هر غذای جدیدی را از دست هر کسی می خورد؟ آیا انسان غذایی را که احتمال بیماری در بدنش دارد را می خورد؟

به نظر من انسان عاقل هرگز غذایی را که فقط احتمال بیماری در آن را بدهد، هرگز نمی خورد، حال کاری باغذایی که صد درصد می داند مسموم است ندارم، عقل عامل بازدارنده انسان از غذایی است که صرفا احتمال بیماری در آن می دهد. حال چطور می شود که انسان با این همه دقت در واردات شکم در واردات فکر و اندیشه کم توجه هست، سوالی است که پاسخش جای بحث و نظر دارد. اما حداقل مطلب این است که ما باید مراقب واردات اندیشه ای خود باشیم.