اعتقاد صوفيه به تفكيك شريعت از طريقت و ايجادشكاف در پيكره دين

اصولاً امروزه نهايت حرف بزرگان اين فرقه اين است كه دين به دو بخش شريعت و طريقت تقسيم مي گردد در زمان غيبت به فرموده ائمه اطهار (ع) در امور ظاهري و شرعي كه فرعيات هستند بايد به فقها رجوع كرد در اصل و مغز دين كه امور باطني است بايد به اقطاب رجوع كنيد و چون حتماً بايد با معصوم(ع) بيعت نمائيم و الآن به خاطر غيبت به امام دسترسي نيست . اقطاب از طرف امام زمان(ع) بيعت مي گيرند
عهد : آن است كه بيعت با وسائط انجام گيرد ؛ چنانكه لازم است بزرگاني هم براي تبليغ احكام فرعيه وجود داشته باشند كه عبارت است از فقها » و همچنين مي گويد :« اولين مرحله ورود در طريق كمال همين بیعت است زیرا لزوم هادی نزد شیعه از ضروریات مذهب، می باشد و قبول عبادات و ترقي در مراحل ايمان نيز بسته به اتصال به هادي است و اتصال عملي همان بيعت است ولي همانطور كه لزوم بيعت در مذهب تشيع ثابت است طرف بيعت نيز بايد نماينده الهي كه پيغمبر يا امام يا نماينده مجاز از امام است بوده باشد » رساله رفع شبعات
به هر حال در اين تئوري كه زير بنا و اساس تشكيلات فرقه نعمت اللهي گنابادي را تشكيل ميدهد ؛ اشكالات و تناقضات بزرگي ديده مي شود . كه در ذيل به چند اشكال اشاره مي نمائيم .
1- اصولاً چه دليل عقلي و يا نقلي بر جدائي شريعت و طريقت حداقل در مقام گرفتن و اخذ آنها وجود دارد ؟
2- به چه حجتي شما در پيكره دين مبين شكاف ايجاد نموده و دين را قسمت قسمت مي كنيد ؟ با كدام آيه يا روايت يا دليل معتبر عقلي جدائي طريقت از شريعت ثابت مي شود؟
عارف واصل و معمار کبیر انقلاب امام خمینی (ره) در باره اعتقاد صوفیه چنین می فرمایند:« طریقت و حقیقت جز از طریق شریعت حاصل نمی شود. هرکس بخواهد جز از طریق ظاهر به باطن دست یابد، از نورانیت الاهی بهره ای نبرده، همچون بعضی از عوام صوفیه » تعلیقات علی شرح فصوص الحکم و مصباح الانس،ص 201
علامه طباطبایی(ره) نیز در تعبیری رسا و ژرف می فرماید:
«اکثریت متصوفه این بدعت را پذیرفتند و همین معنا به آنها اجازه داد که برای سیر و سلوک، رسم هایی و آدابی که در شریعت نامی و نشانی از آنها نیست،باب کنند و این سنت تراشی همواره ادامه داشت، آداب و رسومی تعطیل می شد و آداب و رسومی جدید باب می شد تا کار به آنجا کشید که شریعت در یک طرف و طریقت در طرف دیگر و برگشت این وضعیت بالمآل به این بود که حرمت محرمات از بین رفت و اهمیت واجبات از میان رفت. شعائر دین تعطیل و تکالیف ملغی گردید. یک مسلمان صوفی جایز دانست هر حرامی را مرتکب شود و هر واجبی را ترک کند...»
با استنادبه منابع ديني معتبر شيعيان در عصر غيبت امام (ارواحنا فداه) بايد به علماي رباني و فقهاي بزرگ اسلام رجوع نمايند چنانكه اين مطلب در مقوله عمر ابن حنظله آمده است :
«و اما من كان من الفقها ء صائناًً لنفسه حافظاً لدينه لهواء مطيعا لامره مولاه»
در توقيع امام زمان (ارواحنا فداه)هم مسئله رجوع به فقها مورد تاكيد قرار گرفته است « و اما الحوادث الواقعه فارجعوا فيها الي رواه حديثنا فانهم حجتي عليكم وأنا حجه الله عليهم »
و اين مطب جدا از صدها آيه و روايتي است كه رد تعظيم علماي رباني و فقها در متون ديني ما وارد شده است .
علماء و فقهاي بزرگ شيعه كه در سخت ترين شرايط، جانانه از كيان اسلام و تشيع دفاع نمودند و مردم را به كمالات معنوي ، مادي ، فردي و اجتماعي هدايت كرده اند ملجاء مردم در دوران غيبت مي باشند بزرگواراني چون شيخ مفيد ، سيد رضي ( گرد آورنده نهج البلاغه ) ، سيد مرتضي ، علامه حلي ( كه ايرانيان شيعه بودن را مديون او مي باشند ) شهيد اول ، شهيد ثاني ، علامه بحرالعلوم ، محدث بحراني ، مقدس اردبيلي ، سيد ابوالحسن اصفهاني ، سيد علي قاضي ، ملاحسينقلي همداني ، شيخ فضل الله نوري ، سيد حسن مدرس ، آيت الله العظمي بروجردي ، امام خميني (ره) ، آيت الله ميلاني ،‌آيت الله گلپايگاني ، آيت الله بهجت و ... با وجود هجمه هاي فراوان مردم را به پيروي از تعاليم قرآن و سنت اله بيت (ع) توصيه كرده اند و از صحنه اجتماع خارج نشده اند و در گوشه خانقاه ها نخزيده اند .