كاش بجاي اين همه احساس تكليف براي دعواي انتخاباتي، براي حل مشكل مردم احساس وظيفه مي‌كردند

گروه اجتماعی ـ چند روز قبل برای خرید کنسرو ماهی به مغازه محل رفتم. یک قوطی کنسرو ماهی که شبهات زیادی درباره "تن" بودن و نبودن آن وجود دارد، از معروف ترین مارک، تا حدود دو سه ماه قبل به طور متوسط 1600 تا 1800 تومان بود. آن روز اما یک قوطی کنسرو ماهی از مارکی نه چندان معروف را به قیمت 4800 تومان خریدم.
به گزارش بولتن نیوز، ماهی هایی که در این قوطی های کنسرو ریخته می شوند، حتی اگر تمام عمرشان هم در آبهای بین المللی زندگی کرده باشند، باز قیمت به طور متوسط 180 گرم گوشت و روغن و استخوانی که از آنها در این قوطی ها می ریزند، مگر چقدر می شود؟
پنیر که روزگاری خورشت نان فقرا و مساکین بود، از نوع تبریزی اش دیگر تبدیل به آرزوی عموم مردم شده و از نوع فتا و امثال آن نیز از قیمت هر بسته 1500 تا 2000 هزار تومان به 4 تا 5 هزار تومان رسیده است.

برنج، روغن، گوشت، حبوبات، لبنیات و کالاهای زیاد دیگری که مردم همه روزه مجبور به خرید بسیاری از آنها هستند، در ماههای اخیر به طور متوسط حداقل دو برابر رشد قیمت داشته اند، در حالی که در این مدت درآمدهای کارگران و کارمندان هیچ تغییری نکرده است.
در این وانفسا اما، همه به جای آنکه برای وظیفه و مسئولیتی که به عهده آنان قرار دارد، احساس مسئولیت و وظیفه بنمایند، برای شرکت و چگونگی شرکت در انتخابات آینده ریاست جمهوری احساس وظیفه می کنند و همه دعواها، مباحث و فعالیتها حول این مسئله شکل می گیرد.
همه خود به دنبال جلسات و دیدارهای انتخاباتی هستند و غیر خود را به برگزاری این جلسات و دیدارها و تدارک دیدن ها برای انتخابات متهم می کنند و آنکه مدعی هستند برای او دل می سوزانند، یعنی مردم، در این میانه زیر بار فشار این افزایش قیمت ها هر روز بیش از پیش کمر خم می کند.