ضعف دولت سوریه در تقابل با مخالفان مسلح، آفتی در جان سوریه

گروه بین الملل: وضعیت میدانی در سوریه آنقدر پیچیده شده است که نمی توان تحلیلی کم عیب و نقص بر اوضاع فعلی داشت؛ از درگیری مخالفان مسلح از هر سنخ و مسلکی با دولت سوریه تا درگیری مخالفان مسلح با کردها در زیر پرچم نیروهای دمکراتیک سوریه(قسد)، شرایطی از گنگی و ابهام در تشریح و تحلیل اوضاع را رقم زده است.

به گزارش بولتن نیوز  با این حال آنچه قطع به یقین می توان به آن اذعان کرد توانمندی تاکتیکی و استراتژیکی مخالفان در تقابل با نیروهای دولتی سوریه می باشد؛ بطوریکه هر آنچه از اخبار مورد پیگیری قرار می گیرد شامل سناریوی سقوط زنجیره ای شهرها و روستاها به دست مخالفان مسلح تا خالی کردن میدان های درگیری از سوی نیروهای دولتی ست. بطوریکه اگر این اقدام نیروهای دولت سوریه را یک راهبرد نظامی یا تاکتیکی جهت اجرای اقدامات بعدی قلمداد کنیم که برخی از تحلیلگران آن را اینگونه عنوان می کنند قدر مسلم نتیجه معکوس نیز داشته و دارد؛ بنحویکه به تبع بالا رفتن روحیه میدانی مخافان ستیزه جو به همان میزان نیز روحیه اجتماعی و مردمی حامیان دولت نیز مورد آسیب قرار می گیرد، که چگونه است نیروهای مسلح دولتی به راحتی پا پس می کشند و میدان را برای یکه تازی مستیزه جویان مسلح خالی می کنند؟

وجه دیگر این اتفاق می تواند پیامدهای وحشتناک تری به همراه داشته است. در واقع رویکرد مذکور خواه در قالب تاکتیک نظامی یا استراتژی میدانی در حوزه دوری از تقابل و صف آرایی مستقیم می تواند به عادتی مضر و زیان بار برای نیروهای تحت رهبری دمشق در قالب ارتش و سایر یگان های نظامی سوری تبدیل شود و بستر را برای وانهادن خودآگانه اسلحه ها از سوی آنها به مخالفان را فراهم آورد. مضافاً اینکه به این ایده نابود کننده، باید به عدم وابستگی و دلبستگی برخی از نیروهای تحت امر دولت سوریه اشاره کرد که به نوعی یک سمپاتی مخرب با مخالفان مسلح دارند و این عاملی مهم برای خیانت از یکسو و فراهم آمدن زمینه های سقوط و فرار از سوی دیگر بدل شده است.

واقعیت امر این است که دومینوی سقوط شهرها در حلب و خبر سقوط تل رفعت و تهاجم دوجانبه از دو سو به این شهر(مشارکت تهاجم، تحریرالشام از جنوب و جیش الوطنی سوری از شمال) برای تصرف برق آسای آن که از قضا نیز میسر گردید نشان می دهد مخالفان مسلح به یک نگاه واحد در حذف دشمن مشترک در شرایط موجود رسیده اند و با کنار گذاردن اختلافات در موقعیت فعلی، اشتراکات را مبنای عمل قرار داده اند. موضوعی که برخلاف یک دهه گذشته که به پاشنه آشیل آنها تبدیل شده بود امروز به نقطه قوت آنها در مقابل دمشق تبدیل شده است.

خلاصه اینکه، آنچه امروز در فضای مسموم میدانی سوریه(در حلب و سایر مناطق) در حال روی دادن است به مانند شبحی ست که در سقوط موصل در بیش از یک دهه گذشته در زمان ظهور داعش در عراق روی داد. بطوریکه همانگونه که داعش بدون دردسر و بدون هرگونه مقاومت (یا مقاومت ضعیف) موصل را تصرف کرد، در حلب نیز این روزها شرایط به گونه ای پیش رفته است که گویا زمان به عقب برگشته و این بار بجای داعش، هیئت تحریرالشام و به جای عراق، سوریه و به جای موصل، حلب به کانون اخبار تبدیل شده است.