تغییر الگوی کشت برنج ایرانی؛ بهترین راه حل مسأله برنج کشور

سید محسن عبدالهی ـ گروه اقتصادی: در چند روز گذشته نمایندگان استان‌های شمالی کشور در مجلس شورای اسلامی اعتراض خود را به وضعیت برنج، به اشکال مختلف نشان داده‌اند. نمایندگان شمالی بحث‌شان بر سر این است که چرا با وجود کمبود ۴۰۰ تا ۵۰۰ هزار تنی برنج در کشور، بیش از یک و نیم تن برنج وارد کشور می‌شود. ایشان معقتد هستند که همین سیاست غلط موجب شده تا برنج‌ها در انبار بمانند و کشاورزان دچار ضرر‌های هنگفتی شوند. واقعیت هم جز این نیست که کشاورز تا زمانی که نتواند محصول خود را بفروشد، نمی‌تواند از پس خرج و مخارج زندگی خود بر بیاید و همین امر تبعات بعدی خود را خواهد داشت.

به گزارش بولتن نیوز، به فروش نرفتن محصول باعث می‌شود که کشاورز برای گذران زندگی به سمت کار‌هایی مانند مسافرکشی و امثالهم رو بیاورد و یا از خیر کاشت برنج بگذرد و به فکر فروش زمین خود بیافتد. از آن‌جایی که شمال کشور نیز جزو مقاصد اصلی برای گردشگران و ساخت ویلا است، اولین و بهترین مشتری‌ها نیز افراد غیربومی خواهند بود. این اتفاق هم به معنای از دست دادن زمین‌های کشاورزی و کاهش کاشت محصول استراتژیکی مانند برنج خواهد شد و هم ترکیب جمعیتی مناطق شمالی کشور در روستا‌ها بهم می‌خورد که عوارض اجتماعی و فرهنگی بسیاری به دنبال خود می‌آورد.

اما آن‌چه که این نمایندگان دغدغه‌مند می‌گویند، تمام ماجرا نیست. دولت وظیفه تأمین مایحتاج مردم برای بیش از ۸۵ میلیون ایرانی را بر عهده دارد. بسیاری از این مردم توانایی خرید برنج گران ایرانی را ندارند. اگر قرار باشد که دولت در جهت حمایت از یک قشر، فشار مضاعفی به یک ملت بیاورد، نه عاقلانه است و نه منطقی. البته که دولت باید احتیاط کند تا قصدش برای کنترل قیمت‌ها و جلوگیری از فشار به اقشار ضعیف، باعث آن تبعاتی که بالاتر ذکر کردیم، نشود وگرنه ضرری دو طرفه را به همراه خواهد داشت.

بهترین راهکار که هر دو طرف بتوانند سود ببرند، اقتصادی و صنعتی کردن برنج‌کاری در شمال کشور است. ادامه داشتن وضعیت کشت سنتی با هزینه بسیار بالا، قاعدتا موجب می‌شود که قیمت تمام شده برنج ایرانی بالا برود. این قیمت گران نیز در وضعیت اقتصادی فعلی کشور، چیزی نیست که عامه مردم بتوانند به سمت استفاده آن بروند. کشت مدرن با حفظ کیفیت بالای برنج ایرانی و کاهش هزینه تولید کمک می‌کند تا تعادل لازم برای حفظ منافع تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان ایجاد شود و دیگر نه نیازی به واردات فراوان باشد و نه کسی واهمه‌ای بابت گرانی قیمت پیدا کند.