جنگ تحمیلی، واکنشی به ماهیت ایدئولوژیک انقلاب ایران

 به گزارش بولتن نیوز ابراهیم شهولی، دانشجوی دکترای علوم سیاسی_مسائل نوشت: ایران با گذشت چندین دهه از آغاز جنگ عراق علیه ایران که پر هزینه ترین درگیری نظامی در منطقه خاورمیانه محسوب می شود بررسی ابعاد آن همچنان ادامه دارد. همچنین تحلیل ها و تألیفات زیادی در این زمینه منتشر شده که از زوایای متفاوت به موضوع پرداخته اند.
پیروزی انقلاب اسلامی در بهمن ۱۳۵۷ منشاء تحولات بسیاری در جهان، به ویژه جهان اسلام و دنیای عرب گردید. جهان عرب بواسطه هم مرز بودن با ایران اسلامی و اعتقاد آنان به اسلام که ایدئولوژی انقلاب اسلامی می باشد به طور محسوسی تحت تأثیر این انقلاب قرار گرفت و همین موضوع، واکنش های متفاوتی را بین کشورهای عربی بر انگیخت. 
انقلاب اسلامی و نظام برخاسته از آن، از آغاز پیروزی، در چارچوب اصل دعوت، صدور انقلاب را در دستور کار سیاست خارجی خود قرار داد. همچنین اساس و پایه صدور انقلاب خود را بر این مبنا قرار داده بود که با الگوسازی و آموزش و تبلیغ بدون دخالت در امور داخلی سایر کشورها و جوامع، معنویت انقلاب را صادر نماید.
برداشت ناصواب دولت های عرب از مسأله صدور انقلاب، آنان را که بر بقا و امنیت حکومت های خویش مضطرب بودند به موضع گیری در برابر جمهوری اسلامی می کشانید و آن هایی را که به زعم خود دشمن مشترکی برایشان پیدا شده بود به یکدیگر نزدیک تر کرد. این در حالی بود که رهبر ایران با صراحت بیان کردند:
«ما از اول گفتیم می خواهیم انقلابمان را صادر کنیم. صدور انقلاب به لشکرکشی نیست.  ما نمی خواهیم  شمشیر بکشیم و تفنگ بکشیم و حمله کنیم ما می خواهیم که این انقلابمان را، انقلاب فرهنگی مان را، انقلاب اسلامی مان را به همۀ ممالک اسلامی صادر کنیم.
اینکه می گوییم باید انقلاب ما به همه جا صادر بشود، این معنی غلط را از او برداشت نکنند که ما می خواهیم کشورگشایی کنیم.معنی صدور انقلاب ما این است که همۀ ملتها بیدار بشوند و همۀ دولتها بیدار بشوند و خودشان را از این گرفتاری که دارند و از این تحت سلطه بودنی که هستند و از اینکه همۀ مخازن آنها دارد به باد می رود و خودشان به نحو فقر زندگی می کنند نجات بدهد.»
با این وجود کشور عراق به علت اشتراکات دینی، فرهنگی و تاریخی با ایران از جمله کشورهای مستعد دریافت امواج انقلاب بود. 
با توجه به این که بیش از شصت درصد جمعیت این کشور را شیعیان تشکیل می دهند واهمه ی رژیم بعث از وقوع انقلاب با الگوگیری از انقلاب ایران به رهبری علمای شیعه در عراق شدت یافت. بر پایه این تصورات و شرایط آشفته و وضعیت نامناسب قوای نظامی در ایران، رژیم بعث عراق با لغو یک جانبه قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر در شهریور ماه ۱۳۵۹ حمله ی گسترده و همه جانبه ای را به مرزهای ایران آغاز کرد. 
با شروع جنگ، کشورهای زیادی از جمله کشورهای عرب حوزه خلیج فارس که دارای ساختار حکومتی قبیله ای و رژیم های سیاسی محافظه کار و پادشاهی بودند به منظور جلوگیری از امواج انقلاب و وقوع انقلاب مشابه در کشورهایشان که می توانست تهدیدی جدی و مضاعف برای این حکومت ها باشد عملا از عراق حمایت کردند. این حمایت ها شامل حمایت های نظامی مانند: ارسال اسلحه، ارائه مشاوره های اطلاعاتی و امنیتی.
 حمایت اقتصادی شامل: اعطای وام، وام های بلا عوض، صدور نفت عراق ، ارسال کمک های فنی و لجستیکی.
 و در حوزه ی سیاسی حمایت از عراق در سازمان ملل و نیز تشکیل شورای همکاری خلیج فارس در اسفند ماه ۱۳۵۹ را می توان در همین راستا قلمداد کرد. 
انتظار می رفت در آن شرایط حساس و بحرانیِ پیچیده با توجه به اشتراکات دینی و مذهبی این دسته از کشورها با ایران و همچنین پایبندی به قواعد و قوانین بین المللی، موضع بیطرفانه اتخاذ نمایند و با میانجیگری و ارائه ی راه حل های مناسب، به دور از تصورات بی پایه و اساس سعی در رفع اختلاف و ایجاد شرایط صلح پایدار تلاش کنند اما علیرغم آن با حمایت های همه جانبه باعث تشدید و طولانی تر شدن جنگ شدند.
بنابر منابع و شواهد موجود، عراق با تشویق غرب و رژیم های عربی مخالف ایران با هدف محدود کردن انقلاب در چارچوب مرزهای جمهوری اسلامی و نهایتا به سقوط کشاندن نظام اسلامی نوپای ایران به این کشور حمله کرد. اظهارات مقامات عراقی نیز گویای این واقعیت است. طه یاسین رمضان-معاون نخست وزیر وقت عراق گفته است: «این جنگ برای عهدنامه ۱۹۷۵ و یا چند صد کیلومتر خاک و یا نصف شط العرب نیست، این جنگ برای سرنگونی رژیم جمهوری ایران است.»
نظر به آن چه گذشت نگارنده معتقد است این جنگ را باید واکنشی نسبت به جهت گیری سیاسی و ماهیت ایدئولوژیک انقلاب اسلامی ایران دانست که با هماهنگی و تحریک کشورهای حوزه ی خلیج فارس و قدرت های غربی که در رأس آن ها آمریکا قرار داشت به وقوع پیوست.