دژاوو برجام و انتخابات

گروه سیاسی: رفتن انتخابات که به دور دوم را باید از ابعادی به فال نیک گرفت؛ بطوریکه آنچه شب گذشته در مناظره دو نامزد ریاست جمهوری شاهد بودیم ورود جدی تری و شفاف تر به مسائلی بود که تاکنون مسکوت مانده بود و هر چه در آن باره مطرح می شد ابهاماتی بود که نقل قول می شد. 

به گزارش بولتن نیوز، در مناظره شب گذشته یکی از مسائلی که روی آن بحث زیادی وجود دارد و طرفین نگاه متفاوتی به آن دارند و درباره آن نیز سخنانی گفته شد برجام و آینده آن از یکسو و نحوه مواجهه با آن از سوی دیگر می باشد. 

در واقع مباحث پیرامون برجام در قالب یک دژاوو و سوژه انتخاباتی بار دیگر به ابزاری در دست یک جریان و به پاشنه آشیلی برای جریان دیگر در قالب تعاریف تحلیلی و انتخاباتی قرار گرفته است و همین موضوع سبب می گردد تا نسبت به آینده برجام و ادعاهای مطرح شده نکاتی را جهت راستی آزمایی مباحث مطروحی بیان کنیم.

اول اینکه باید خاطر نشان کرد برجام نیز به عنوان یک توافق نامه به مانند موارد مشابه طرفین را ملزم به انجام اقداماتی کرده که در صورت انجام آن به مرور موانع از میان برداشته خواهد شد؛ به عبارت بهتر اعتماد و اطمینان طرف ها به یکدیگر در کنار حسن نیتی که از ناحیه اعتماد سازی شکل خواهد گرفت ضامن تداوم و بقای آن می باشد. این موضوعی ست جدی که تهران همواره بدان تاکید داشته و به کرات اظهار کرده که طرف مقابل به تعهدات متقابل پایبند نیست.

دوم اینکه باید این سوال را پرسید که آیا برجام یک موضوع دولتی ست یا حاکمیتی؟ آیا دامنه اختیارات دولت ها بعد از بدعهدی طرف مقابل همچنان به مانند گذشته ست؟ آیا تکرار سناریو انتخاباتی در قالب کنش برجامی یک رویکرد جریانی- انتخاباتی ست یا رهیافت ملی و حاکمیتی؟ تصمیم گیرنده در موضوع برجام دولت است یا ساختار سیاسی و کلیت حاکمیت؟

سوم اینکه، آنچه در مذاکرات وعده داده شده برای برجام قابل توجه است و عملا نیز به دور از واقعیت می باشد ناظر بر موضوع برجام ۱ و ۲ و یا برجام موشکی و منطقه ای ست. موضوعی که به هیچ وجه با دکترین امنیتی تهران سازگار نیست و هیچ عقل سلیمی آن را بر نمی تابد. به عبارت بهتر از رهگذر آنچه در برجام دنبال می شود خلع سلاح و خلع ید تهران می باشد.

خلاصه کلام اینکه برجام احیا شود یا نشود در وهله اول بستگی به تغییر رفتار طرف مقابل دارد که آیا تمایل به تامین خواسته ها یا مطالبات تهران دارد یا خیر. در وهله دوم نیز بازگشت برجام به یک سازوکار بین المللی ست موضوعی که تهران بدنبال است. و آخر هم باید خاطر نشان کرد در مسئله برجام نقش دولت مستقر نقشی مجری گونه است نه فعال مایشأ.