حسن عباسی‌فرد کاندیدای دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی از حوزه انتخابیه ملایر کیست

به گزارش بولتن نیوز، کانال اطلاع‌رسانی حسن عباسی‌فرد کاندیدای دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی از حوزه انتخابیه ملایر ، در معرفی وی نوشت: 
در سال 1348 در تهران در خانواده‌‏ای مذهبی در یکی از محله‏‌های حاشیه تهران به دنیا آمدم. پدر و مادرم از اهالی روستای عشاق از توابع ازندریان بودند که در سال 1344 به دلیل دشوار شدن ادامه زندگی در روستا، به اجبار به تهران مهاجرت کرده‌بود‏ند. پدرم تا زمان بازنشستگی، در کوره‌‏های آجرپزی به عنوان کارگر مشغول به کار بوده و مادرم خانه‏‌دار است. سه برادر و چهار خواهر دارم و فرزند پنجم خانواده هستم.
مثل همه بچه‌‏ها با ورود به هفت سالگی، در سال 1355 تحصیل را آغاز کردم. سال سوم دبستان مقارن شد با راه‏‌پیمایی‌‏های ضد حکومت پهلوی که با تعطیلی‏ مکرر مدارس همراه بود و سال‏‌های دوره راهنمایی با جنگ تحمیلی و دفاع مقدس مصادف شد. در سال 1365 دوم دبیرستان را برای حضور در جبهه‏‌های نبرد حق علیه باطل نیمه‌‏کاره رها کردم. پس از مراجعت از جبهه، در سال 1367 به ادامه تحصیل پرداختم و سه سال انتهایی دبیرستان را طی دو سال گذراندم و در سال 1368 وارد دانشگاه شدم. متأسفانه به دلایلی که ادامه تحصیل برایم مقدور نبود، انصراف دادم و با اخذ مدرک فوق‌دیپلم در رشته مخابرات دانشگاه را ترک کردم و به استخدام یکی از ادارات دولتی درآمدم. در سال 1373 ازدواج کردم که حاصل این ازدواج سه فرزند (دو دختر و یک پسر) می‌‏باشد. به لطف خدا، بعد از چند سال وقفه در تحصیل، ادامه تحصیل دادم و در سال 1378 در رشته مدیریت لیسانس و در سال 1394 در همان رشته فوق‌‏لیسانس گرفتم.

ملایر و طبیعت معتدل کوهستانی

از وقتی که یادم می‌‏آید، پدرم به دلیل بی‏‌سوادی و عدم دسترسی به شغل مناسب جزء فرودست‏‌ترین اقشار جامعه بود و با وجود اشتغال در سخت‏‌ترین و زیان‌‏آورترین مشاغل (کارگری آجرپزی) از درآمد بسیار پایینی برخوردار بود و زندگی ما به سختی می‏‌گذشت. این در حالی بود که به دلیل تأثیرپذیری فرایند تولید آجر از آب و هوا، اغلب روزهای زمستانی که باران یا برف می‏‌بارید، پدر بی‌کار می‏‌شد و به سبب روزمزد بودن، در آن روزها مزدی دریافت نمی‏‌کرد و این مسأله به فقر خانواده دامن می‌‏زد. فقدان بیمه کارگران آجرپزی (که آن هم ناشی از ظلمی بود که توسط حاکمیت طاغوت نهادینه شده بود و بعد از انقلاب تا اندازه زیادی مرتفع شد) مزید بر علت بود و سرجمع هزینه‏‌های خانواده را افزایش می‌‏داد. در این اوضاع و اوصاف، به دلیل اجبار پدر به کار کردن در تمامی ساعات روز برای جبران درآمد کم (خروج از منزل قبل از روشن شدن هوا و بازگشت در ساعاتی که عموماً کودکان در خواب هستند)، از دیدار پدر محروم بودیم و نهایتاً برخی از جمعه‌‏هایی که ایشان خودشان را تعطیل می‌کردند، فرصت درک حضورشان را داشتیم.

به همین دلیل، دوران کودکی، نوجوانی و جوانی من در فقر نسبی سپری شد. ادامه این وضعیت من را به این فکر انداخت که به هر طریقی کسب درآمدی کنم و با این کار، هرچند ناچیز به معیشت خانواده کمک کنم. بنابراین، از سال اول دبستان در تابستان‌‏ها به دست‌‏فروشی مواد خوراکی مورد علاقه بچه‌‏ها پرداختم و هرچه کاسبی می‏‌کردم را به مادرم تحویل می‌‏دادم تا برای هزینه تحصیلی سال بعد نگه‌دارد. این اقدامات تا اواسط دوران دبیرستان ادامه داشت و علاوه بر دست‌‏فروشی و کاسبی در انواع و اقسام وجوه ممکن، به کار در کارگاه‏‌های نجاری، آهنگری، تراشکاری، خیاطی، دفترسازی و... به عنوان پادو (نه یک کارگر حرفه‌‏ای) نیز کشیده شد. چرا که هدف، کسب درآمد (هرچند ناچیز) بود و هر کاری که پیدا می‏‌شد، غنیمتی بود و از دست دادن آن معادل تداوم فقر بود.
در دوران دبیرستان، شوق حضور در کارزار نبرد حق علیه باطل برای دفاع از ایران عزیز، من را مانند صدهاهزار نفر دیگر به جبهه‌‏های جنگ تحمیلی صدام علیه کشور عزیزمان کشاند و حدود دو سال از عمر خود را در جبهه‌‏ها گذراندم.

ملایر شهر ملی مبل و منبت در آستانه جهانی شدن

بعد از پایان دفاع مقدس، به ادامه تحصیل پرداختم و به دانشگاه راه یافتم. اما به دلیل این که تأمین هزینه‌‏های تحصیل برایم غیرممکن شده بود، مجبور شدم کلاس‌‏های درس را به نحوی تنظیم کنم که دو روز آخر هفته کلاس نداشته باشم و با کار در کارگاه‌‏های تراشکاری و... کسب درآمد کنم تا هزینه‏‌های تحصیل را تأمین کنم. این شرایط به حدی برایم دشوار شد که مجبور به ترک تحصیل و اشتغال دائم در یکی از ارگان‏‌ها شدم.
البته بعدها در رشته مدیریت به تحصیل ادامه دادم.
در نهایت، پس از سی سال خدمت در سال 1400 بازنشسته شدم و به واسطه اعتقاد به این که جوان‏‌ها باید راه را ادامه دهند، با وجود فراهم بودن زمینه برای ادامه خدمت در اداره خودمان یا سایر ادارات، از اشتغال پس از بازنشستگی خودداری کردم. چرا که با حضور بازنشستگان در نظام اداری، چرخش نیروی انسانی با اختلال مواجه شده و مانع از بروز خلاقیت جوان‏‌ها می‏‌شود.

جاذبه‌های گردشگری ملایر، از تپه نوشیجان تا پارک سیفیه - وبلاگ شب