انتقام در سمپوزیوم های غیرقابل باور

گروه سیاسی: منطق انتقام و قائل به جایگاه حقی که در این باره برای ایران وجود دارد و محفوظ ماندن آن در زمان و مکان مناسب، منطقی راهبردی ست که برحسب زمان باید انجام بگیرد. اما اینکه این حق مشمول زمان گردد و اثرات آن کمرنگ گردد دقیقا عین بی منطقی و شاید بی مسئولیتی در برابر یک خواست و مطالبه عمومی ست.
به گزارش بولتن نیوز، واقعیت امر این است که مفهوم انتقام اولین بار از زبان مسئولان شنیده شد و به یک مفهوم عمومی تبدیل گردید. حال جالب است که همان مسئولان در هر پست و جایگاهی انتقام را با تفاسیر دیگری معنا می کنند و با آنچه مردم تصور از انتقام دارند فرسنگ ها که نه سال ها دور است. بطوریکه در ادبیات یکی انتقام از دشمن به فرزندآوری و در نگاه دیگری انتقام از پیش گرفته شده و آن یکی انتقام را ترویج فرهنگ شهادت و دیگری انتقام از دشمن را حضور در پای صندوق های رای و ... دیده می شود. اگرچه همه این مضامین به خودی خود یک اصل می باشد و در جای خود مهم می باشند اما آنچه درباره این گفته ها و پیوند آن به استراتژی انتقام قابل تامل است نفس اشتباه به پیوند ماهیت انتقام از دشمنی ست که باید تاوان ترورهایی را پس دهد که ملت و مردم را آزرده خاطر کرده است.
در حقیقت این دسته سخنان و اظهارات در مقام پاسخ به مطالبه عمومی انتقام یک اشتباه راهبردی بوده و به مثابه خودفریبی ست. چونکه آنچه از این سخنان استنباط می گردد انفعال مسئولان و شعاری بودن فریادهایی ست که باید بر سر دشمن به بهترین نحو و بهترین شکل خالی گردد.
نکته پایانی اینکه اینهمه بی عملی مسئولان در این باره از چه نشات می گیرد؟ دلیل این تفاوت دیدگاه های مسئولان و مردم از مفهوم انتقام چیست؟ چرا مسئولان سطح انتقام سخت را تا این حد تقلیل داده اند؟ چرا سعی می شود از انتقام وجهی شعاری ارائه دهند؟ آیا اینگونه اظهارات به معنای قرار دادن نظام در موضع ضعف در پیشگاه مردم نیست؟