گفت وگو بین مسوولان قضایی با دانشجویان و جوانان، به جای برخورد انتظامی / باید بین جوانان و دانشجویان، با اغتشاشگران تفاوت قائل شد

گروه اجتماعی : در جریان اعتراضات اخیر، بسیاری از عقلای سیاسی و فعالان مدنی و اجتماعی، به این جمع بندی رسیده اند که روش برخورد با معترضان با هر نوع برداشتی چه معترض معمولی، چه اغتشاشگر و معاند و برانداز، باید متفاوت باشد و برخورد یکسان نمی تواند جامعه را به آرامش هدایت کند و لذا برای دعوت از همه نیروهای موثر در جامعه، توصیه کرده اند که به جای برخوردهای خشن، بازداشت و احضار جوانان و حضور افراد در دادگاه انقلاب و دادگاه های عمومی، روش های موثر دیگری را برای گفت وگوی بین مسوولان دولت و نظام با جوانان معترض انتخاب نمایند تا منجر به ایجاد آرامش و کاهش تنش ها شود.

به گزارش بولتن نیوز، همانطور که مقام معظم رهبری نیز در سخنرانی ایشان در دانشگاه پلیس اعلام کرده اند، بخشی از جوانان و دانشجویان، متناسب با سن و سال و حال وهوای جوانی خود، با هیجانات سیاسی همراه هستند و لذا باید بین آنها و سایر نیروهای معاند که زخم خورده انقلاب و نظام در طول چهار دهه گذشته هستند، تفاوت قائل شد. همچنین تعداد محدودی از سلبریتی ها و ورزشکاران و هنرمندان نیز اظهاراتی داشته اند که در مقایسه با جامعه هنری و فرهنگی و ورزشی کشور، اهمیت چندانی ندارد و لذا نباید همه افراد معترض و بازداشت شده را یکسان در نظر بگیریم و باید بین جوانان و دانشجویان کشور، ورزشکاران و هنرمندان که سرمایه های کشور هستند و سابقه عناد با نظام را ندارند، با افراد دیگری که زخم خورده نظام هستند، تفاوت قائل شد.
زیرا روش های برخورد کنونی نشان داده که نمی تواند مانند دهه های گذشته موثر واقع شود و حضور جوانان 17 تا 21 سال در بین بازداشت شده ها، حکایت از آن دارد که زبان گفت وگو با نسل جدید متفاوت از نسل های قبل است و برخورد با جوانان، دانشجویان و دختران و پسران جوان نمی تواند مانند دهه های قبل موثر باشد. این جوانان متاثر از روابط جهانی، استفاده از اطلاعات شبکه های اجتماعی، در سبک زندگی و رفتار و گفتار و پوشش متفاوت از نسل های قبل هستند و این یک موضوع طبیعی است و نباید آن را مساوی عناد دانست.

حضور جوانان و بازداشت شده ها در هیات های حل اختلاف به جای دادگاه ها

از آنجا که اکثریت حاضران در اعتراضات خیابانی را جوانان و دختران و پسران و دانشجویان جوان تشکیل می دهد که متاثر از هیجانات هستند، لازم است که مسوولان و قضات برجسته و کارآزموده و کارشناسان امنیتی و انتظامی و مشاوران اجتماعی، که دهه های قبل را تجربه کرده اند، با زبان احترام، ایجاد آرامش و گفت وگو با جوانان برخورد نمایند و از جوانان و بازداشت شده ها دعوت کنند که در گفت وگوهای اجتماعی، حرف خود را بزنند و مسوولان نیز با آنها با زبان گفت وگو و تفاهم و احترام سخن بگویند. حتی خانواده آنها را نیز دعوت کنند و توصیه به آرامش و نصیحت پدرانه کنند و این روش به مراتب بهتر از روش بازداشت، برخورد خشن و کتک کاری، گلوله پلاستیکی و باتوم و زد و خورد اثر خواه خواهد داشت.

در طول 43 سال گذشته، برگزاری دادگاه های انقلاب، عمدتا مربوط به ضد انقلاب، گروهک های مسلح، قاچاق مواد مخدر و موارد دیگری بوده که نیاز به برخورد قاطع داشته است. در نتیجه حضور جوانان، دختران و پسران کم سن و سال در دادگاه انقلاب و دادگاه های عمومی، عملا کمکی به تلطیف فضای اجتماعی، احساس آرامش و نزدیک شدن مردم به نظام نمی کند، بلکه باعث احساس ترس، نگرانی، خشونت، و نارضایتی بیشتر می شود.
اگر جوانی صدمه ببیند، مجروح شود، کتک بخورد و دماغ و دست و پای او بشکند و زخمی شود وصورت او کبود شود و چند هفته بازداشت شود و با وثیقه سنگین آزاد شود و همچنین پدر و مادر او مدتی را بین زندان و اوین و دادگاه در تردد باشند، قطعا به نزدیک شدن افراد و مردم و مسوولان کمک نمی کند. اما اگر روش دیگری برای احضار، گفت وگو، تعهد اجتماعی را انتخاب کنند، قطعا موجب کاهش تعداد معترضان خواهد شد.
از این رو، لازم است که این گونه جوانان، که تاکنون تنها خانواده، فامیل، دوستان، مدرسه و دانشگاه، کافه و مکان های گردشگری را به خود دیده اند، به جای آنکه در دادگاه و زندان نگهداری شوند، به محیط های مناسب تری مانند مکان های عمومی، دانشگاه ها، هیات های حل اختلاف، مسجد، ورزشگاه، پارک و مکان های تفریحی دعوت شوند و با دعوت از سخنرانان هر دو طرف، امکان گفت وگو بین آنها فراهم شود تا شرایط جامعه آرام شده و به سمت کاهش مشکلات حرکت کند.

زیرا ناآرامی ها و اعتراض و اغتشاش، عملا موجب سخت تر شدن شرایط، افزایش گرفتاری ها، تورم و... خواهد شد. درآمدهای مردم و دولت کاهش می یابد و آسیب های جدی به کشور وارد خواهد شد.
در گذشته، سخنرانان بسیاری در مساجد، دانشگاه ها و... سخنرانی داشتند، سمینار، همایش، کنگره، میزگرد و... برگزار می شد و در بدترین شرایط، چند میز و صندلی شکسته می شد. اما وقتی فضای گفت وگوی اجتماعی نباشد، اعتراض به خیابان کشیده می شود و تبدیل به اغتشاش می شود. لذا مسوولان امنیتی، باید فضای دانشگاه ها و مکان های عمومی را به فضای امن گفت وگو تبدیل نمایند.

رشد اقتصاد و سرمایه گذاری و کسب و کار به آرامش و همکاری و همدلی نیاز دارد

هر دو طرف از دولت و هواداران نظام گرفته تا مردم معترض، باید به این نقطه و تفاهم دعوت شوند که اقتصاد ایران به دلیل فشارهای تحریم، جنگ، برخوردها و دشمنی های غرب، طی چند دهه اخیر با مشکلات تحریم، کاهش رشد اقتصادی، منفی شدن رشد سرمایه گذاری، بیکاری، مهاجرت، بی توجهی به سرمایه های انسانی و سیاسی، تورم و کاهش قدرت خرید مردم و سخت تر شدن زندگی، هزینه های سنگین خرید و اجاره خانه و... مواجه شده و امروز به آرامش و فعالیت و بهبود فضای کسب وکار نیازمند است. حداقل در 12 سال اخیر و از سال 1390 تاکنون، کشور با 5 سال رشد منفی اقتصاد، 6 سال رشد منفی سرمایه گذاری، 6 سال کاهش قدرت خرید مردم و 30 برابر شدن قیمت دلار مواجه شده و تورم 45 درصدی یکسال اخیر، تورم نقطه به نقطه مواد غذایی 85 درصدی یکسال اخیر، گویای عمق مشکلات مردم و دولت است. رشد اقتصادی در سال های 91، 92، 94، 97، 98 و در 11 سال اخیر، برای 5 سال منفی بوده است. در سال هایی که رشد اقتصادی نیز مثبت بوده حاصل از اجرای برجام، یا امکان فروش نفت بوده و رشد های بخش صنعت و کشاورزی و خدمات با مشکلات مواجه بوده است.
رشد سرمایه گذاری نیز در سال های 91، 92، 94،95، 96، 97، 98، 1400 و 1401 یعنی برای 9 سال یا در حد صفر و یا منفی بوده است.
رشد قدرت خرید مردم یا مصرف بخش خصوصی نیزدر سال های 91، 92، 94، 97، 98 و 99 برای شش سال منفی بوده است.

بازگشت به مسیر اهداف توسعه ای کشور

اکنون پرسش این است که برای بازگشت به مسیر توسعه، افزایش تولید، سرمایه گذاری، و کاهش مشکلات اقتصادی مردم، چه باید کرد؟ آیا می توان بدون همدلی، احساس تعلق مردم به جامعه، کاهش مهاجرت و فرار سرمایه ها و مغزها، به مسیر توسعه بازگشت و کشور را در دهه آینده با رشد مثبت شاخص های کلان اقتصاد همراه ساخت؟
دولت برای کاهش تورم و کنترل مخارج خود و جلوگیری از خلق پول، تلاش دارد که از طریق مالیات ها و جلوگیری از خلق پول و نقدینگی، مخارج خود را تامین کند. اما پرداخت مالیات، به آرامش و سرمایه گذاری، کار و تلاش و محیط امن کسب وکار نیاز دارد. در نتیجه ادامه اعتراض ها، تعطیلی بازار و کسب وکارها، تعطیلی دانشگاه و مدارس، بسته شدن اینترنت و شبکه های اجتماعی، همگی موجب کاهش درآمد مردم و دولت و مشکلات دیگر خواهد شد. براین اساس، دولت چگونه می تواند از کسب وکارهای تعطیل شده مالیات دریافت کند؟
سرمایه و سرمایه گذاری نیز ترسو و پابه فرار دارد، و لذا ادامه ناآرامی ها، موجب کاهش سرمایه گذاری می شود. از سوی دیگر، ادامه مذاکرات برجام و گشایش فضای بین المللی نیز با تاخیر همراه می شود.
با ادامه اعتراضات که اکنون بیش از 20 روز ادامه داشته، و آسیب به اموال مردم، تعطیلی مغازه و بازار، کسادی کسب وکارها، بستن اینترنت و میلیون ها کسب وکار و روابط اقتصادی و اجتماعی را به همراه داشته، نمی توان انتظار بهبود اوضاع دولت و مردم و اقتصاد را داشت.
مسوولان توجه داشته باشند که آزادی های اساسی و حداقل فعالیت های اجتماعی و اقتصادی، حق مردم است و اگر لازم باشد از طریق گفت وگوی مردم و مسوولان، باید تغییرات و اصلاحات اساسی صورت گیرد تا کشور بتواند در یک فضای امن و آرامش و محبت و همدلی، توسعه و سرمایه گذاری و روابط با جهان را ادامه دهد. کشور باید آنقدر توانمند و با ظرفیت باشد که اگر شرایطی مانند جنگ صدام علیه ایران رخ داد، جوانان و مردم و اقشار مختلف در دفاع از کشور، حماسه های بزرگ خلق کنند و در کنار دولت و نظام بایستند و از کشور حفاظت نمایند.
مردم در تمام چند دهه اخیر، به عنوان ولی نعمت انقلاب، در جنگ، بازسازی ها، تحریم ها، سیاست های غلط و... مقاومت کرده اند. اکنون اگر جوانان و نسل جدید حرفی دارد و تغییراتی را طلب می کند تا مشکلات کاهش یابد و به جای مهاجرت 8 میلیون نفر از کشور، شاهد حضور جوانان در توسعه کشور باشیم، باید مسوولان به حرف آنها گوش دهند و با هم گفت وگو کنند و حرف یکدیگر را پدرانه و دخترانه و پسرانه گوش دهند.

علاقه به ایران و همدلی تاریخی مردم

همان طور که رهبری بارها اشاره کرده اند که اگر کسی به نظام علاقه ندارد، حداقل به خاطر ایران به صحنه انتخابات و فعالیت ها بیاید.
امروز باید توجه داشته باشیم که همه برای حفظ ایران زمین، وظیفه داریم که درست عمل کنیم، فرزندان، پدران و مادران را ارج بنهیم، به حرف آنها گوش بدهیم. با احترام و آرامش به آنها به جای برخورد خشن، راه فعالیت اجتماعی و همکاری و همدلی را باز کنیم.
این مردم، بیش از 40 سال همدلی و مقاومت و همراهی داشته اند و اگر انتقاد و اعتراضی صورت می گیرد، مسوولان باید به آن گوش دهند و با مردم گفت وگو کنند.
لذا وقتی حضور نیروی نظامی و انتظامی در دانشگاه شریف با چنین واکنشی مواجه می شود و همه نگران می شوند، باید بلافاصله اصلاح شود و دانشجویان رها شوند و نیروی انتظامی دانشگاه را ترک کند و... زیرا مهم اثرگذاری روش برخورد است و نباید یک سری جوان نخبه کشور را با نارضایتی مواجه کرد و بهانه ای ایجاد کرد که رسانه های غربی مدت ها به آن مشغول باشند.

تغییر مسوولان با برخورد خشن به مسوولانی با نگاه نزدیک شدن به اهداف توسعه ای کشور

برخی مسوولان انتظامی، امنیتی، و قضایی، با این تصور که برخوردهای جدی، موجب کاهش اعتراضات خواهد شد، استفاده از خشونت، باتوم، گلوله های پلاستیکی و ساچمه ای و... را در دستور کار قرار دادند. عده ای به هر دلیلی مجروح و کشته شده اند وعامل این کشته ها و مجروح شدن ها هر کس که بوده، عملا به آتش اعتراضات و اختلاف ها دامن زده است و این وضعیت نباید ادامه یابد و باید از مجروح شدن و کشته شدن افراد از هر دو طرف جلوگیری شود.
اما حداقل آنچه می توان از مسوولان قضایی و انتظامی و امنیتی، انتظار داشت، کاهش سطح برخوردهای خشن در جلوی دادگاه ها، زندان ها، بازداشتگاه ها، دانشگاه ها و... است. وقتی یک دختر دانشجوی فوق لیسانس در دانشگاه و خیابان مورد ضرب و شتم قرار می گیرد، و با دماغ شکسته و صورت کبود، و برخورد 10 گلوله پلاستیکی، و پشت زخمی به دادگاه می رود و با یک میلیارد وثیقه مواجه می شود، نمی توان انتظار داشت که بین او و مسوولان، گفت وگوی اثرگذاری برای ایجاد آرامش صورت گیرد!

احترام به خانواده بازداشت شدگان

خانواده دانشجویان، دختران و پسران جوان بازداشت شده در این سه هفته، یا در محوطه دانشگاه، خوابگاه دانشجویان نگران وضعیت بچه های خود بوده اند و یا صبح در محوطه بیرون زندان اوین، در انتظار تعیین تکلیف وضعیت بازداشت ها جمع شده اند و در برخی روزها با گاز اشک آور و برخورد نیروهای انتظامی مواجه شده اند. در ساعات عصر نیز در محل محوطه بیرون زندان زنان در قرچک ورامین یا در زندان های دیگر، منتظر بوده اند تا شاید فرزند آنها از زندان آزاد شود. اما سرانجام پس از دو هفته، بدون هیچ گونه گفت وگوی موثری در جهت کاهش تنش ها، تنها با اعلام وثیقه 500 میلیون تا 1 میلیارد تومانی مواجه شده و به دنبال تهیه وثیقه و کارشناسی آن بوده اند تا بالاخره زندانی جوان یا دانشجو، با وضعیتی که پس از دو هفته با آن مواجه بوده است از زندان آزاد شود.
حال سوال این است که با وجود این همه صرف هزینه، وقت، نگرانی، رفت و آمد و... بین مسوولان و جوانان معترض، و خانواده ها، چه نوع گفت وگویی بر سر کاهش مشکلات کشور و احساس تعلق جوانان و ایجاد آرامش صورت گرفته است؟ چرا مسوولان وجامعه از این فرصت ها برای گفت وگو و کاهش مشکلات استفاده نمی کنند؟
برخورد خشن با دانشجو و جوان معترض، نگهداری در زندان، تحویل دادن به خانواده ها با وثیقه سنگین و نوبت دادگاه در آینده، عملا مشکلات را کاهش نمی دهد بلکه اختلاف ها را افزایش خواهد داد.
سوال این است که برخورد خشن با گاز اشک آور، باتوم، ضرب و شتم شدید در دانشگاه شریف یا دانشگاه های دیگر و دستگیری دانشجویان، با چه هدفی صورت می گیرد؟ وقتی دانشجوی جوان که تازه وارد دانشگاه شده با چنین صحنه ای مواجه می شود، به چه رویا و فضایی دعوت می شود؟ آیا می توان انتظار داشت که احساس تعلق داشته باشد و برای کشور و نظام و دولت مفید باشد و خدمت کند؟

توقف برخورد با ورزشکاران و هنرمندان

همچنین توقیف پاسپورت سلبریتی ها که خبر آن در رسانه های جهان بازتاب وسیع دارد، درخواست مصادره یا توقیف اموال و ورود به ملک شخصی، دستگیری برخی ورزشکاران و هنرمندان و... کمکی به کاهش تنش ها و مواضع افراد نمی کند و در این شرایط برخورد کردن با افراد به خاطر اعلام مواضع سیاسی، عملا فضای تنش و بهانه رسانه ها برای بازتاب آنها را تشدید می کند و اگر نظرات این افراد شنیده نشده، عده ای به دنبال آن هستند که فلان سلبریتی چه گفته که با او برخورد شده است؟

از این رو، لازم است مسوولانی که این گونه رفتارهای شاخص را انجام می دهند و موجب افزایش تنش و اعتراض می شوند پاسخ باشند و حتی در مواردی لازم است که مسوولان جابه جا شوند، تغییر کنند و کنار گذاشته شوند و اجازه ندهیم که برخی برخوردهای خشن و سلیقه ای، کشور را در شرایط آشوب و ناآرامی بیشتر قرار دهد.
در حال حاضر، با کنترل برخورد برخی مسوولان قضایی وانتظامی و امنیتی، می توان جامعه را به آرامش دعوت کرد. اما وقتی طیف گسترده ای از مردم به خاطر موضوعات مختلف در معرض خسارت و هزینه اقتصادی و اجتماعی و حقوقی قرار گیرند، نمی توان به سادگی اعتراضات و تنش ها را کاهش داد.
از این رو، نباید روش های گذشته همچنان ادامه یابد، بلکه باید زبان گفت وگو وتفاهم و همدلی و همزبانی، دل جویی از خانواده کشته شدگان، جبران خسارت ها در دستور کار باشد تا تنش بیش از این رشد نکند.

وثیقه های سنگین چه نتیجه ای دارد؟

شنیده ها حکایت از آن دارد که اکثر دانشجویان و دختران و پسران بازداشت شده با قرار وثیقه های سنگین بین 500 میلیون تا 1 میلیارد تومان آزاد شده اند و به این معنی است که این افراد باید در آینده در دادگاه حاضر شوند و با جریمه و یا حبس مواجه شوند. در حالیکه این نوع برخورد و وثیقه های سنگین، به ایجاد آرامش و احساس تعلق جوانان به کشور و تفاهم و همکاری کمک نخواهد کرد و افراد بازداشت شده احساس می کنند که آّب از سرگذشته است و خود را به عنوان یک محکوم می بینند و در نتیجه به اعتراضات بیشتر منجر خواهد شد و ادامه اعتراض ها در روزهای اخیر نیز حکایت از آن دارد که روش های تند و برخوردهای خشن و وثیقه های سنگین، کمک به ایجاد آرامش و کاهش اعتراضات و اختلاف ها نکرده است.
و...