درباره پرونده پر سر و صدای یک استاد دانشگاه که حالا تبرئه شد

گروه سیاسی: سیدمحمدعلی صدری‌نیا در روزنامه فرهیختگان پیرامون تبرئه دیواندری یادداشتی نوشته و سوالات مهمی را مطرح کرده است.
در بخشی از این یادداشت آمده است: این آبرویی که به‌‍دلیل خطاهای قوه قضائیه و رسانه‌ها از دکتر دیواندری رفته چه باید کرد؟ مگر حرمت آبروی مومن از حرمت خانه خدا بیشتر نیست؟ این‌که به‌سادگی بگوییم این یک خطای رسانه‌ای بوده، ماجرا تمام است، کافی است؟

به گزارش بولتن نیوز،  باید به این سوال پاسخ بدهیم که آیا مسیر این دادگاه‌های ویژه اقتصادی که قرار بود به‌طور ویژه و با سرعت عمل بالا به پرونده‌های اقتصادی رسیدگی کند، به‌طورکلی مسیر درستی را طی کرده است؟ سودش بیشتر بوده یا خطاهایش؟ در موارد اینچنینی که این دادگاه‌ها دچار چنین خطاهای بزرگی شده‌اند که لااقل بعضی پرونده‌های دیگر هم با ابهاماتی مواجه شده و همچنان به نتیجه نرسیده‌اند، آیا آسیب‌شناسی هم اتفاق افتاده؟ سرنوشت آن نماینده دادستان‌هایی که در دادگاه‌های ویژه اقتصادی نقش‌آفرینی ویژه می‌کردند و بیش از اینکه بخواهند با دادگاه سخن بگویند و مسیر پرونده را در دادگاه پیش ببرند با رسانه‌ها سخن می‌گفتند و برای رسانه‌ها جمله طراحی می‌کردند، چه شد؟ و چه شد که قوه قضائیه در دوره جدید، به این نتیجه رسید که برای مدیریت دقیق پرونده‌ها و جلوگیری از تضییع حق افراد باید از چنین چهره‌هایی استفاده نکند؟

این داستان یک بعد مهم و قابل‌تامل و قابل بررسی دیگر هم دارد؛ این‌که طراحی غلط رسانه‌ای در مسیر رسیدگی به اتهام ثابت‌نشده کسی که در روزهای سخت کشور نقش مهمی در ماجرای دور زدن تحریم‌ها داشته، درنهایت چه نتیجه‌ای دارد؟ من موافقم که اگر متهم خطایی کرده بی‌اغماض با او برخورد شود و پس از اثبات در رسانه‌ها هم جزئیات ماجرا گفته شود. اما پس از قطعی شدن خطا! آیا هیچ‌کسی احتمال نمی‌داد که ممکن است او تبرئه شود؟ هیچ‌کسی به این فکر نمی‌کرد که با چنین مدل برخوردی اگر درنهایت او تبرئه شود، سایر مدیران کشور هم در بزنگاه‌ها و شرایط حساس دوباره حاضر به عملکرد جسورانه و خطر کردن برای دور زدن تحریم‌ها خواهند شد یا نه؟