کد خبر: ۷۷۶۰۰۸
تعداد نظرات: ۴ نظر
تاریخ انتشار:
چه شد؟ با یک سیلی بر روی مچ دستتان راهی بیمارستان شدید؟

یک سیلی ناقابل، اما کمی دیر!

چه شد؟ با یک سیلی بر روی مچ دستتان راهی بیمارستان شدید؟ دچار لطمات جسمی و روحی شدید؟ به پلیس شکایت بردید؟ و کمپین شکایت فضایی دست جمعی راه انداختید؟

یک سیلی ناقابل، اما کمی دیر!گروه بین المل- علی نصری – کارشناس ارشد و جامعه‌شناس بین‌الملل نوشت: چه شد؟ با یک سیلی بر روی مچ دستتان راهی بیمارستان شدید؟ دچار لطمات جسمی و روحی شدید؟ به پلیس شکایت بردید؟ و کمپین شکایت فضایی دست جمعی راه انداختید؟

به گزارش بولتن نیوز،حق دارید! «زندگی نرمال» در خارج از کشور - آن هم به هزینه وزارت خارجه آمریکا و دلارهای نفتی بن‌سلمان و لابی‌های اسرائیل - روح انسان را لطیف، روانش را حساس و جسمش را زودرنج میکند.

شاید حق با شماست؛ انسان در شرایط «زندگی نرمال» همینقدر - مثل شما - نازک و شکننده است و تحمل کمترین ناملایمت‌ها را ندارد.

شاید این ما - مردمان ساکن ایران - هستیم که تحت سیاست «فشار حداکثری» کارفرمایان شما بیش از حد سخت‌جان شده‌ایم و زیر تحریم‌های «خردکننده»، «فلج‌کننده» و «وحشیانه» آنها، پوستمان زمخت شده، کمرمان قوز برداشته و روانمان کبره بسته، و نسبت به ضربات و‌ لطمات روزگار بی‌تفاوت شده‌ایم.

و شاید به همین دلیل است که شما در تمام این سالها، بی‌ هیچ وکالت و اجازه‌ای، در هر محفلی، «زبان» ما شدید و برایمان از قول خودمان، رنج و زجر بیشتری از کارفرمایان‌تان مطالبه کردید.

وقتی خانم معمار صادقی، مدیر موسسه «توانا»، در جمع جمهوری‌خواهان آمریکا، از قول ما به آنها پیام می‌داد که «خدا را شکر، وضعمان خیلی وخیم شده. لطفاً تحریم‌ها را ادامه بدهید!»، انتظار نداشت که صدایی از ما بلند شود و اعتراضی به او بکنیم.

یک سیلی ناقابل، اما کمی دیر!وقتی خانم علینژاد، در اوج پاندمی کرونا، هنگامی که بیمارستانهای کشور ظرفیت پذیرش بیماران و گورستانها جایی برای جان‌باختگان نداشتند، در ‌پاسخ به برخی از نمایندگان کنگره آمریکا که خواستار تعلیق موقت تحریم‌ها علیه ایران شده بودند تا بلکه دست مردم به کمکهای بشردوستانه نهادهای بین‌المللی برسد، دست به قلم میشد و از «زبان» ما هشدار میداد که «مبادا کرونا بهانه‌ای برای کاهش تحریم‌ها شود»؟ توقع نداشت که واکنشی از سوی جامعه خسته ایران ببیند.

مگر کمپین برای تحریم ورزش کشور راه نیداختید تا حتی کوچکترین دلخوشی‌های مردم را از آنها بربایید تا هیچ روزنه‌ای برای تخلیه آلام روحی‌شان باقی نماند؟

مگر در همه این سالها هر هنرمند و ورزشکار و کنش‌گر اجتماعی که از ایران به خارج سفر کرده بود را با شعار «مرگ بر» و «بی‌شرف» و فحاشی‌ها و عربده‌کشی‌تان محاصره نکردید؟

مگر هر ایرانی که علیه تحریم و جنگ و کاهش رنج هموطنانش فعالیت کرد را به «مزدوری» و «ماله‌کشی» و «استمرارطلبی» متهم نکردید؟ کمپین «ایجاد شرمساری» راه نیداختید و رای دهندگان را در جلوی سفارتخانه‌های ایران به ضرب و شتم نگرفتید؟

خب حالا، بعد از این همه سال، شاید کمی دیر، یک سیلی ناقابل از یک هنرمند پیشکسوت کشورمان خوردید تا «سخت‌جانی» یک ملت را به «بی‌زبانی»اش تعبیر نکنید و از این پس هرگاه خواستید از زبانش برایش رنج بیشتر مطالبه کنید، یادی از آن «پشت‌دستی» که به خاطرش راهی بیمارستان شدید، بکنید.

شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.

bultannews@gmail.com

انتشار یافته: ۴
در انتظار بررسی: ۰
غیر قابل انتشار: ۱
ناشناس
|
Canada
|
۲۲:۴۹ - ۱۴۰۱/۰۲/۱۱
0
0
عمل پرستویی به عنوان هنرمند وسیلبریتی فوق العاده عالی و نشان از غیرت یک ایرانی باشرف بود
رضا
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۲۳:۰۸ - ۱۴۰۱/۰۲/۱۱
0
0
آقای علی نصری خیلی عالی نوشتی دمت گرم
غلامحسین
|
Romania
|
۰۹:۱۹ - ۱۴۰۱/۰۲/۱۲
0
0
حرف دل ما بود
درست مستدل
آفرین برشما
آفرین بر پرستویی
آفرین بر ایران اسلامی
ناشناس
|
Germany
|
۱۷:۱۴ - ۱۴۰۱/۰۲/۱۲
0
0
درود بر پرویز با شرف و ننگ بر حیواناتی مثل علینژاد و رجبی
نظر شما

آخرین اخبار

پربازدید ها

پربحث ترین عناوین