غفاری ها، پیاده نظام های دشمن در عرصه فرهنگی اند

گروه فرهنگی: متولی فرهنگ در هر جامعه ای ساختار و حاکمیت سیاسی است که به نوعی بازتاباننده ارزشهای حاکم در جامعه می باشد. از این رو ابزارهای موجود در این حوزه در اختیار حاکمیت و ساختار سیاسی هستند که بخش های مختلفی را شامل می شود. یکی از این ابزارها که در خدمت ترویج اصول فرهنگی است، سینما می باشد. در واقع سینما در مقام یک پارامتر اثرگذار فرهنگی باید در خدمت ارزش های ترویجی جامعه باشد که متولی آن حاکمیت است. این مسئله در ارتباط با تمام مؤسسات و کمپانی های بین المللی فیلم سازی مانند هالیوود نیز صادق است که در خدمت ترویج ارزش های لیبرالیستی در بخش های مختلف فرهنگی، سیاسی و اجتماعی و .. می باشد.

به گزارش بولتن نیوز،  جالب است بدانید که سینماگران در ایران مصداق ضرب المثلی هایی چون، هم می خواهند از توبره بخورند و هم از آخور؛ هم خدا را می خواهند هم خرما را هستند. هم می خواهند سینما و حضور در آن را داشته باشند و هم می خواهند بر روی اصول و قواعد موجود پا بگذارند. فارغ از مطالب ذکر شده در این باره، آنچه سال هاست به معضل سینماگران در ایران تبدیل شده است ژست روشنفکری آنها و ادعا بر همه چیزدان بودنشان می باشد. بطوریکه در مسیر مذکور نه تنها خود را از جامعه اولی تر می دانند بلکه انتظار دارند هر چه را که می گویند و ادعا می کنند از سوی همه بی چون و چرا مورد پذیرش قرار گیرد. دسپوتیسم فکری سینماگران در ایران بیش از آنکه بر مبنای مواضع و جهت گیری های منطقی باشد عمدتاً بر حسب غرایض سیاسی با هدف کسب پشتیبانی در محدوده سیاست در جبهه بندی ها علیه نظام سیاسی و ایران از یکسو و جلب نگاه های اجتماعی و جبران نقصان اشتهار و معروفیتشان در عرصه هنری در سینما از سوی دیگر است.

«محمود غفاری» از جمله این افراد در عرصه سینماست. غفاری به عنوان کارگردان و نویسنده فیلم «روز سیب» در صفحه اینستاگرام آسو گفتگویی را انجام داده است و مدعی شده «به دلیل آنچه وی آن را شرایط سانسور می داند در ایران فیلمی را نخواهد ساخت» وی در ادامه می گوید«تصویر سینمای ایران از جامعه جعلی ست و نمی خواهد در این جعل همدست حکومت باشد!». غفاری یکی از بارزترین نمادهای این جعل را نمایش «حجاب زن در محیط خانواده» می داند.

اینکه عدم نمایش صحنه های اروتیک در سینمای ایران نظیر آغوش، هم آغوشی، بوسه و ... موجب ناخرسندی و نارضایتی وی از فضای سینمای ایران شده است نشان دهنده وجه نازل رویکردهای انتقادی وی به بستر فرهنگ ساز سینماست. اما اینکه غفاری از این منظر به ساختار سیاسی می تازد جالب است. جالب از این منظر که وی به جای رفتن به سمت محتوایی گرایی به دنبال سطحی نگری و ظاهری گرایی در حوزه فرهنگی - سینمایی است. و مضافاً اینکه سیاه نمایی از فضای اجتماعی از یکسو، سیاسی و فرهنگی از سوی دیگر مسئله فاحشی است که غفاری به تمام قوا در این گفتگو درصدد تحمیل آن به افکار عمومی است.

واقعیت امر این است جهت گیری های سطحی و مغرضانه غفاری، موضوع تازه ای نیست. بطوریکه پیش از وی افراد دیگری نیز در بخش سینمایی – هنری کشور در این باره با ورود به وادی عناد با نظام سیاسی با سوء استفاده از ابزار فرهنگی به نهاد حاکمیت حمله ور شده اند. به عبارت بهتر حمله به سیاست های فرهنگی نظام از سوی معارضین و لائیک ها متعلق به امروز و امثال غفاری نیست بلکه این نوع نگاه سال هاست بر سینمای به اصطلاح روشنفکری به ویژه وصل به جبهه ضد انقلابیون خارج نشین و بیگانه پرستان علیه نظام سیاسی دنبال می شود و بر افکار و اذهان آنها حاکم است. و اصل موضوع این است که این معاندان معلوم الحال درصدد تبلیغ و تزریق این نگاه فرهنگی به جامعه و عرصه اجتماع هستند.

نکته قابل توجه در این باره عدم پیگیری و فقدان حساسیت ها از سوی نهادهای متولی در بخش های نظارتی و حتی امنیتی نسبت به فعالیت های این دسته افراد در بخش های سینمایی – فرهنگی است. بطوریکه در خلاء نظارت ها، بعضی از هنرمندان با رسانه هایی مانند«آسو» در ارتباط و تعامل هستند که متعلق به فرقه ضاله بهائیت می باشد.

 در واقع آنچه در این باره به نظر مهم می آید و باید مورد توجه ویژه و اکید باشد نظارت بر اینگونه رفتارها و فعالیت هاست. به عبارت بهتر بخش های نظارتی در این حوزه از وزارت ارشاد اسلامی تا بقیه نهادهای مرتبط با حوزه فرهنگ و هنر باید هشدارها را در این باره جدی بگیرند و عملکرد نظارتی خود را بر فعالیت هنرمندان تشدید کنند. چونکه رهاگونگی عرصه هنر برای فعالیت و ارتباط گیری با معاندان از سوی هنرمندان دیر یا زود به تهدیدی جدی در حوزه فرهنگی تبدیل خواهد شد و بسترهای تسری سازی آن به بخش اجتماعی نیز شکل خواهد گرفت.