اگر عقوبت های امیرالمومنین برای فاسدان و متجملان در ما افزون شد، حقیقتا زنده ایم

گروه دین و اندیشه - حجت‌الاسلام محسن قنبریان طی یادداشتی نوشت:رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام با بیان اینکه مشکلات و کاستیها در همه دورانها حتی در زمان حکومت پیامبر(ص) و امیرالمومنین(ع) وجود داشته است، اظهار کرد: در همه اعصار، نفاق، فساد و سوءمدیریتهایی کم و بیش وجود داشته اما مهم این است که کلیت انقلاب اسلامی و نظام جمهوری اسلامی، یک حقیقت زنده و رو به پیشرفت است.

به گزارش بولتن نیوز، آیت الله آملی راست میگویند؛ فساد دوره امیرالمومنین(ع) مثل:

۱-تخلف مالی ابن هرمه کارگزار حضرت در بازار اهواز!
۲-گزارش تخلف کارگزارش در اصطخر(منذربن ابی جارود) که زیّ اشرافی در پیش گرفته و خویشان را مقدم می دارد!
۳-تجمل گرایی قاضی القضات او(شریح) در حد خرید یک خانه ۸۰ دیناری!!!
۴-ربودن اموال بیت المال توسط پسرعمویش که کارگزارش هم بود و فرار به حجاز!
۵-سرسفره رنگین نشستن کارگزارش در بصره در مهمانی ای که نیازمندان رانده و توانگران فراخوان شده بودند!

پیشرو بودن علی(ع) و زنده ماندن حقیقتش به این بود که:

۱.دستور داد ابن هرمه را جلوی مردم دستگیر و جارچی هم اعلام کند. جمعه او را ۳۵ضربه شلاق بزنند و در بازار هم بچرخانند و...(مستدرک الوسائل ج۱۷ص۴۰۳و۴۰۴)
۲.به منذر نامه نوشت که:"اگر آنچه از تو برایم گزارش شده درست باشد شتر خانواده ات و بند کفشت از تو بهترند!"(نامه۷۱) او را احضار و با وجودی که اختلاس(۴۰۰۰درهم) را منکر بود زندانی اش کرد. اشکهای خواهرش و وساطت صعصعه را درباره او گوش نکرد.(شرح نهج البلاغه علامه شوشتری ج۸ص۱۰۸)

۳.به قاضی القضات برای همان خانه ۸۰دیناری قباله ای در مرام خود زند:

خریدار: بنده ای خوار! * فروشنده: مرده ای کوچ کرده به سرای دیگر. * عین مورد معامله: خانه ای از سرای فریب، از کوی نابود شوندگان و سرزمین تباه شوندگان!

کروکی: حد نخست؛ منتهی به آفات و بلاها / حد دوم؛ به مصیبت ها/ حد سوم: به هواها و هوس های تباه کننده/حد چهارم: به شیطان گمراه کننده ختم میشود! *درب آن به حد چهارم باز میشود! "این شخص فریفته به آرزو، این خانه را ازکسی که اجل اورا از جای کَنده، به قیمت خروج ازعزت قناعت، و ورود در خواری و پستی خرید!"(بقیه قباله را در نامه ۳ نهج البلاغه بخوانید!)

قاضی القضات سابق ما بهتر می داند این تازیانه ی وعظ چقدر دردش از حبس و شلاق بیشتر است!

۴. به آن پسر عموی مختلس فراری در ایام فتنه ی بسربن ارطاتها ونماندن برای علی جز کوفه، نوشت:"از خدابترس و اموال این مردم را به سویشان بازگردان، که اگرچنین نکنی و خداوند مرا بر تو چیره سازد با تو کاری خواهم کرد که نزد خداوند عذر خواه من گردد و با شمشیرم که هرکس را با آن زدم در آتش شد، گردنت را بزنم! به خدا اگر کاری که توکردی حسن و حسین کرده بودند از من نرمی نمی دیدند وبه مرادی نمی رسیدند، تا آنکه حق را از آنان بازگیرم..."(بقیه در نامه۴۱)

۵.به فرماندارش برای آن یک سفره نوشت:"به لقمه ای که دردهان می نهی بنگر، آن را که حلال و حرامش برایت معلوم نیست بیرون انداز... با ورع و کوشش و پاکدامنی و درستکاری مرا یاری رسانید...آیا به این خشنود باشم که امیرمومنانم خوانند، ولی در سختی های روزگار شریک مردم(یا الگویشان) نباشم؟"(مواعظ جان بخش اودر اینباره را در نامه۴۵ بخوانید).

خوب است نتیجه بگیریم: اگر عقوبت های امیرالمومنین برای فاسدان و متجملان در ما افزون شد، حقیقت زنده ایم و پیشرفت داریم. اگر خانه ۸۰دیناری، کاخ ها وعمارتهای مجلل شد و جای ابن هرمه ها، بی کس و کار تر ها چرخانده شدند و برادرها و پسرعموهای در دسترس، توبیخ ومجازات موثر نشدند؛ آنوقت نگران حقیقت زنده ای که امام و شهدا دستمان سپرده اند بشویم!