به پای علی ننویسید

گروه دین و اندیشه- سلمان کدیور دبیر اسبق جنبش عدالتخواه دانشجویی در یادداشتی نوشت: روزی علی ابن ابی طالبی بود، حاکم بود و امام جامعه. وقتی مردم برای عرض حاجتی نزدش می آمدند، او را می دیدند که پشت پرده ای نشسته، گفتندش چرا خود را مستور می کنی از ما، پاسخ داد چون برای نیازی سوی من آمده اید، نمی خواهم کرامت شما از بین برود.

به گزارش بولتن نیوز، روزی در مسجد مردی به قصد ابراز نیاز سویش آمد، هنوز به سخن نیامده بود که فرمود، حاجتت را بنویس و به من بده، میان جمع از من علی حاجت مخواه.

وقتی سائلی وارد مسجد شد و گفت نیازمندم، به رکوع رفت و آنگاه به انگشترش اشاره کرد تا سائل در حالی که با او چشم در چشم نمی شود، انگشتر از دستش بردارد. همان جا بود که این آیه نازل شد.
. .إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاهَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاهَ وَ هُمْ راکِعُونَ ( مائده - ۵۵ )
سرپرست و رهبر شما تنها خدا است ، و پیامبر او ، و آنها که ایمان آورده‌اند و نماز را بر پا مى‌دارند و در حال رکوع زکات مى‌پردازند .

سال ها هر شب، نقاب تاریکی به صورت میزد و نان و خرما به دوش می کشید و به خانه فقرا می برد و تا روز شهادتش نفهمیدند او علی امیرالمؤمنین بود. می رفت ناشناس در خانه زنی و با بچه ها و اطفال یتیمش بازی می کرد تا آن زن با آردی که او آورده نان بپزد در حالی که علی را دشنام می داد که چه حاکمی است که از حال ما بی‌خبر است. بعد می رفت صورتش را به آتش تنور نزدیک می کرد و به خودش نهیب میزد که هان ای پسر ابوطالب، از آتشی که خداوند برای ستمگران مهیا ساخته برحذر باش.

آری این علی است برادران من. اگر می بینید کسانی لباس دین به تن دارند، عالم شیعی هستند، امام جمعه و جماعت اند، اما به روش معاویه به مردم بذل و بخشش می کنند، چشم در چشم، او سوار و مردم پیاد، نهیب زن و با لحنی متفرعانه، به پای دین و به پای علی ننویسید برادران.

و بدا به حال این مملکت اگر او را همچنان بر مقام و منصبش باقی بگذارد که او لایق اداره خویش هم نیست.