چرا کسانی که از چین به جاهای دیگر رفتند و از آن کشورها به ایران آمدند را نگفتند؟

گروه دین و اندیشه: حجت الاسلام کاشانی روز شنبه مورخ ۰۲ فروردین ۱۳۹۹ در پاسخ به فیلم منتشر شده از جانب جناب مولوی عبدالحمید اقدام به انتشار فیلمی نمودند که مشروح این فیلم تقدیم می شود.

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ»

به گزارش بولتن نیوز،  وقتی بیماریِ کرونا در چین آمد مولوی عبدالحمید فرمودند که ما وضو می‌گیریم و هیچ مشکلی برای ما پیش نمی‌آید، وقتی بیماریِ کرونا به ایران آمد و باعث شد که توسعه پیدا کند و استان‌های مختلف را بگیرد و نمازجمعه‌ی برادران اهل سنّت تعطیل شد، که ایشان می‌فرمود نمازجمعه واجب است و در فضای باز است و به هیچ وجه نباید تعطیل بشود، بنابراین دچارِ فشارِ افکار عمومی شد، به کوه و دشت پناه برد، به قولِ خودشان شروع کردند به درد و دل کردن.

گفتند: ببینید مردمِ چین گناه کردند، چون گناه کردند لشکرِ خدا «کرونا» آمد تا آن‌ها را عذاب کند. بعد این چطور به ایران آمد؟ گفتند: «طلاب چینی»! چرا نگفتند «تجّارِ چینی»؟ چرا کسانی که از چین به جاهای دیگر رفتند و از آن کشورها به ایران آمدند را نگفتند؟ برای چه این ده بیست نفر طلابِ چینی که در قم درس می‌خوانند را گفتند؟ گفتند: این‌ها به قم آمده‌اند و چون «جامعه المصطفی» این‌ها را شستشوی مغزی می‌دهد و گناه می‌کند باید عذابِ آن دامانِ مردمِ قم را هم بگیرد!

حال چطور همه‌ی استان‌ها را گرفت؟

گفتند: این گناهانی که در ایران می‌شود و به اصحابِ پیغمبر آنچنان که باید احترام گذاشته نمی‌شود، پس باید دامانِ همه را بگیرد!

دیگر آقای عبدالحمید توجّه نکردند که اولاً الآن بیش از صد و هفتاد کشور کرونا گرفته‌اند، آیا همه گنهکار هستند؟ در عربستان هم همه گنهکار هستند؟

آیا اساساً هر وقت ابتلائی می‌آید حاصلِ گناه است؟ آقای عبدالحمید! اگر تاریخ بخوانید بد نیست، در طولِ تاریخ صدها عالِمِ بزرگِ شما و محدّثینِ شما و حتّی بعضی از اصحابِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم طاعون گرفتند و از دنیا رفتند، آیا این‌ها بخاطرِ گناهانِ خود طاعون گرفتند؟

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم گاهی دچارِ ابتلائات می‌شدند، معاذالله آنجا چه می‌خواهید بگویید؟

گاهی گناه است، گاهی ابتلائات است، گاهی امتحانات است.

این چه فهمی از دین است؟

شما در مورد سیل و زلزله‌ی کردستان هم از این سخنان گفتید و آن‌ها را ناراحت کردید؛ من سوال می‌کنم: سیلِ سیستان و بلوچستان حاصلِ کدام گناهِ شماست؟ خشکسالیِ چند ساله‌ی اخیرِ سیستان و بلوچستان حاصلِ کدام گناهِ شماست؟ این چه فهمی از دین است؟

بد نیست کمی تاریخ بخوانیم و ببینیم که چقدر بیماری‌های واگیردار آمده است و مسلمین و علماء را کشته است، ما در طولِ تاریخ چقدر گرفتاری‌ها داشتیم. آیا دقّت می‌کنید؟

این پاسخِ اول آقای عبدالحمید بود که می‌خواستند بگویند «کرونا با گناه آمده است»! و جالب است که یک «خود معصوم پنداری» هم داریم که انگار ما هیچ کاری نکرده‌ایم و دیگران گناه می‌کنند!

آیا این همه مردم در دنیا همه گنهکار هستند؟

نکته‌ی بعدی این بود که یکی از گناهانی که ایشان می‌خواستند نام ببرند که باعثِ شیوعِ کرونا شده است این بود که «این‌ها به زیارتگاه‌ها می‌روند و زیارت می‌کنند و طلب و درخواستِ شفاء می‌کنند، از اهل بیت علیهم السلام یا مثلاً از حضرت رضا صلوات الله علیه می‌خواهند که آن بزرگواران از خدای متعال بخواهند که ما را شفاء بدهد، و مردم دیدند که نتیجه نمی‌گیرد»! دیدید نتیجه نگرفتید؟ چرا؟ چون صاحبِ شفاء خداست!

آقای عبدالحمید! من خیلی از این حرف‌ها تعجّب کردم! شما به همه‌ی عقایدِ اسلامی حمله کردید، به علمای خودتان حمله کردید، به کتاب‌هایی که به طلابِ خودتان می‌دادید بخوانند حمله کردید!

ببینید اگر ما به یک مکانِ مقدّس رفتیم و شروع کردیم به دعا کردن و طلبِ شفاء کردیم اولاً هیچ مسلمانی فکر نمی‌کند که امام رضا علیه السلام یا حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم یا هر بزرگوارِ دیگری مستقلاً صاحب اثر هستند، ابداً! هیچ کسی این را نمی‌گوید. باید خدای متعال اذن بدهد، همانطور که خدای متعال به یک قرص اذن می‌دهد که اگر من آن را بخورم بیماریِ من تغییر پیدا کند و بهبود پیدا کنم، خدای متعال به دعای حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم، به دعای اولیای خدا، به حرمتِ اولیای خدا «اثر» می‌دهد، کمااینکه در قرآن کریم فراوان داریم، حضرت عیسی علیه السلام فرمودند که من نابینا یا کسی که بیماری برص دارد را به اذن خدای متعال شفاء می‌دهم، آیا این شرک است؟ آیا این گناه است؟

اینکه مسئله‌ی فقط شیعیان نبود! شما در طولِ تاریخ چقدر کسانی را دارید، مثلاً «ابن حبّان» شما به زیارت حضرت رضا علیه السلام مشرّف می‌شده و حاجاتِ خود را از خدای متعال می‌خواست و برطرف می‌شده است، شما در کتاب «فضائل حج جناب کاندهلوی» که تقریظ زدید و به طلاب و مردمِ خودتان گفتید که بخوانند، آنجا جناب کاندهلوی می‌گوید: در صحیح بخاری است که پیغمبر فرمودند اگر از خاکِ مدینه طلبِ استشفاء بشود و دعایی خوانده بشود شفاءبخش است؛ آیا دعای خودِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم به اندازه‌ی خاک نیست؟

این‌ها چیزهایی نیست که فقط ما بگوییم، و ما هم نمی‌گوییم که ما مستقلاً برای این بزرگواران قائلِ به اثرِ مستقل هستیم، و نمی‌گوییم درمان و کارهای پزشکی را رها کنیم.

این فرمایشِ شما که می‌گویید: «به زیارت رفتند و نتیجه نگرفتند»، باید توجّه داشته باشید که می‌توانند همین را از خودِ شما بپرسند، قرآن کریم می‌فرماید که «وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ ۖ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ»[۱]، خدای متعال به ما نزدیک است، حتّی از رگِ گردن به ما نزدیکتر است، اگر حاجتی بخواهیم و دعا کنیم جوابِ ما را می‌دهد.

حال شما بگویید: شما تابحال چند مرتبه دعا کردید و آن پاسخی که می‌خواستید را دریافت نکردید؟ آیا حال این درست است که کسی به شما بگوید که «پس قرآن کریم چه فرموده بود که من جواب می‌دهم؟»، اگر به شما بگویند حال که قرآن کریم جواب نداده است باید آیه را کنار گذاشت چه می‌گویید؟ این چه حرفِ عجیبی است؟

خدای متعال کریم است، رحیم است و حکیم است، حاجاتِ ما را عطاء می‌کند، گاهی به آن شکلی که ما می‌خواهیم عطاء نمی‌کند، همانطور که ما می‌دانیم «دعا می‌کنیم» خدای متعال یا همان را به ما عطاء می‌کند و یا بهتر از آن و به یک شکلِ دیگر به ما عطاء می‌کند، چون حکیم است، طلبِ دعا و استشفاء نسبت به اهل بیت علیهم السلام و مزارهای متبرّکه همینطور است، ممکن است آن‌ها از سرِ کَرَم و مهربانیِ خود دعا کنند و ما حاجتِ خود را بگیریم، یا گاهی به یک نحوِ دیگری حاجت بگیریم.

دقّت کنید چیزهایی نگویید که وقتی کرونا از بین رفت یاران و نزدیکانِ شما دیگر «دعا کردن» را هم قبول نداشته باشند، مزارها را هم قبول نداشته باشند!

مگر شما نمی‌فرمودید که مشاورِ اصلیِ من «ملاعمر سربازی» بود و الآن دیگر من باید خودم بیشتر مطالعه کنم؟ به آثارِ ایشان مراجعه بفرمایید، یک «کرونا» نباید باعث بشود که شما از همه‌ی مبانیِ خودتان برگردید.

من نمی‌دانم که آیا استرسِ کرونا باعث شد که شما سر به کوه و بیابان بگذارید و حرف‌هایی بزنید که تا سالِ گذشته و چند وقتِ قبل به طلابِ خودتان آموزش می‌دادید را منکر بشوید؟

مسئله‌ی شفاءخواستن از اولیای خدا یک مسئله‌ی شیعی نیست، شما به آثارِ «ذهبی» و سایرِ نویسندگان نگاه کنید و ببینید چقدر راجع به قبورِ اولیای خدا صحبت می‌کنند، از قبر ابوحنیفه‌ی شما تا حضرت امام رضا علیه السلام و حضرت موسی بن جعفر علیه السلام ما! این‌ها فراوان است! این‌ها خلافِ قرآن کریم هم نیست.

ان شاء الله در یک بحثِ مفصّلی به این موضوع می‌پردازم که توسّل و زیارت چه جایگاهی در قرآن کریم و روایاتِ ما و شما دارد. این‌ها در کتبِ درسیِ خودتان هست که برادران اهل سنّتِ خودتان آموزش می‌دهید.

من فکر می‌کنم یا استرسِ زیاد باعث شده است که شما از مبانیِ خودتان برگردید، یا از جانبِ عربستان چراغی، تهدیدی، یا خدای نکرده تطمیعی… انگار که شما از مبانیِ خودتان برگشته‌اید!

اگر یک مرجع شیعه یک روز در صدا و سیما بیاید و بگوید که «زیارت بدعت است و حرام است»، آیا شیعیان نمی‌گویند چرا نظرِ شما بعد از این همه سال عوض شد؟

حال من از شما سؤال می‌کنم، اگر یک طلبه‌ای از مدارس شما بیاید و بگوید که شما این همه در آثارِ خودتان داشتید که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلّم در قبر هم زنده هستند و اگر از او طلبِ دعا کنیم ما را دعا می‌کند، اینکه ما کنارِ قبر مبارکِ اولیای خدا می‌رویم و از آن بزرگواران طلبِ دعا می‌کنیم، این در مبانیِ شما هست، در منابعِ ما هست، این چه اشکالی دارد؟ به آن‌ها می‌خواهید چه پاسخی بدهید؟

من فکر می‌کنم که شما کمی به آرامش نیاز دارید، کمی استراحت کنید تا فشارِ افکارِ عمومی بر شما کم بشود و بعضی از دروسی که قبلاً مطالعه فرمودید را یک مرتبه‌ی دیگر بازبررسی بفرمایید و ان شاء الله که آرامش به جامعه‌ی ما برگردد.