شکستن دیوار صوتی در «منطقه پرواز ممنوع»

گروه فرهنگی: محسن مقصودی مجری برنامه تلویزیونی «ثریا» نوشت: از سینما که بیرون آمدم احساس حسرت داشتم ... راستش تا دیشب عمدتا دلم برای بچه هایم می سوخت که خیلی از فیلم ها و کارتون های «داخلی و حتی خارجی» زمان کودکی ما را ندیده اند، مثلا «قصه های مجید» را یا «چاق و لاغر» را یا «پینوکیو» و «پسر شجاع» را یا «هوشیار و بیدار» و «آقای حکایتی» را. به نظرم با همه سادگی شان خیلی شیرین تر و جذاب تر از بسیاری از فیلم ها، برنامه ها و یا انیمیشن های تخیلی و فانتزی امروزی بودند.

به گزارش بولتن نیوز، اما راستش این شبها با دیدن «منطقه پرواز ممنوع» از معدود دفعاتی بود، که دلم کمی به حال خودمان سوخت.... از هیجان و شوری که پسر کلاس اولی ام در سینما داشت. آنچنان میخکوب فیلم شده بود که گاهی از روی صندلی سینما بلند شده و ایستاده بخش هایی از فیلم را دنبال می کرد و با اصرار من هم نمی نشست. حالا باید بگویم جای این فیلم ها در زمان کودکی ما خیلی خالی بود...

ضمن اینکه اصلا فکر نمی کردم این فیلم علاوه بر بچه ها، بتونه آدم بزرگ ها را هم جذب‌ داستان جالب و‌ پرهیجانش بکنه.

در سینمای مسخ شده ما اگر بخواهند برای مخاطب نوجوان و کودک تم جذاب طراحی کنند عمدتا یا سراغ فانتزی های تخیلی می روند یا فیلم های شاد موزیکال آنچنانی...اما «منطقه پرواز ممنوع» زمین بازی را عوض کرده است و وارد منطقه پرواز ممنوع سینمای ایران شده است. منطقه ای که حتی برای سینمای مخاطب عمومی هم بعضاً ممنوع است چه برسد به کودک و نوجوان. فیلم سازی در خصوص موضوعات ملی و استراتژیک و انقلابی آن هم برای کودک و نوجوان! پرواز و‌ اوج بچه های انقلابی در این منطقه ممنوعه، «دیوار صوتی» را می شکند و گوش خیلی ها را کر می کند! حقیقتش سالهاست که صدای موشکها و ماهواره ها و پهپادها و سانتریفیوژهای ما دیوار صوتی فرضی غرب را شکسته بودند اما در سینمای ما به جز چند نفری وارد این منطقه های ممنوعه نشده بودند، سینمای ما عمدتا اهل پرواز نیست چه برسد به ورود به منطقه ممنوعه ....

فیلمی که به درستی پرمخاطب ترین فیلم جشنواره کودک و نوجوان امسال شده بود، حالا روی پرده های سینماست با موضوعات و سوژه هایی که بلندتر از قد سینمای کودک و نوجوان و حتی سینمای عمومی ماست. در گام دوم انقلاب بچه ها قد کشیده اند، آرمانهای بلندتری دارند، حسین فهمیده های امروز با سلاح علم و فناوری به جنگ دشمن داخلی و خارجی رفته‌اند و پدرانشان دیگر در مرزهای خودشان نمی جنگند و لب مرز اسراییل خیمه زده اند و همین بچه ها قرار است به زودی آن پرچم منحوس را پایین بیاورند.

خدای من! انگار خواب میبینم‌‌. می شود با بچه های این سرزمین با زبان هنر از این آرمانها سخن گفت و شور و حماسه و تلاش علمی و کار تیمی را در آنها دمید؟! منطقه پرواز ممنوع نوید می دهد، که دوران خاله بازی و عروسک بازی ها تمام شده و بچه های این سرزمین بزرگ شده اند.

پی نوشت های مهمتر از متن:
۱. دو سه شب است که در خانه هنوز بحث بر سر این فیلم است و پسرم که سوالهای متعددی دارد و با فیلم کیف کرده است، اصرار دارد که باید دوباره این فیلم را در سینما ببیند.
شما هم اگر می‌خواهید بچه های تان از همین حالا به کارهای بزرگ تر فکر کنند با خانواده به دیدن این فیلم بروید.‌ مخاطب ویژه فیلم از ۷ ساله ها تا ۱۵ ساله ها هستند اما دیدن خانوادگی اش صفای دیگری دارد.
۲. سعی کنید در همین هفته اول اکران، فیلم را ببینید و برای دوستان و آشنایان تان هم بلیط بخرید و هدیه بدهید تا «پروازها در منطقه ممنوعه» سقوط نکنند! گاهی نیاز نیست دشمن هواپیمای ما را بزند؛ کم کاری، اشتباه و انفعال ما هواپیما و پهپادمان را زمینگیر می کند! همانگونه که سانتریفیوژهای مان را زمینگیر کرد و قلب راکتور اراک را با دست خودمان...

بچه های سینمایی عمار کار خودشان را کرده اند، حالا نوبت من و شماست که در منطقه ممنوعه پرواز کنیم...این‌بار پرواز ما به همراه خانواده در سینماها می تواند دیوارهای صوتی را بشکند و گوش خیلی ها را کر کند...