فیلمنامه نویسی که ارتباطات ندارد باید بمیرد

گروه فرهنگی: فقدان فیلمنامه مناسب. این عنوان دردی است که سالهاست سینما و تلویزیون ما را به خود گرفتار کرده است. و البته مشکلی است که مدام برای ما تازه می شود. نمونه اخیرش هم که زیاد است. همین رسانه ملی و سریال های چند وقت اخیر را ببینید. از عروس تاریکی گرفته تا ستایش. قصه هایی بدون کشش، شخصیت هایی عروسکی، روندهای داستانی من درآوردی و دفعی و پیام های پنهان نامناسب.

به گزارش بولتن نیوز، در سینما هم اوضاع چندان متفاوت نیست. تا جایی که صدای بسیاری از هنرمندان برجسته کشور را نیز درآورده است و خیلی از آنها دلیل بیکاری یا کم کاری سالهای اخیرشان را در فیلمنامه های ضعیف و یا نقش های به درد نخور عنوان کرده اند. تنها کافی است این گفته ها را با فیلم هایی که از ابتدای سال تاکنون پخش شده اند مقایسه کنید تا به صحت آنها پی ببرید.

حال با وجود این شرایط، سوالی که به ذهن می رسد این است که آیا اساسا ما در کشورمان نویسنده توانمندی که بتواند قصه های جذاب و شخصیت های قوی خلق کند نداریم و باید در کنار لیست واردات مان، وارد کردن فیلمنامه نویس هم اضافه کنیم، یا دلیل دیگری وجود دارد که سینما و تلویزیون ما به این درد مبتلا شده است.

وقتی به نحوه تولید فیلم و سریالها نگاه می کنیم، مهمترین چیزی که میبینیم، اصالت ارتباطات در آنهاست. یعنی بسیاری از افراد دخیل در تولید، چه با صلاحیت چه بی صلاحیت، حتما باید این رابطه را داشته و از آن استفاده کنند. وگرنه چگونه ممکن است یک فیلمنامه نویس، بتواند اثر خود را برای تولید در اختیار تهیه کننده یا کارگردان قرار دهد. زیرا اصلا در کشور ما هیچ مکانیزم رسمی برای این قضیه وجود نداشته و چاره ای جز توسل به ارتباطات نیست. و همین می شود که یک پای ثابت کلاس های بازیگری و فیلمنامه نویسی، ایجاد ارتباط بین تیم تولید با افردی است که قرار است جدیدا پا به این عرصه بگذارند.

البته این قضیه وقتی ملموس تر می شود که ما متوجه باشیم اکثر فیلمنامه ها، ابتدا در قالب یک طرح اولیه توسط کارگردان یا تهیه کننده نوشته شده و سپس دنبال فیلمنامه نویسی می گردند که آنرا تبدیل به فیلمنامه کند. خب حالا بفرمایید تحویل آن طرح اولیه به یک فیلنامه نویس اگر بر اساس روابط نیست، دقیقا بر اساس چیست؟ اصلا چه مسیر دیگری در این میان وجود دارد؟ هیچ.

لذا، اتفاقی که می افتد این است که بسیاری از نویسندگان با استعداد و خلاق کشور که می توانند سینما و تلویزیون ما را متحول کنند، عملا از عرصه کار دور مانده اند فقط به این دلیل که هیچ رابطه و امکان برقرای ارتباطی با گروه های تولید ندارند.

به نظر می رسد یکی از بهترین اقدامات قابل اجرا در این حوزه، تعریف مکانیزیمی اجرایی، شفاف و ملموس از سوی رسانه ملی و نهادهای سینمایی وزارت ارشاد برای تبدیل فیلمنامه ها به آثار تصویری است. اگر چنین مکانیزیمی تعبیه شود، علاوه بر اینکه شاهد افزایش امید در فیلمنامه نویسان جوان و شهرستانی خواهیم بود، شاهد تغییر کیفیت و ارتقای آثار نمایشی سینمایی و تلویزیونی مملکت مان نیز خواهیم بود.

یک پیشنهاد دیگر هم قابل طرح است و آن، برگزاری برنامه های استعدادیابی در زمینه فیلمنامه نویسی است. رسانه ملی در کنار این همه برنامه استعدادیابی، می تواند در این زمینه نیز فعالیت کند. وزارت ارشاد خصوصا سازمان های سینمایی آن نیز می توانند این قضیه را جدی تر پیگیری کنند. چون ممکن است از این طریق، به استعدادهایی برسیم که خلا آنها این روزها شدیدا احساس می شود.

انتهای پیام /#