ده ابرقهرمان محبوب تاریخ سینما (۱)

گروه فرهنگ و هنر: هیچ نقشی در هالیوود به اندازه‌ی ابرقهرمان موردتوجه قرار نگرفته و افراد کمی می‌توانند خوش‌نامی (بدنامی، بسته به اینکه فیلم چطور از آب درمی‌آید) خود را روی پرده‌ی سینما ماندگار کنند. انتخاب مایکل کیتن Michael Keaton به‌عنوان بازیگر «بتمن» Batman در ۱۹۸۹ شورش نِردها را به‌ دنبال داشت و این مربوط به زمانی است که اینترنت به اندازه‌ی حالا در دسترس نبود. وقتی هیث لجر Heath Ledger به عنوان جوکر جدید اعلام شد، پیام‌ها و نظرات خشم‌آلود مانند تارهای مرد عنکبوتی بیرون جهید و حضور رایان رینولدز Ryan Reynolds به عنوان ددپول Deadpool در «خاستگاه مردان ایکس: ولورین» X-Men Origins: Wolverine ۲۰۰۹ به نظر می‌رسید شانس دوباره ظاهر شدن این شخصیت بر روی پرده را به کلی نابود می‌کند؛ اما همه‌ی آن‌ها خود را اثبات کردند.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از بلاگ نماوا، زمان آن است که ۱۰ نقش (بعضی ابرقهرمان و بعضی ضدقهرمان، اما همگی خارق‌العاده) برتر را بررسی کنیم که نشان داده‌اند در فیلم‌هایی که باکس آفیس میلیاردی دارند هم هنوز جا برای شخصیت‌های پیچیده و انتخاب‌های بازیگری الهام گرفته‌شده وجود دارد.

بسیاری از این بازیگران موفق به انجام غیرممکن شدند و نقشی را گرفتند که هیچ‌کس فکر نمی‌کرد مناسب آن باشند، درحالی‌که دیگران شخصیت‌هایی را گرفتند که هیچ‌کس به آن‌ها اهمیت نمی‌داد و آن‌ها را ورد زبان‌ها کردند. امتیاز‌های بیشتر به بازیگرانی تعلق‌گرفته که توانسته‌اند یک شخصیت را در طول چندین فیلم (و گاهی چندین دهه) جذاب نگه‌دارند.

پاتریک استوارت Patrick Stewart که نقش پروفسور چارلز خاویر Charles Xavier را برای هفتمین بار در طول ۱۷ سال در «لوگان» Logan بازی می‌کند، می‌گوید:

    شاید مهم‌ترین چیزی که باید از این یاد بگیرید، این است که چطور در طول زمان یک شخصیت را حفظ کنید. بهترین راه انجام آن … پیدا کردن توسعه، پیشرفت در شخصیت است تا صرفاً در حال تکرار یک فرمول برای هر فیلم نباشید.

۱۰. مرد عنکبوتی (توبی مگوایر) – (Spider-Man (Tobey Maguire

 

بحث این‌که کدام بازیگر پیتر پارکر Peter Parker و خود دیگر عنکبوتی‌اش را بهتر روی پرده‌ی سینما آورد خیلی داغ است، اما نکته‌ی غیرقابل‌انکار، موفقیت فیلم‌های توبی مگوایر Tobey Maguire است که ژانر ابرقهرمانی و ابرقهرمان های مارول را به باکس آفیس موعود رساند. در سه فیلم — که دوتای آن‌ها فیلم‌های بسیار موفق زمان خود بودند و سومی هم فقط وجود داشت — مرد عنکبوتی مگوایر به رویارویی با یک گابلین واقعاً ترسناک سبز رنگ (ویلم دفو)، یک ضدقهرمان که مخاطب می‌توانند با او ارتباط برقرار کند، در دکتر آکتوپوس (آلفرد مولینا) و سه تا آدم بده‌ی تأسف‌بار در مرد شنی (توماس هیدن چرچ)، گابلین جدید (جیمز فرانکو) و ونوم (توفر گریس — جدی جدی توفر گریس)، می‌رود. چیزی که مرد عنکبوتی مگوایر را انقدر عالی کرد طرز نمایش او از ابرقهرمان پرنده نبود، بلکه سادگی و انسانیتی بود که پیتر پارکر، نیمه‌ی انسانی اسپایدرمن، داشت. درحالی‌که مگوایر بذله‌گویی شخصیت کمیکی که بازی می‌کرد و یا فیلم بعدی «مردان عنکبوتی» Spider-Men را نداشت، به طرز قابل‌باوری برای مخاطب، یک بچه‌مدرسه‌ای بازنده‌ی بدشانس که عاشق همسایه‌اش مری جین بود و می‌دانست «قدرت زیاد مسئولیت زیاد به همراه دارد.» را به تصویر کشید.

 

کت وومن در «بازگشت بتمن» Batman Returns پیچیده، متناقض و کیلومتر‌ها دورتر از دخترک ملوسی است که بسیاری از مردم از قبل در ذهن داشتند. به لطف میشل فایفر که فیلم‌نامه را از دنیل واترز گرفت و پا به پای آن رفت، این ایفای نقش همه‌جا و به بهترین شکل ممکن فراگیر شد. کت‌وومن فایفر جذاب، باهوش، عصبی‌کننده و بسیار جلب‌توجه کننده بوده و همان‌قدر که ضدقهرمان است، توضیحی است از وضعیتی که زنان مجبور بودند (و هستند) در ژانر عامه‌پسند ظاهر شوند.

 

لکس لوتر جین هکمن خودپسند، باهوش و عاشق پلان ساختمان‌ها است و به سوپرمن وجه دیگر انسان بودن را نشان می‌دهد. لوتر لذت سادیستیکی در زجر دادن مرد پولادین دارد، با این حال نگاه بالا به پایین او در مواجهه با زیردستانش از او به طرز غیرمنتظره‌ای شخصیتی جالب می‌سازد که به فیلم اجازه می‌دهد بدون این‌که بیش از حد تلخ و تاریک شود، به خشونت بپردازد. با این‌که مجموعه فیلم‌های «سوپرمن» Superman بعد از فیلم «سوپرمن ۲» Superman II دهه‌ی هشتاد به‌شدت افت کرد، اما هکمن به عنوان یکی از چند نقطه‌ی روشن «سوپرمن ۴: در جستجوی صلح» ۱۹۸۷ Superman IV: The Quest for Peace باقی ماند. بهترین چیزی که از او به یاد خواهد ماند، صحنه‌ی استثنایی انداختن سوپرمن داخل استخر است.

 

 

پیش از آنکه رابرت داونی جونیور Robert Downey Jr فیلم ۵۰ میلیون دلاری بسازد، جک نیکلسون Jack Nicholson با قرارداد عظیمش برای «بتمن» ۱۹۸۹ که از اسطوره‌های هالیوود شد، ثابت کرد فیلم‌های ابرقهرمانی می‌توانند غاز تخم‌طلا برای بازیگر باشند. جوکر نیکلسون چنان شور و هیجانی در طرفداران برانگیخت که کسی فکر نمی‌کرد ایفای نقشی بهتر از او هرگز بتواند وجود داشته باشد. منتقدین ادعا کرده‌اند که این جوکر درواقع خود جک نیکلسون است که نسخه‌ی عصبی‌تری از جک نیکلسون را بازی می‌کند. شاید این یکی از مواردی باشد که بازیگر واقعاً برای یک نقش به دنیا آمده است، اما دلیل آن هرچه که باشد، این مقدار انرژی، طنز و دیوانگی که نیکلسون به فیلم می‌آورد به ارتقای ژانر کتاب‌های کمیک به سطوح جدید کمک می‌کرد درحالی‌که مجموعه‌ی «سوپرمن» در حال افول بود.

 

مایکل کیتن Michael Keaton بتمنی بود که طرفداران با تمام وجود او را نمی‌خواستند: بعد از اعلام بازیگران، خوانندگان کتاب‌های کمیک اعتراض کردند که او یک بازیگر کمدی است، توانایی‌های فیزیکی لازم برای این نقش را ندارد و زیادی کوتاه است — و سپس «بتمن» ۱۹۸۹ منتشر شد و اعتراض‌ها به‌یک‌باره متوقف شد. بتمن مایکل کیتن که شدید، اندکی دیوانه و آغازگر صدای زمزمه‌وار خش‌داری بود که پس از آن الزامی برای همه‌ی بتمن‌ها شد، این نقش را بیش از آن‌چه همه انتظار داشتند جدی گرفت و با این کار باعث فراموشی بتمن آدام وست Adam West شد.

 

منبع: بلاگ نماوا