سینمای ایران، سینمایی دور از واقعیت‌ها

گروه فرهنگی - سید محسن عبداللهی: در خبرها آمده است که ایام کریسمس فیلم جدید سلمان خان، بازیگر مشهور هندی با موضوع داعش و نام «تایگر زنده است» اکران خواهد شد. موضوع فیلم مربوط می شود به حادثه گروگان گیری ۲۵ پرستار هندی در عراق توسط داعش که در نهایت چون دولت هند هیچ واکنشی به این قضیه نشان نداد، مجبور شدند که آن ها را آزاد کنند؛ اما این اثر چنان تصویری از «تایگر» و شحاعت هایش نشان می دهد که هر کسی نداند، فکر می کند کل مبارزات با داعش تنها از طرف هند و قهرمانانش بوده است.

به گزارش بولتن نیوز، در مقابل این گونه اقدامات و جعل حقایق و قهرمان پروری ها چه پاسخی از سینمای ایران دریافت شده است؟! به غیر از دو سه کار تقریبا هیچ خبری از واکنش اهالی سینما به موضوع داعش و تکفیری ها و قهرمان سازی آن ها انجام نگشته است. کدام حضرت مسئول فرهنگی ما از بودجه های بی در و پیکری که در دست دارد آمده و سفارش ساخت اثری درباره مدافعان حرم را بدهد. مگر کم سوژه ناب داشته ایم که حضرات به سمت ساختش نرفته اند.

بالیوود از قهرمان نداشته تعریف می کند. هالیوود از قهرمانی که افتخارش کشتن بچه ها برای تقریح بوده است، یک اسطوره می سازد و به آن افتخار می کند؛ اما امروز باید ببینیم که سینمای ایران در کجای این معادله قرار می گیرد. معادله ای که در آن از قهرمانان واقعی سخن بگوید. ما نیازی نداریم یک تایگر خلق کنیم یا تک تیراندازی که کودکان را می کشد را بزک کنیم و به جای اسطوره جا بزنیم. این جا پر است از قهرمانان و اسطوره های حقیقی. کسانی که روایت زندگیشان نیازی به دروغ پردازی ندارد و به خودی خود همه ملزومات یک قهرمان و اسطوره را دارند؛ و ما در کشورمان این ها را داریم و چنین بی خیال نشسته ایم و حضرات از شهدا دم می زنند.

امروز غرب در حال ساخت قهرمانانی است که اصلا وجود خارجی نداشته اند. آمریکا با سوپرمن و بتمن و بسیاری از شخصیت های کمیک دیگر توانسته به دنیا نشان دهد که چگونه دنیا مدیون آمریکا است. در واقع در ذهن مخاطب جهانی نقش بسته است که قهرمانان دنیای مدرن امروز قطعا آمریکایی خواهند بود؛ و ما هم چنان درگیر این هستیم که فیلم هایمان همه چیز را نادیده می گیرند.

کم کم دیگر خدایی در سینمای ایران دیده نمی شود. همه چیز سیاه است و هیچ روزنه امیدی وجود ندارد. شخصیت ها همگی سیاه و خاکستری هستند و هیچ انسان خوبی وجود ندارد. آن سر دنیا از سیاهی و پوچی و بی تاریخی، گذشته ای افسانه ای و امروزی قهرمانانه می سازند، آن وقت در کشوری که تاریخش به قدمت انسان است و انواع تمدن ها را در خود جای داده است و تاریخش پر است از مردمانی غیور و استوار و دلاورانی بی هماورد و شهیدانی اسطوره ای و علما و فضلا و بزرگان، هیچ اهمیتی برای این گذشته و حال و آینده قائل نیستند. حتی می توان گفت نه تنها اهمیتی قائل نیستند، بلکه حاضرند برای رضایت دشمنان و اجانب، کشور و مردم و دین رسمی مردم کشورشان را سیاه نشان دهند و مورد تمسخر قرار دهند.

تفاوت در جهان بینی است. نظام آموزشی ایالات متحده و سایر کشورهای رویاپرداز دنیا بر این باور هستند که می بایست دو شاخصه را در کودکانشان رشد دهند. یکی وطن پرستی و آموزش این که امنیت ملی چیست و نمادهای امنیت ملی چه چیزها و چه کسانی هستند و دیگری رشد عزت نفس‌ و غرور ملی است؛ یعنی کودکان بدانند که در کشوری زندگی می کنند که در معادلات جهانی نقشی تعیین کننده دارد و چه کسانی باچه تلاشی این شرایط را ایجاد کرده اند. کودکی که از ابتدا درونش چنین امری نهادینه شده باشد، فردا روزی که به نقطه ای رسید که امروز بسیاری از کارگردانان شهیر هالیوودی به آن رسیده اند، هرگز علیه کشور خودش فیلم نمی سازد بلکه حداکثر اعتبار و ارزش را برای وطنش قائل می شود و حتی از سیاهی ها، یک تصویر آرمانی به ما نشان می دهد.

این دقیقا نقطه تفاوت بین فیلمساز ایرانی با فیلمساز غربی است. در ایران کسی به کودکان ما یاد نداده است که امنیت ملی چیست و نماد های امنیت ملی چه کسانی هستند. کسی نگفته است که چه اسطوره هایی در طول تاریخ داریم و چه قهرمانانی امروز در بین ما زندگی می کنند. قهرمانانی مانند محسن حججی در بین مردم کم نیستند اما کجایند کسانی که این ها را درک کنند و پی زندگیشان بروند. کجایند دغدغه مندانی که از مردان بی ادعا تصویری برای دنیا بسازند بی مانند و جریان ساز شوند.

اما دریغا که ما در دیار فراموشی زندگی می کنیم. همه تنها به دنبال فراموش کردن قهرمانان هستند. از مسئولش که پایه های ریاستش را بر گرده مردم سوار کرده است و از جیب مردم می خورد و پا بر خون شهدایش می گذارد تا آن هنرمند و فیلمسازی که برای گرفتن اقامت یک کشور غربی همه چیز را انکار می کند. این جا سودی ندارد که یک «تایگر» واقعی نشان مردم داده شود، زیرا قهرمان واقعی پایه های ریاست مسئول فاسق از هم می درد و اجازه نمی دهد فیلمساز وطن فروش به خیانتش ادامه دهد. این جا به راستی دیار فراموشی قهرمانان است.