مبارزه ادامه دارد...

گروه فرهنگ و هنر: سید محسن عبداللهی در یادداشت پیش رو که پیرامون روز ۱۳ آبان نگاشته، معتقد است: اگر در ۱۳ آبان ۱۳۵۸ عده ای جوان انقلابی با دلایل محکمی سفارت آمریکا را تسخیر کردند، امروز نه تنها آن دلایل از بین نرفته اند، بلکه روز به روز دلایلی که به واسطه آن ها به مقابله با شیطان بزرگ پرداخته شود، افزوده شده است.

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت به شرح زیر است:

تقویم ورق خورده است و به روزی پرحادثه و تعیین کننده در تاریخ انقلاب اسلامی رسیده است. ۱۳ آبان روزی است که خشم فروخورده یک ملت از دست ایالات متحده متبلور می شود و با تسخیر مرکز توطئه و جاسوس خانه آمریکا در ایران به اوج خود می رسد. جوانان انقلابی پس از توطئه ها و خباثت های متعدد آمریکا در قبال انقلاب و تحرکاتی که در راستای سرنگونی آن انجام داده است، خود وارد میدان می شوند ‌و دست این دغل بازان را از ایران کوتاه می کنند. دستی که یا به دنبال غارت و چپاول بوده است و یا به دنبال ظلم به ملت و به قدرت نشاندن نوکرانی حلقه به گوش که هر چه فرمان بدهند، بدون چون و چرا اجرا کنند.

اما از آن روز نزدیک به چهار دهه می گذرد و اوضاع برای عده ای تغییر کرده است. عده ای از جوانان انقلابی که لانه جاسوسی را تسخیر کردند، از کار خود پشیمان هستند و با همه وجود بر طبل شروع رابطه با آمریکا می کوبند. رابطه ای که حاضر هستند بابت آن، هر بهایی را پرداخت کنند. حتی بهایی به ارزش خون شهیدان و جوانی خودشان تا فقط بتوانند خود را در دامان کثیف آمریکا ببینند. البته عده ای از حامیان دیروز دانشجویان نیز، امروز تبدیل گشته اند به عشاق تنش زدایی و ایجاد روابط سیاسی با آمریکا.

حال این دو گروه را چه شده است که گذشته خود را فراموش کرده اند و چشم بر روی حقایق تاریخی و مداخله جویی های پیاپی این کشور می بندند؟! و جالب است که هم چنان خود را پیرو خط امام و السابقون انقلاب می دانند. منتهی پیرو و السابقونی که در واقعیت به دلیل عمق کم اعتقادشان به امام و رهبری و انقلاب، کلا دست از انقلابی گری کشیده اند و انقلاب را منکر می شوند.

حادثه ۱۳ آبان زاده چند دلیل بود. اولین و مهم ترین دلیل بریدن دست دشمن خارجی توطئه گر بود. در طول تقریبا ۹ ماهی که از انقلاب گذشته بود، سران ایالات متحده و سفارت خانه این کشور در ایران از هیچ اقدامی علیه کشور نگذشته بودند و از هر طریق ممکن سعی در ضربه زدن به انقلاب داشتند. البته پیش از آن هم در زمان کودتا علیه مصدق و قائله های مربوط به آن داستان و حمایت آمریکا از شاه و ظلمی که محمدرضا پهلوی به پشتوانه و فرمان آمریکا به مردم ایران روا می داشت، زمینه های کافی برای تسخیر لانه جاسوسی وجود داشت، اما خباثت های پس از انقلاب آتش خشم جوانان انقلابی را برافروخت.

پس از گذشت ۳۸ سال هم چنان در برای ایالات متحده بر همان پاشنه می چرخد. از سال ۵۸ انواع اقدامات را بر ضد جمهوری اسلامی ایران در عرصه های مختلف ترتیب دادند. جنگ تحمیلی و حمایت همه جانبه از صدام حسین، ترورهایی که علیه سران، نخبگان، دانشمندان و مردم عادی ایران اتفاق افتاد، تحریم های فلج کننده ای که حتی مسائل حقوق بشری چون دارو را شامل شدند، و بسیاری از موارد دیگر که می توان از تلاش برای براندازی در حوادث سال ۷۸ و ۸۸ نام برد. دو فتنه ای که تنها تغییر رژیم را هدف گرفته بودند اما با بصیرت بی مانند مردم، ایران اسلامی هر بار از میانه مشکلات هم چون ققنوس سر بیرون می آورد و هماورد می طلبد.

این اواخر نیز با تبلیغات عده ای واداده سیاسی و خوش خیالی مفرط عده ای دیگر ایران سر میز مذاکره با طرف های غربی و علی الخصوص آمریکا نشست که نتیجه اش برجام بود. برجامی که فرجام خوبی نداشت و ایالات متحده با تمام توان، هر چه را که متعهد شده بود را کنار گذاشت و پا را از انرژی هسته ای فراتر گذاشت و به امید همان دو دسته مذکور بحث از محدود کردن توان موشکی و عدم حمایت های ایران از حزب الله و انصارالله یمن و گروه های مقاومت اسلامی در فلسطین و حضور و حمایت از حکومت های سوریه و عراق می کنند.

عجیب است که با این حجم از خباثت ها و تکرار مجدد این رفتارها و اثبات خوی استکباری و شیطانی حکومت ایالات متحده آمریکا، هم چنان عده ای غرب زده فلاکت زده بر طبل رسوایی خود می کوبند و از اعتماد به آمریکا و برقراری روابط سخن می گویند. باید به این ها گفت اگر اندکی عقل داشتید، می فهمیدید که از کودتای سال ۳۲ علیه مصدق تا همین امروز نه تنها ذره ای در رفتارهای آمریکا تغییری ایجاد نشده، بلکه بر میزان دشمنی این کشور با مردم‌ و جمهوری اسلامی ایران افزوده شده است.

اگر در ۱۳ آبان ۱۳۵۸ عده ای جوان انقلابی با دلایل محکمی سفارت آمریکا را تسخیر کردند، امروز نه تنها آن دلایل از بین نرفته اند، بلکه روز به روز دلایلی که به واسطه آن ها به مقابله با شیطان بزرگ پرداخته شود، افزوده شده است. امروز هنگام مذاکره و سهل انگاری نیست بلکه زمان مبارزه و ایستادگی است و باز هم باید دل به جوانان انقلابی و مبارز بست و نه انقلابیون بریده از انقلاب و مصلحت طلب.