محوشدن به‌جای ستاره‌شدن

گروه ورزشی: تیم ملی نوجوانان ایران در حالی به کارش در رقابت‌های جام جهانی زیر ١٧ سال پایان داد که بهترین نتیجه تاریخ تیم‌های فوتبال ایران را در جام‌های جهانی رقم زد؛ شاگردان عباس چمنیان با رسیدن به مرحله یک‌چهارم نهایی به تیم قدرتمند اسپانیا خوردند و با شکست ٣ بر یک برابر ماتادورها به ماجراجویی‌شان در این دوره از بازی‌ها پایان دادند.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از روزنامه شرق، با این‌حال نکته مهمی که تیم ملی نوجوانان ایران در دلش داشت، حضور و معرفی چندین چهره فوتبالی بود که می‌توانند در آینده حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشند؛ این تیم که همین حالا پنج بازیکن از آنها حداقل برای چند دقیقه هم که شده در تیم‌های لیگ‌برتری به میدان رفته‌اند، پتانسیل زیادی دارد و بازیکنان حاضر در آن می‌توانند به‌مراتب به تعداد و زمان بیشتری در تیم‌های لیگ برتری ایران به میدان بروند.

بااین‌حال سؤالی که الان مطرح می‌شود این است که چندنفر از این جوانان ١٧‌ساله در ادامه راه توانایی پوشیدن پیراهن تیم ملی بزرگسالان را دارند؟ شاید ساده‌ترین فرضیه این باشد که با توجه به انتقال آنها به رده سنی جوانان و امید بسیاری از این بازیکنان می‌توانند در آینده ملی‌پوش باشند؛ ولی تجربه ثابت کرده که همیشه بازیکنانی که در تیم ملی نوجوانان چهره شده‌اند، راهی برای ورود به تیم ملی بزرگسالان ایران به‌دست نیاورده‌اند.

برای روشن‌ترشدن این موضوع کافی است نگاهی به سه دوره قبلی که ایران طعم حضور در جام جهانی نوجوانان زیر ١٧ سال دنیا را چشیده بیندازیم. اولین نسل از ایران که به جام جهانی زیر‌١٧‌ساله‌ها رفتند را حمید درخشان هدایت کرد؛ در سال ٢٠٠١. البته ایران خاطره خوشی از آن رقابت‌ها ندارد؛ نه‌تنها تیم ملی هر سه بازی مرحله گروهی‌اش را واگذار کرد، بلکه بعد‌ها تعدادی از بازیکنان تیم ملی هم به‌دلیل مشکل صغر سن محروم شدند و محرومیتی دو‌ساله هم گریبان تیم ملی زیر ١٧ سال ایران را گرفت. با این‌حال در همان نسل از بازیکنان یکی، دو نفر حسابی درخشیدند و بعدها به تیم ملی بزرگسالان رسیدند؛ حسین کعبی، گل سرسبد آنها است. کعبی در کنار بازیکنان جوان ایران تجربه خوبی در آن جام نداشت ولی بعدها با ترقی‌کردن و رسیدن به دیگر تیم‌های ملی پایه‌ای، راهش را برای رسیدن به تیم ملی بزرگسالان هموار کرد. در مجموع از بازیکنان آن جام حسن حوری. شیث رضایی، رسوال میرطرقی، امین عشوری‌زاد، سیاوش اکبرپور و حسین کعبی توانستند در لیگ ایران برای خودشان نامی دست و پا کنند که به‌غیر از کعبی فقط سیاوش اکبرپور و شیث رضایی توانستند چندبار برای تیم ملی به میدان بروند. سایر بازیکنان به جایی نرسیدند. 

دوره دوم حضور ایران در جام جهانی زیر ١٧ سال مربوط به سال ٢٠٠٩ است؛ جایی که علی دوستی تیمی دوست‌داشتنی را به جام جهانی برد. ایران در این دوره از رقابت‌ها بد کار نکرد و برای اولین‌بار در تاریخ به یک‌هشتم نهایی صعود کرد؛ هرچند که دیگر از آن مرحله بالاتر نرفتند. بازیکنان تقریبا سرشناس آن نسل را ایمان صادقی، امید عالیشاه، کاوه رضایی، پیام صادقیان، سعید لطفی، حسین حسینی، اکبر ایمانی و مرتضی پورعلی‌گنجی تشکیل می‌دادند که می‌شود از عالیشاه، کاوه رضایی و پورعلی‌گنجی به‌عنوان بازیکنانی که به تیم ملی رسیدند و دوام آوردند، نام برد. البته در آن دوره از بازی‌ها پورعلی‌گنجی بازیکن ذخیره ایران بود ولی حالا او یکی از مهره‌های تأثیرگذار تیم کی‌روش است. ضمن اینکه کاوه رضایی و اکبر ایمانی هم به‌تازگی دوباره راهشان برای رسیدن به تیم ملی را هموار کرده‌اند. 

قبل از سال ٢٠١٧، آخرین‌باری که نوجوانان ایران به جام جهانی زیر١٧ساله‌ها رسیدند، مربوط به سال ٢٠١٣ است؛ در آن دوره هم علی دوستی هدایت نوجوانان ایرانی را بر عهده داشت. از این نسل اتفاقا چهره‌های چندان زیادی در فوتبال ایران مطرح نشدند و فقط می‌توان به چند مهره اساسی اشاره کرد؛ مجید حسینی، سعید عزت‌اللهی، صادق محرمی و حسین مهربان. سه نفر اول که راهشان را پیدا کرده‌اند؛ حسینی الان در استقلال و محرمی در پرسپولیس بازی می‌کنند و سعید عزت‌اللهی هم که مهره ثابت کی‌روش در مرکز خط میانی ایران، برای جام جهانی پیش‌رو در روسیه است. حسین مهربان هم این‌روزها در تیم سیاه‌جامگان بازی می‌کند و به‌عنوان یک جوان نمایش قابل‌قبولی دارد. 

موضوعی که می‌تواند برای مسئولان فدراسیون فوتبال یک هشدار باشد، این است که در ادوار قبلی بیش از نیمی از بازیکنان حتی نتوانستند در لیگ، بازیکن قابلی شوند و فقط یکی، دو مورد به یک ملی‌پوش تمام‌عیار تبدیل شدند؛ این نشان‌دهنده چرخه معیوب فوتبال ایران است.