جوان‌گرایی به سر و سامان نمی‌رسد چون ...
گروه سیاسی ـ سید مجتبی نعیمی*: ما خودمان به خودمان اعتقادی نداریم وگرنه الان نباید اوضاع‌مان این باشد. فقط یک بوق به دست گرفته‌ایم و هی داد می‌زنیم: جوان‌گرایی، جوان‌گرایی! حالا ای‌کاش این بوق فقط دست ما بود. دست پدرها و پدر بزرگ‌ها هم افتاده. آنها هم دائم داد می‌زنند: جوان‌گرایی، جوان‌گرایی. چون می‌دانند ته این فریاد، فرجامی نیست. هم صدا با ما، فقط سکون هوا را بهم می‌زنند.
که اگر ما به خودمان و نسل‌مان اعتقاد داشتیم، نباید منتظر می‌نشستیم که از ما بزرگ‌ترها بیایند و امکان خدمت‌رسانی را به دست‌مان بسپرند. پس خود ما این وسط چه کاره‌ایم؟ اینکه به فلان روستای محروم رفته و گره‌ی از مشکلات آنها باز کنیم را بزرگ‌ترها باید در کاسه ما بگذارند؟ اینکه برای نشر فرهنگ‌مان، چهارتا گل و شربت بین مردم پخش کنیم را باید بزرگ‌ترها به ما یاد دهند؟
نکند ما جوان‌ها هم مثل بعضی فسیل شدگان پشت میزهای دولتی و حکومتی، فکر می‌کنیم خدمت یعنی اداره رفتن و اضافه کاری و آخر ماه؟
به گزارش بولتن نیوز، این درست که با اداره رفتن و پشت میز نشستن، هم باید و هم می‌شود، به مردم خدمت کرد. اما خدمت به مردم که باید نهایت جوان‌گرایی باشد، متوقف بر این چیزها نیست. نشستن جوانان این کشور بر آن جایگاهی که تصور می‌کنند حق‌شان است و این حق، الان توسط پدر بزرگ‌ها غصب شده، متوقف بر اثبات این نسل به خودشان و مردم است.
ما جوانان این مملکت، هنوز خودمان را به خودمان ثابت نکرده‌ایم. که اگر کرده بودیم، حداقل باید در پست‌های انتخابی، اوضاع‌مان فرق می‌کرد.
پدر بزرگ‌ها راه ورود ما به جایگاه‌های انتصابی را بسته‌اند. اما جایگاه‌های انتخابی چی؟ چه کسی جلوی ما جوان‌ها را گرفته بود که نتوانیم در انتخابات‌های مجلس و شورای شهر، روی چند گزینه از نسل خودمان به اتفاق برسیم؟ آیا غیر از این است که ما جوانان، هنوز از ته دل، به خودمان و توانایی‌مان اعتقاد نداریم و هنوز از ته دل، جوان‌گرایی، خواسته اصلی‌مان نیست؟
که اگر بود، حداقل برای پست‌های انتخابی، روی گزینه‌هایی از نسل خودمان به تفاهم می‌رسیدم. نه اینکه باز هم به حداقل‌ها که چه عرض کنم، به حداقلی از نادوست‌داشتنی‌ها و پدربزرگ‌هاتن دهیم و با گذشت چند صباحی از این انتخاب‌های اشتباه، فریاد وانفسا سر دهیم.
بی‌تعارف بگویم دوستان من! با قبول تاثیر همه مشکلات، اما اینکه در این کشور جوان‌گرایی نمی‌شود، مشکل اصلی‌اش خود ما جوان‌ها هستیم که بلد نیستیم چطور خودمان را به خودمان و دیگران اثبات کنیم. و تا این درد درونی حل نشود، اتفاقی در بیرون از ما، برای ما نمی‌افتد.
* سردبیر بولتن نیوز
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
مشکل سن و سال نیست مشکل نبود نخبه گرایی است. چه بسیار جوانانی که از کیسه پدر و آقازادگی به همه جا رسیدن و چه بسیار پیرانی که از جوانی به هیچ جا نرسیدن. جوانی یعنی خامی و پیری یعنی الزایمر میانه روی و میان سالی بهترین راه حل است برطبل استثنا و نخبه و ...نکوبید که سواراز پیاده خبرندارد و تا بوده تفاوت ها و ......غالب بوده 
