برای فراغت یا افزایش سطح آگاهی؛
سیاستمداران جهان باید چه فیلم هایی را تماشا کنند؟
چهل وپنجمین رئیس جمهور ایالات متحده با دکور و حضور سر صحنه فیلم ها غریبه نیست، اما حضور های کوتاه و تک بُعدی اش در هر فیلمی از «تنها در خانه 2» گرفته تا «زولندر» نیز کمکی به او نکرده است تا بفهمد چطور می تواند با جمله های کامل یا منسجم و منطقی صحبت کند.
گروه سینما و تلویزیون: «الیور استون» در جدیدترین مستندش (اثری چهارساعته که در ماه ژوئن در ایالات متحده روی پرده سینما ها رفت) با «ولادیمیر پوتین» گفت وگو کرده است. این اولین باری نیست که این نویسنده و کارگردان اسکاری گفت وگویی رودررو با یکی از رهبران مؤثر جهان انجام داده است. او پیش از این به سراغ «فیدل کاسترو» و «هوگو چاوز» رفته بود اما این پروژه جدید، یک ایده سینمایی وسوسه انگیز هم دارد: استون و پوتین با هم به تماشای فیلم «دکتر استرنجلاو» (اثر استنلی کوبریک، 1964) نشسته اند.
به گزارش بولتن نیوز به نقل از روزنامه خراسان، از قرار معلوم، این رئیس جمهور روس هرگز هجویه تیره وتار کوبریک را تماشا نکرده بود و به همین خاطر استون آن را برایش به نمایش گذاشت. وب سایت روزنامه گاردین در مطلبی به فیلم هایی پرداخته که دیدنشان برای سیاستمداران لازم است. به گزارش هنر و تجربه، بد نیست در ادامه نگاهی به فیلم هایی داشته باشیم که می توانند به سیاستمداران جهان، چیز هایی بیاموزند و سطح آگاهی شان را بالا ببرند.
تـرزا مـی
فیلم: «آشپز، دزد، همسر مرد و عاشق زن»
«ترزا می» به تازگی چندان در قرار های شام اش خوش شانس نبوده است. قرار شام او با «ژان کلود یونکر» رئیس اتحادیه اروپا بدتر از این نمی شد! عکس هایی از او منتشر شد که در آن ها قیفی از سیب زمینی سرخ شده در دست دارد و شمایل یک «موجود فضاییِ نفوذی در حال تغییرشکل» را به نمایش گذاشته که انگار جویدن مثل یک انسان را فرا نگرفته است! در این باره فیلم غنی و پرمایه «پیتر گرینِوِی» با عنوان «آشپز، دزد، همسر مرد و عاشق زن» توصیه می شود چون می تواند واقعاً موثر باشد؛ کمدی سیاه ناهنجاری درباره غذا که گرینوی در سال 1989 ساخت و می تواند نکته هایی را درباره مهمانی شام و آرامش لازم برای نخست وزیر انگلیس به ارمغان بیاورد؛ از عنوان مرتب و به سامانش تا این واقعیت که شخصیت زن محوری داستان که با او بدرفتاری می شود، در نهایت بر شکنجه گرانش چیره می شود.
آنگـلا مـرکل
فیلم: «بچه رزماری»
صدراعظم مرکل شاید خونسرد به نظر برسد اما حتی او هم باید کمی نگران شود چرا که همتایان اروپایی آلمان به طرز خطرناکی در حال تغییر جهت به سوی جناح های راست گرا هستند اما شما مجبور نیستید به حرف همسایه های تان گوش کنید؛ حتی زمانی که آن ها سعی می کنند شما را قانع کنند که خیلی ساده، بهترین ها را برای شما می خواهند و آرزو می کنند. از این رو احتمالاً نمایش فیلم ترسناک روان شناختی «رومن پولانسکی» کارگردان فرانسوی، با نام «بچه رزماری» (1968) می تواند یک بار دیگر این باور مرکل را تصدیق کند که حفظ خونسردی در شرایطی که همه اطرافیان در حال باختن خودشان به فرقه ای افراطی هستند، مزایای فوق العاده ای خواهد داشت. این فیلم همچنین می تواند یادآور خوب و مفیدی باشد تا کورکورانه خود را به دست شفاگران نسپارید؛ و این اصلاً مهم نیست که چه کسی آن ها را تأیید کرده است.
نیکـولا اسـتورجن
فیلم: «آن ها زنده اند»
نخست وزیر سابق اسکاتلند، «الکس سالمِند» یک بار با خوشحالی تماشاگران جشنواره ای را با نمایش غیرمنتظره فیلم «ارواح مریخ» ساخته «جان کارپنتر» در شرایط سختی گرفتار کرده بود. استورجن که جانشین سالمِند است، احتمالاً بیشتر از تماشای هجویه پیش گویانه سال 1988 کارپنتر با نام«آن ها زنده اند» بهره خواهد گرفت؛ فیلمی درباره مبارزه برای رسیدن به خودمختاری که ویژگی های متمایز و روحیه جنگجویی شخصیت اصلی نامتعارفش را به نمایش می گذارد. اگر «مل گیبسن» می تواند به نمادی از استقلال اسکاتلندی ها بدل شود، پس «رادی پایپر» (کشتی گیر کانادایی) هم می تواند از عهده این کار برآید؛ و باز هم «آن ها زنده اند» حرف های جالبی برای گفتن درباره فداکاری هایی دارد که برای واژگونی نظم برقرارشده لازم به نظر می رسند، به خصوص در مواجهه با رسانه های یکپارچه انگلیسی.
دونالـد ترامـپ
فیلم: «ایدیاکراسی»
چهل وپنجمین رئیس جمهور ایالات متحده با دکور و حضور سر صحنه فیلم ها غریبه نیست، اما حضور های کوتاه و تک بُعدی اش در هر فیلمی از «تنها در خانه 2» گرفته تا «زولندر» نیز کمکی به او نکرده است تا بفهمد چطور می تواند با جمله های کامل یا منسجم و منطقی صحبت کند. ما می دانیم که این مرد، عاشق فیلم های اکشن دم دستی از جمله «ورزش خونین» با حضور «ژان کلود ون دام» است و البته ترجیح او این است که از بخش های خسته کننده چنین فیلم هایی با دور تند عبور کند! پس بد نیست به زور و اجبار هم که شده است، ترامپ را پای تماشای کمدی آینده گرایانه و پرزرق وبرق سال 2006 مایک جاج با نام «ایدیاکراسی» بنشانند؛ فیلمی از زیر ژانر فاجعه که در آن فاجعه اصلی با فراگیری بی شعوری و حماقت اتفاق می افتد. شاید این تجربه سینمایی به ترامپ بیاموزد و او را دیرهنگام در این باره شیرفهم کند که گزافه گویی و برخورداری از دیگر صفات ناخوشایندِ رئیس جمهوری سال 2505 این فیلم، چیز خوبی نیست!
کیم جـونگ اون
فیلم: «جنگ بازی ها»
در این مورد شاید بدیهی ترین انتخاب، کمدی «مصاحبه» محصول 2014 باشد که داستانش درباره یک خبرنگار تلویزیونی بیمزه (جیمز فرانکو) است که قرار یک مصاحبه اختصاصی جهانی را با رهبر ارشد کره شمالی، کیم جونگ اون (با بازی رندل پارک) می گذارد. با در نظر گرفتن حمله های سایبری علیه کمپانی سونی که باعث شد اکران عمومی فیلم به یک شکست مفتضحانه بدل شود، شاید کیم پیش از این درسی را که خودش می خواسته است از این فیلم گرفته باشد: اول انتقام بگیر! اما به جای «مصاحبه» فیلم «جنگ بازی ها» را برای برنامه بعدازظهر یک شنبه (تعطیلات آخر هفته) پیشنهاد می کنیم. کلاسیک محبوبی محصول سال 1983 که در آن «متیو برادریک» جوان به طور تصادفی یک ابررایانه نظامی را هک و موجبات جنگ هسته ای جهانی با بمب های حرارتی را فراهم می کند!
این فیلم که می توان آن را به «دکتر استرنجلاو»ی با چرخ های کمکی تشبیه کرد (!)، چنان پیام ضدجنگ قدرتمندی در خود دارد که به ظاهر پیش از این به جریان فکری «رونالد ریگان» درباره گسترش نیافتن سلاح های اتمی کمک کرده بود. آیا به طور حتم می توان گفت که کیم با پسر بد این فیلم - که همه دولت های جهان به او بدگمان شده اند - به همدلی می رسد و انگشتش را از دکمه بمب هسته ای دور می کند؟
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
