حرکت پنهان سينماي سفارتي در ميانه جنجال‌هاي انتخاباتي ادامه دارد

به گزارش بولتن نیوز، پديده خطرناک سينماي سفارتي اين روزها وارد فاز جديدي شده و‌ سينماي سفارتي و سرمايه خارجي پديده‌اي است که تقريباً از دو دهه پيش جاي خود را در سينماي ايران باز کرده است؛ پديده در حال رشدي که در دولت يازدهم و با حمايت مديران فرهنگي اين دولت به شکل گسترده‌اي در سينماي ايران ريشه‌ دواند. پيش از اين، گزارش‌هاي بسياري درباره تأثير سرمايه‌هاي خارجي که از طريق سفارتخانه‌ها و جشنواره‌هاي خارجي وارد سينماي کشورمان مي‌شوند، بر خط‌دهي و دادن سمت و سو به موضوعات و سوژه‌هاي مورد علاقه فيلمسازان کشورمان تهيه‌ و منتشر شده بود که نشان‌دهنده عمق تأثيرگذاري اين سرمايه‌گذاري بلندمدت بر وضعيت امروز سينماي ايران بود.

 

مراسم اهداي جوايز ششمين جشنواره فيلم‌هاي ايراني استراليا يک‌شنبه ۲۴ ارديبهشت ۱۳۹۶ در باغ سفارت استراليا در تهران با حضور ايان بيگز، سفير استراليا در ايران، آرمين ميلادي مدير جشنواره فيلم‌هاي ايراني استراليا و جمعي از هنرمندان و سينماگران برگزار شد. 

براساس آنچه در معرفينامه اين جشنواره آمده است، جشنواره فيلم‌هاي ايراني استراليا با نمايش تعدادي از فيلم‌هاي سينماي ايران در چند شهر استراليا برگزار مي‌شود. اين جشنواره شامل دو بخش رقابتي شامل جايزه نت پک (شبکه ارتقاي سينماي آسيا) و بخش جايزه انار طلايي است که به بهترين فيلم، بهترين کارگرداني، بهترين بازيگر مرد و بهترين بازيگر زن اهدا مي‌شود. همچنين به بهترين فيلم از نگاه تماشاگران نيز جايزه تعلق مي‌گيرد.

 

هرچند که برگزارکنندکان اين جشنواره مدعي هستند که هدف از برگزاري اين جشنواره ايجاد تعامل فرهنگي هرچه بيشتر بين ايران و استراليا، تقويت روابط اين دو کشور و همچنين معرفي آثار برتر سينماي ايران است، ولي به نظر مي‌رسد آنچه که در عمل اتفاق مي‌افتد، چيز ديگري است. 

با نگاهي به فهرست برگزيدگان اين دوره از جشنواره تقريباً مي‌توان خط اصلي آثار برگزيده شده در آن را به راحتي تشخيص داد: بهترين فيلم: «ابد و يک روز» به کارگرداني سعيد روستايي؛ بهترين بازيگر مرد به ناصر هاشمي براي بازي در فيلم «برادرم خسرو»؛ بهترين بازيگر زن به ليلا حاتمي براي بازي در فيلم «من» به کارگرداني سهيل بيرقي؛ بهترين کارگرداني به هيوا امين‌نژاد براي فيلم «بدرود آنالوگ»؛ جايزه بهترين فيلم از ديدگاه تماشاگران به فيلم «لانتوري» به کارگرداني رضا درميشيان؛ جايزه ويژه هيئت داوران به فيلم «اژدها وارد مي‌شود» به کارگرداني ماني حقيقي. جشنواره‌اي که جايزه بهترين فيلم از نگاه تماشاگران آن به فيلمي مثل «لانتوري» با حالات ماليخوليايي و روان‌پريشانه‌اش تعلق بگيرد و جايزه بهترين فيلم آن به فيلمي همانند «ابد و يک روز»؛ تقريباً به وضوح مشخص است که بيشتر به ارائه چه تصويري از ايران علاقه دارد.

 

در اينکه لزوم معرفي و گسترش فرهنگ و هنر ايراني در سطح بين‌المللي امري غيرقابل انکار است، شکي نيست. ولي نکته آنجاست که اساساً چرا بايد سفارت استراليا در ايران به دنبال ترويج فرهنگ و هنر ايراني در کشور خود باشد؟ آثار حاضر در اين جشنواره بر چه مبنايي انتخاب مي‌شوند و چرا هيچ اثري از سينماي دفاع مقدس يا ساير آثار ارزشمند سينماي ايران در ميان آنها ديده نمي‌شود؟ آيا ارزش‌هاي هنري و سينمايي فيلمي همچون «ايستاده در غبار» از آثاري همچون «لانتوري» يا «برادرم خسرو» پايين‌تر بود؟ نکته جالب توجه ديگر اين است که اگر اين جشنواره براي نمايش آثار ايراني و شناساندن فرهنگ و هنر ايراني در استراليا برگزار مي‌شود، پس چرا اختتاميه آن در همان کشور برگزار نشده است تا مردم آن با هنرمندان و فرهيختگان کشور ما نيز آشنا شوند؟ و اگر اين جشنواره در پي تقدير از هنرمندان ايراني بوده است، چرا به جاي برپايي جشني در‌خور شأن هنر و هنرمند ايراني، در يکي از سالن‌هاي مجهز کشور، مراسم خود را به شکلي بي‌سروصدا در باغ سفارت استراليا در تهران برگزار کرده است؟در اين شرايط  اصلاً مي‌توان نسبت به چنين جشنواره‌هايي مثبت‌انديش بود؟ مي‌توان باور کرد که استراليايي‌ها دلشان براي فرهنگ و هنر ايراني مي‌تپد و دوست داشتند گامي براي رشد و اعتلاي آن در جهان برداشته باشند؟!

منبع: روزنامه جوان