حسین رفیعی: کارگر مردم هستم

به گزارش بولتن نیوز، رفیعی چهره شناخته شده‌ای برای بیشتر مخاطبان رسانه است. او فعالیت هنری‌‌اش را با برنامه «39» از سال 1372 آغاز کرده و در فیلم‌هایی مثل «سفر به چزابه»، «شیر و عسل» هم نقش‌آفرینی کرده است.

«نیم‌رخ» شاخص‌‌ترین کار او در زمینه اجرا محسوب می‌شود. عمده شهرت او به علت بازی در نقش «فَ‌فَ» در برنامه تلویزیونی گروه نیمرخ شبکه یک سیما بوده‌ است که در دهه 70 اجرا کرد.

دست به نقد، مسابقه این خانواده، او مثبت، اینجا ایران است (شبکه جهانی جام‌جم)، مسابقه زوج برتر، صبح آمد، تو کی هستی؟، مسابقه سرآشپز بزرگ، مسابقه تنور طلایی و دانی و من ازجمله کارهای مهم کارنامه کاری‌اش محسوب می‌شود.

با رفیعی درباره اجرا، ویژگی‌های ان و تفاوت‌هایش با مدیوم بازیگری گفت‌وگویی انجام داده‌ایم که در ادامه می‌خوانید:

من از بازیگری به اجرا رسیدم و در این دو سه دهه به موازات اجرا به بازیگری پرداخته‌ام و در کارهایی هم به عنوان مجری ـ بازیگر فعالیت کرده‌ام. به تعبیری، در اجراهایم مثل بازیگر عمل می‌کردم.

بله، مهران مدیری و رامبد جوان هم در این زمینه سرآمد هستند.

من اولین کسی بودم که در این عرصه وارد شد. در آن دوران خیلی از دوستان بازیگر و کارشناسان از من این خرده را گرفتند که چرا این کار را انجام دادم و برخی از کارگردان‌ها هم مطرح می‌کردند دوست داشتند از من در فیلم و سریال‌هایشان استفاده کنند، اما چون مجری شدم دیگر به درد بازیگری نمی‌خورم.

نمی‌دانم. من کار در تلویزیون، چه در حوزه بازیگری و چه در حوزه اجرا را دوست دارم و به‌نوعی کارگر مردم هستم و برایشان کار خدماتی انجام می‌دهم. در هر عرصه‌ای که بتوانم اثرگذار باشم حضور خواهم داشت و حتی اگر بتوانم یک مخاطب را پای تلویزیون بنشانم در کارم موفق عمل کرده‌ام.

کسی در جایی از من پرسید تو نقاشی، بازیگری یا کار اجرا می کنی؟ پاسخ دادم من فقط حسین رفیعی متولد محله نظام آباد هستم. همین قدر که مردم در خیابان جواب سلام من را می‌دهند، برای من ارزشمند است و نشان می‌دهد کارم را درست انجام داده‌ام و هیچ کیسه‌ای هم برای سینما، تلویزیون و تئاتر ندوخته‌ام. برای این وارد عرصه کارهای هنری شدم تا به محبوبیت و پول برسم. به محبوبیت رسیدم و پول را هم ان‌شاءالله پیدا می‌کنم.

منظور شما در چه زمینه‌ای است؟

از روزی که وارد فعالیت‌های هنری شدم خودم را یک هنرجو فرض کردم.

بله، فرصت برای آموختن مثل خود زندگی محدود و کوتاه است. هنرمندی مثل چارلی چاپلین نقاش، فیلمساز، بازیگر، آهنگساز و نویسنده هم بود. هر شغل و حرفه‌ای نیاز به آموختن و به روز شدن دارد و کسی نمی‌تواند خودش را از آموختن نکات جدید بی‌نیاز بداند. موسیقی هم کار کرده‌ام و دو سالی شاگرد استاد جمشید عندلیبی هم بوده‌ام. سه تار کار کرده‌ام. در دانشگاه شاگرد دکتر آریان‌پور بوده‌ام. نجاری و رنگ چوب هم بلدم. مرمت و کار پتینه را بلدم. حتی مدتی هم رفتم و خیاطی آموختم. هیچ وقت خودم را محدود به بازی و اجرا نکردم. مدتی هم در رادیو حضور داشتم و روی صحنه تئاتر هم رفته‌ام. البته هنوز هم در هیچ کدام از این رشته‌ها استاد نشده‌ام.