تردد میان خیال و واقعیت

گروه سینما و تلویزیون: «آبی کمرنگ» مستندی است روان‌کاوانه درباره چهار جانباز اعصاب و روان که تلاش می‌کند زوایایی پنهان از زندگی روزمره و گذشته و آینده آنها را به تصویر بکشد. آرش لاهوتی بعد از مستند «راننده و روباه» که به سوژه‌ای خاص و بکر می‌پرداخت، این‌بار سراغ موضوع و سوژه‌ای عام‌تر به جهت رویکرد مستندسازان رفته است.

به گزارش بولتن نیوز، در سال‌های بعد از جنگ تحمیلی و در مقاطع مختلف، فیلم‌های مستند متعددی به جانبازان این جنگ به‌ویژه جانبازان اعصاب و روان پرداخته‌اند؛ سوژه و شخصیت‌هایی که هیچ‌گاه کهنه و قدیمی نمی‌شوند و این زاویه نگاه مستندسازان است که در هر مقطع و زمانی می‌تواند وجهی تازه و بکر در پرداختن به آنها پیدا کند. قطعا با گذر زمان و فاصله‌گرفتن از جنگ، تبعات و عوارض آن بر سویه‌های مختلف جامعه عمیق‌تر و دردناک‌تر می‌شود. به‌ویژه وقتی تبعات انسانی محور یک فیلم مستند قرار بگیرد، آن‌هم درباره قهرمانانی که روزی حماسه آفریدند و امروز در گوشه‌ای آرام‌آرام می‌سوزند و فراموش می‌شوند. با توجه به همه امتیازات بالقوه‌ای که پرداختن به این سوژه محوری دارد و تعدد آثاری که در این حیطه ساخته شده، آنچه می‌تواند اقدام برای ساخت یک مستند جدید درباره جانبازان اعصاب و روان را واجد اهمیت و امتیازی جدید کند، همان زاویه نگاهی است که از دلِ تکرارِ درد، نوری به تاریکی بتاباند و دیده مخاطب را روشن کند. آرش لاهوتی با انتخاب چهار شخصیت به‌عنوان سوژه‌های محوری این مستند، تلاش کرده به شکلی دراماتیک بر زمینه مستند حرکت کند؛ به‌همین‌دلیل هم انتخاب این شخصیت‌های واقعی از میان یک جمع اهمیتی ویژه دارد. آدم‌هایی که بر مرز میان خیال و واقعیت در تردد هستند و امید آنها بازگشت به زندگی واقعی و میان مردم و جامعه‌ای است که برای حفظ آن به آب و آتش زدند و به خاکستر نشستند. از این وجه «آبی کمرنگ» هوشمندی فیلم‌ساز را در بهره‌بردن از دستمایه‌های مستند برای درام‌پردازی مورد توجه قرار می‌دهد که می‌تواند همان زاویه نگاه منحصربه‌فردی باشد که فیلم را متمایز می‌کند؛ به‌ویژه تمرکز بر جلسه‌های تراپی گروهی و انفرادی که وجهی از روحیه جمعی و شخصی هریک از این شخصیت‌ها را به تصویر می‌کشد که در تکمیل پازل شخصیتی آنها مؤثر است؛ چراکه در واقع با کنار هم قراردادن قطعات این پازل است که شَمای اصلی هریک از این جانبازان شکل گرفته و به گفته بهتر تصویر آنها به‌عنوان قهرمانان بی‌نام‌ونشان دیروز وضوح پیدا می‌کند. «آبی کمرنگ» فیلمی است که اهمیت خود را از زاویه نگاه سازنده‌اش به سوژه‌هایی می‌گیرد که بسیار به آنها پرداخته شده؛ اما کمتر فیلمی این‌چنین به عمق لایه‌های درونی این شخصیت‌ها نفوذ کرده است.

 منبع: شرق