مگر من چه چیزی از ون‌گوگ کمتر دارم؟

او درباره علاقه‌اش به هنر نقاشی، اظهار کرد: علاقه‌ام به نقاشی از کودکی آغاز شد و دلم می‌خواست برای دلم و از احساسات درونی‌ام نقاشی بکشم. البته مدتی نقاشی نکشیدم، چون وقتی کارهای پیکاسو و ون‌گوگ را می‌دیدم به خودم می‌گفتم تا وقتی نتوانم مثل آن‌ها کار کنم، دست به قم نمی‌زنم.

او ادامه داد: سال ۱۳۸۰ بود که برای دل خودم دوباره رو به نقاشی آوردم و با خودم گفتم هر کسی سبک و شیوه خاص خودش را دارد. مگر من چه چیزی کمتر از ون‌گوگ دارم که کار نکنم؟! اگر او جای من بود و شرایط من را داشت می‌توانست این کار را بکند یا نه.

فرازنده همچنین بیان کرد: بعد از این تصمیم، از لحاظ هنری پیشرفت کردم و چند نمایشگاه از آثارم برگزار شد. سه نمایشگاه در شهر خودم برپا کردم که آخرین آن‌ها اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۳ بود و در مدت ۱۰ روز، فروش چند میلیونی داشتم.

او ادامه داد: همه نقاشی‌های من با احساسات درونی‌ام شکل می‌گیرند و حال و هوای معنوی دارند. تا کنون از متریال مداد رنگی، ماژیک، اکریلیک و رنگ روغن برای خلق نقاشی‌ استفاده کرده‌ام.

فرازنده همچنین اظهار کرد: معلولیت هیچ‌وقت مانعی برای فعالیت هنری من نبوده است. من علاوه بر نقاشی، نثر و شعر هم می‌نویسم و دنبال ناشری می‌گردم که دل‌نوشته‌هایم را چاپ کند. دل‌نوشته‌هایی که مخاطب آن‌ها خداست. از وقتی خودم را شناختم، زندگی‌ام خیلی بهتر شده و فهمیدم که معلولیت باعث نمی‌شود انسان پیشرفت نکند.

او افزود: به‌خاطر شرایط جسمی‌ام مجبورم به‌صورت خوابیده نقاشی بکشم و همین موضوع خیلی به چشم‌هایم فشار می‌آورد. چندی پیش، پزشک گفت که خطر نابینایی برای من وجود دارد و باید مطالعه و نقاشی را کنار بگذارم. به همین دلیل، در حال حاضر مطالعه‌ام خیلی کمتر شده است.