چو عضوی به درد آورد روزگار، برو عکس گیر و در پیجت بزار

شعله‌های اولیه آتش بالا گرفته؛ دوربین.

آتش همه ساختمان را بلعید؛ دوربین.

آتش‌نشانان خبر از مهار آتش می‌دهند؛ دوربین.

ناگهان ...

زمین دهن باز می‌کند و عمارت قارونی پلاسکو را قورت می‌دهد؛ دوربین.

وای ... برادرم؛ دوربین.

وای، کلی آتش‌نشان توی ساختمان بودند؛ دوربین.

یکی برود کمک کند؛ دوربین.

... دوربین.

همه‌اش دوربین.

گروه فرهنگی: بابا جان، دوربینت را زمین بگذار تا واقعیت را واقعی ببینی. از نزدیک ببینی. الان وقت سلفی با آتش و دود نیست. استوری اینستاگرام برای اشتراک‌گذاری همه لحظه‌ها نیست. چون اصلاً بعضی لحظه‌ها، لحظه اشتراک‌گذاری نیست. لحظه کارگزاری‌ست. باید در آن لحظه‌ها کاری کرد. نه اینکه کار دیگران را فقط دید و ...

به گزارش بولتن نیوز، این بدترین کاری بود که می‌شد در آن زمان انجام داد. ولع دیدن و ایجاد ازدحام، نتیجه‌ای جز بیشتر سوختن و بیشتر زیر آوار ماندن برادر آتش‌نشان ما نداشت.

اینکه از تک‌تک ثانیه‌های آن اتفاق تلخ، عکس و فیلم داشته باشیم که خوراک یک هفته پست‌های اینستاگرام‌مان را تهیه کرده باشیم، خودش شد مشارکت در تحمیل درد مضاعف بر عزیزانی که جان‌شان را بخاطر زندگی من و شما کف دست گرفته و البته بعضی از آنها، الان دیگر جان ندارند.

حقیقتاً چه می‌شود ایرانی جماعت، از «چو عضوی به درد آورد روزگار، دگر عضوها را نماند قرار» به جایی می‌رسد که در وصفش باید گفت: «چو عضوی به درد آورد روزگار، برو عکس گیر و در پیجت بزار».

آیا غیرازاین است که بعضی از ما که دست به چنین کارهایی می‌زنیم، فهم استفاده از تکنولوژی را نداریم؟ اگر بعضی از ما بلد بودیم که کی زمان کمک و کی زمان حرکت است، آن لحظه که برادر آتش‌نشان‌مان نیاز به حرکت و کمک ما دارد، دست‌های بدون گوشی‌مان را برای یاری کردن به سمتش دراز می‌کردیم. نه اینکه روبه رویش ایستاده و دم درد کشیدنش را ثبت کنیم.