تکواندو، تک مانده در ورزش/ ناک اوت روی شیاپ چانگ ناکامی

به گزارش بولتن نیوز،تکواندو در باکو به آخرین ایستگاه ناکامی رسید؛ شاید این بهترین جمله‌ای باشد که بتوان پس از ناکامی بزرگ هوگوپوشان ایرانی در گرند پری و جام جهانی باکو 2016 برای ناکامی‌های سریالی تکواندو به کار ببریم.
ملی پوشان تکواندو در شرایطی برای حضور در دو رویداد مهم فاینال گرند پریکس و جام جهانی به باکو رفت که در هیچ یک توفیق چندانی نداشت.

حذف هر چهار تکواندوکار در همان مبارزات ابتدایی و طلایی شدن تنها یک نماینده (سجاد مردانی) چیزی نبود که کارشناسان و اهالی تکواندو را راضی کند و متعاقب آن حذف از پیکارهای جام جهانی آن هم با شکست در مبارزه علیه ترکیه، اوج ناکامی تکواندو ایران در آخرین مسابقات سال 2016 بود.
تیم ملی تکواندوی ایران در حالی در باکو به بن بست رسید که مدت‌های زیادی است که در حاشیه‌های گوناگون درونی و بیرونی غرق شده است، اختلافات درونی فدراسیون با کادر فنی، اختلافات مربیان تیم ملی با بازیکنان، مهاجرت بی‌شمار تکواندوکاران به کشورهای دیگر (میلاد بیگی، سینا بهرامی، محمد احمدی، راحله آسمانی، دینا پوریونس و...) همه و همه دلایلی بود که تکواندوی ایران در حاشیه غوطه ور شود.
 
تکواندو مرداد ماه امسال با سه ملی پوش در بخش مردان راهی المپیک ریو شد و در اوج ناباوری همگان شاهد بودیم که چطور قهرمانان و دارندگان رنکینگ اول جهان در المپیک و در شیاپ چانگ ریودوژانیر پهن شدند و با حذف زودهنگام کمر تکواندوی ایران شکست.

تکواندوی ایران برای رسیدن به بزرگترین آوردگاه دنیا (المپیک ریو) در تمام مسابقات قاره‌ای، جهانی و گرند پریکس و... پا روی شیاپ چانگ تمام رویدادها گذاشت و میلیاردها تومان پول بیت المال هزینه ملی پوشان شد تا به شهر ریودوژانیرو برسند، اما در المپیک برزیل شاهد بودیم که چطور دلارهایی که برای سفرهای خارجی هزینه شده بود، با ناکامی ملی پوشان برباد رفت. البته پس از شکست نماینده ایران مقابل نماینده ایرانی تیم ملی آذربایجان، رئیس فدراسیون طبق معمول به دنبال مقصر شکست‌های خود بود و با استفاده از ادبیات کوچه بازاری علیه سرمربی ایرانی تیم ملی آذربایجان بازهم تکواندو را وارد چالش و جنجال بزرگی کرد که مدت‌ها تکواندوی ایران درگیر حاشیه‌های خود ساخته بود. حواشی مختلفی همچون قهر کردن مردان المپیکی و حاضر نشدن در اردوی تیم ملی، جدایی مهدی بی باک از کادر فنی، مثبت اعلام شدن دوپینگ نماینده تیم ملی و... از جمله حواشی بود که همه آنها خودساخته و به دلیل عدم مدیریت بود.
 
مهمترین نکته‌ای که در این بطن این ناکامی ها وجود دارد و ملموس است، پایان تفکرات مدیریت رئیس فدراسیون تکواندو است، در واقع او سال‌ها است که دوران مدیریتش به پایان رسیده، اما گویا او هنوز به این باور نرسیده است! اگر به نتایجی که تکواندو از المپیک 2012 لندن تا به امروز کسب کرده، نگاهی دقیق بیندازیم، شاهد خواهیم بود که دوران ریاست پولادگر، همان دهه اول مدیریت خود به پایان رسیده است. پولادگر نزدیک به 20 سال است که بر صندلی ریاست فدراسیون تکواندو جلوس کرده و گویا کسی هم نیست که او را از این صندلی جدا کند. اینکه او مدعی است که ناجی و دلسوز تکواندوی ایران است، بهتر است برای اثبات این صحبت‌های خود برای یک دوره چهارساله هم که شده از روی صندلی ریاست این فدراسیون بلند شده تا از بین جامعه تکواندو یک نفر که مورد اعتماد و قبول این خانواده است بر روی این صندلی بنشیند تا یک مدیر با تفکرات و ایده نو این کشتی به گل نشسته را به ساحل آرامش برساند.
 
تکواندو در یکسال اخیر واقعا پر حاشیه شده و روند ناکامی را به سرعت طی می کند و مسئولان ورزش هم گویا این رشته پر مدال را فراموش کرده‌اند، استارت سقوط آزاد تکواندو از زمانی خورد که رئیس فدراسیون، رضا مهماندوست سرمربی تیم ملی را در آستانه المپیک لندن کنار گذاشت و در پایان شاهد بودیم که پیش از آغاز بزرگترین آوردگاه جهانی؛ تکواندو تا بیخ گلو در حاشیه فرو رفت و در پایان دو مدال طلای محتمل ایران تنها به یک مدال نقره محمدباقری معتمد تبدیل شد! معتمدی که حال به خاطر بی مهری‌های مسئولان فدراسیون سودای رفتن به سر دارد و حتی قرار بود در جام جهانی باکو نیز برای تیم ملی آذربایجان به عنوان یار کمکی بازی کند اما قانون به او به دلایلی که مطرح شد اجازه نداد، اما بدون شک باید به این باور برسیم که بی مهرهای مسئولان فدراسیون باعث شده تا نایب قهرمان المپیک بالاخره تصمیم به رفتن گرفته و بدون شک در پس ذهن خود برای موفقیت‌اش تصمیماتی دارد.
 
برای پرداختن به اینکه چرا تکواندوی ایران که سال 2011 در مهد تکواندوی دنیا رقیب سنتی خود(کره‌جنوبی) را بعد از 38 سال شکست داد، اما حال ناکام بزرگ است و مقابل این تیم با اختلاف بسیار زیادی شکست می‌خورد، چند سطر گزارش کفایت نمی‌کند، اما به همین نکته باید اشاره کنیم که قهرمانان بزرگی همچون، هادی ساعی، بهزاد خداداد، مجید افلاکی، محمد باقری معتمد، یوسف کرمی، مرتضی رستمی و... دیگر بزرگان تکواندو با این همه افتخار آفرینی چه جایگاهی دارند، دلیل اینکه همه بزرگان تکواندو منتقد اصلی این فدراسیون هستند و حاضر به همکاری با رئیس فدراسیون نیستند، چیست؟ آیا تا به حال کسی به این موضوع فکر کرده است که چرا 80 درصد بزرگان این رشته مخالف رئیس فدراسیون و مدیر تک نفره سازمان تیم‌های ملی هستند؟!!
 
فدراسیون تکواندو متاسفانه برای خود جزیره ای را تشکیل داده که به هیچ عنوان منتقدان جایگاهی در فدراسیون تکواندو ندارند، صد البته آنهایی هم که از روی ناچاری با فدراسیون همکاری می‌کنند، قطعا به خاطر تفکرات غلطی که در فدراسیون حاکم است، یکی پس از دیگری از بدنه فدراسیون جدا می‌شوند و پس از انتقاد و اعتراض، پشت پرده‌ها و اختلافات را بازگو کردند. اینکه عکس هادی ساعی پرافتخارترین ورزشکار المپیکی را به دستور آقایان از روی دیوار خانه تکواندو برداشته می شود تا او را به فراموشی بسپارند، آیا این رفتارها منطقی است؟

عکس هادی ساعی را از روی دیوار خانه تکواندو برداشتید، مدال‌های او را که تاریخ ورزش ایران ثبت شده چطور به فراموشی خواهید سپرد؟! متاسفانه همین تفکرات بچگانه باعث شده که حالا تکواندوی پر قدرت ایران برای بلند شدن از روی زمین حتی نای ایستادن ندارد.
 
تکواندوی ایران بواقع چوب لجاجت و یکدنگی رئیس فدراسیون را خورد. آنها رضا مهماندوست (سرمربی وقت تیم ملی) را برکنار کردند، اما او به خاطر عشق و علاقه‌ای که به تکواندوی ایران داشت، دو سال تمام خانه نشین شد و منتظر بود تا شاید دوباره سکان هدایت تیم ملی را به او سپرده شود، اما رییس سازمان تک نفره تکواندو که به هیچ عنوان رابطه خوبی با رضای تکواندوی ایران نداشت، اجازه نداد که او به راس تیم‌های ملی تکواندو نزدیک شود، چرا که با افتخار آفرینی‌ها مهماندوست جایگاه آنها در فدراسیون به خطر می افتاد، سرانجام مهماندوست راهی کشور چین تایپه شد و برای آنها هم کم مدال کسب نکرد. توانایی‌های مهماندوست باعث شد تا کشورهای مختلفی برای مربیگری به او پیشنهاد بدهند و سرانجام او پیشنهاد مسئولان تکواندوی کشور جمهوری آذربایجان را قبول کرد و راهی کشور همسایه شد و افتخارت خود را یکی پس از دیگری تکرار کرد.
 
تیم ملی تکواندوی آذربایجان با هدایت مهماندوست در مسابقات مختلفی جام‌ها، مدال‌ها و قهرمانی های بسیار زیادی را کسب کرد، حتی سال گذشته در جام جهانی مکزیک با شکست تیم ملی ایران عنوان قهرمانی را برای آذربایجان کسب کرد و زنگ خطر برای مسئولان فدراسیون تکواندوی ایران به صدا در آمد، اما مثل همیشه گوش شنوایی نبود تا اینکه تلخ ترین اتفاق ممکن در المپیک برزیل رخ داد.

میلاد بیگی فوق ستاره تکواندوی دنیا که سال‌ها در تکواندوی ایران فعالیت می‌کرد، به خاطر بی مهری‌های مسئولان فدراسیون سر از تکواندوی آذربایجان درآورد و خیلی زود جایگاهش را در دنیا تثبیت کرد و توانایی های خود را به همه نشان داد و در المپیک ریو هم ستاره تکواندوی ایران را به طرز عجیبی و با اختلاف امتیاز زیادی شکست داد و نشان داد که خودخواهی‌های پولادگر طلای سنگین وزن را از ایران گرفت و تقدیم آذربایجان کرد.

تکواندوی آذربایجان در المپیک ریو، آنجا که تکواندو ایران زمین گیر شده بود، با مهماندوست یک مدال طلا و یک برنز در بخش مردان کسب کرد. همه این اتفاقات نشان داد که در بازی شطرنجی که پولادگر و ذوالقدر به راه انداخته بودند هر دو کیش و مات شدند، اما درس عبرت نشد تا اینکه در باکو بدترین نتیجه تاریخ تکواندوی ایران رقم خورد و تیم ملی ایران در گرند پری باکو از 5 وزن تنها یک مدال طلا کسب کرد و چهار نماینده دیگر حذف شدند. البته در ادامه مسابقاتی که در باکو برگزار می‌شد تیم ملی تکواندوی کشورمان با شکست مقابل ترکیه از گردونه رقابت‌ها حذف شد و ناکامی ایران تکمیل شد، این شکست نشان داد که تکواندوی ایران با مدیریت فعلی به ایستگاه پایانی رسیده است و حالا وزیر ورزش باید برای این رشته پر مدال المپیکی تصمیم بگیرد.

تکواندو نفس‌های آخر را در باکو کشید  و به کما رفت، حالا تنها مسعود سلطانی‌فر وزیر جدید وزارت ورزش و جوانان که به گفته خودش، آشنایی زیادی با ورزش دارد، طبیب این بیمار پر درد است. قطعا ورزش ایران برای قرار گرفتن در جایگاه قاره ای خود در بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا اندونزی نیاز به مدال تکواندو دارد، اما با توجه به ناکامی و حواشی که تکواندو با آن درگیر است با مدیریت فعلی باید منتظر ناکامی در المپیک قاره ای هم باشیم تا پرونده مدیریت رئیس ناموفق فدراسیون تکواندو تکمیل و تکمیل تر شود.