تنش دنباله دار نیمی از جهان

به گزارش بولتن نیوز، نقش آب در جوامع و مراکز تصمیم گیری در پیوستگی محیط زیست بسیار مهم و حائز اهمیت است، مجموعه سازمان ملل متحد در سال ۲۰۰۵ به عنوان اهداف هزاره سوم با حضور ۱۱۹ کشور جهان مصوباتی داشت تا به بیشترین عارضه‌هایی که گریبانگیر بشر است، بپردازد؛ سازمان ملل مصمم شده تا در برنامه‌های خود سه هدف اصلی شامل ریشه کنی فقر و گرسنگی، کاهش مرگ و میر کودکان و تضمین پایدار محیط زیست را در دستور کار خود قرار دهد.

علاوه بر این طبق آمار موجود ایران در دهه‌های قبل همواره از ۱۳۰ میلیارد مترمکعب منابع آب زیرزمینی برخوردار بوده، ولی بر اساس آمار ۲۰ سال اخیر، منابع آب تجدید شونده کشور به ۱۱۰ میلیارد مترمکعب و در ۶ سال اخیر به کمتر از ۱۰۰ میلیارد مترمکعب تنزل داشته است، بر اساس نظر مدیران و متخصصان جهانی آب، کشورهایی که تا ۴۰ درصد منابع آب تجدیدپذیر خود را استفاده می‌کنند جزو کشورهای پایدارمحسوب می‌شوند که زیان نمی‌بینند و کشورهایی که تا ۶۰ درصد از منابع تجدیدپذیر خود استفاده کنند، آثار نامطلوب و تخریبی آن روی محیط زیست خود مشاهده خواهند کرد.

متاسفانه در شرایطی که منابع آب رو به کاهش است، ایران حدود ۸۰ تا ۹۰ درصد منابع آب تجدیدپذیر خود را استفاده می‌کند اکه همین موضوع آثار مخربی را بر جای گذاشته است به طوری که از ۶۰۹ دشت کشور، بیش از ۳۰۰ دشت به عنوان دشت ممنوعه اعلام شده که از سرمایه ذخیره استراتژیک خود بیش از پیش استفاده کرده و به همین سبب، سالانه حدود ۵ میلیون متر مکعب بیلان منفی را شاهد هستیم.

این در حالی است که  از ۲۰ سال گذشته که شرکت‌های آب و فاضلاب تأسیس شده‌اند جمعیت تحت پوشش کشور از ۷۴ درصد به ۹۲ درصد افزایش یافته یعنی حدود ۷۸ درصد جمعیت روستایی کشور نیز تحت پوشش شبکه‌های آب و فاضلاب قرار دارند. حدود ۴۲ درصد جمعیت شهری نیز از طرح‌های سالم و بهداشتی فاضلاب برخوردار هستند  و پیش بینی می شود که در پایان سال ۱۴۰۵، حدود ۷۵ درصد جمعیت شهری و ۴۰ درصد جمعیت روستایی از خدمات فاضلاب بهره‌مند خواهند شد.

تهدید آبی تنها مختص ایران نمی شود و در بسیاری از نقاط جهان این معظل بزرگ وجود دارد بر همین اساس کشور های مختلف سیاست های متفاوتی را برای مقابله با بی آبی تدوین کرده اند در این بین ایران نیز طرح های گوناگونی را تدوین و اجرا کرده و به نظر می رسد که دولت یازدهم عزم جدی برای حل این معظل داشته باشد اما بی شک رفع این بحران دیرینه در یک برهه کوتاه زمانی ممکن و میسر نخواهد بود و نیازمند تدابیر بلندمدت است.