اتوبان‌سازها؛دشمن ورزش!

به گزارش بولتن نیوز؛ هفته تربيت بدني و ورزش فرصت مناسبي براي پرداختن به مسائلي است كه معمولا طرفدار چنداني ندارد. بخش اعظمي از توليدات رسانه اي همواره به ورزش حرفه اي و قهرماني اختصاص مي يابند و آن دسته از اخباري كه از روي اجبار و تكليف از بالا به موضوع ورزش تربيتي و همگاني مي پردازند، عملا تأثير چنداني ندارند و تنها دانسته هاي مردم مبني بر اينكه "ورزش مفيد است" را به آنها يادآور مي شوند. انگار همه مي دانند و به مفيد بودن ورزش يقين دارند، اما باز هم كسي ورزش نمي كند و بارزترين خروجي رسانه ها بويژه رسانه ملي در طول سال هاي اخير، توليد بي نهايت ورزش دوست ساكن و يا تماشاگر ورزشي بوده است. هفته تربيت بدني فرصت مناسبي است تا ساختارهای معیوب اجتماعی را به بوته نقد و نظر بکشانیم. در بخش اول اين نقد ساختاری اجازه دهید به سراغ مديریت شهري برویم و عملكرد آن را در نابودي زيرساخت هاي ورزش همگاني تشریح کنیم:
 اتوبان سازي بي رويه :

تأثيرات مخرب اتوبان سازي بي رويه در سال هاي پس از انقلاب اسلامي، چيزي كمتر از سدسازي نيست. اتوبان ها اساس زندگي روزمره ما را دگرگون كردند. دگرگوني صورت شهر، تصوير زندگي همه ما را تغيير داد. احتياج به وسيله نقليه شخصي، اولين و ملموس ترين خروجي اتوبان سازي هاي بي رويه بود. بودجه اي كه بايد صرف توسعه حمل و نقل عمومي، مسيرهاي دوچرخه سواري و پياده راه هاي استاندارد مي شد، صرف اتوبان ها و تونل هاي آنچناني شد و علاوه بر پر كردن جيب شركت هاي راه سازي، انبارهاي انباشته از خودروهاي بي كيفيت را هم خالي كرد. تصوير شهر به لطف اتوبان ها بزرگتر شد، ولي حتي ذره اي از حجم ترافيك و آلودگي هوا كاسته نشد.
تغيير سبك زندگي مردم :

هالبواكس يكي از پيشگامان جامعه شناسي شهري معتقد است كه جامعه در جهان مادي جاي دارد و بر اين اساس همواره ميان سبك زندگي گروه هاي اجتماعي و فضاي توليد شده جامعه، رابطه دو جانبه اي برقرار است. مگر امكان دارد كه صورت اجتماعي اتوبان هاي عظيم و برج هاي قوطي كبريتي مردم را به ورزش ترغيب كند؟ ميانگين زمان رفت و آمد شاغلين فعال شهر تهران هم اكنون حدود ٢ ساعت است. زماني كه قرار بود به كمك اتوبان ها و خودروهاي شخصي شاغلين كم شود كه نشد. ساختار شهري به جاي هل دادن فرد به سبك زندگي فعال تر، او را به سمت سكون و رفت و آمد مداوم سوق داد. شهروند را در گير و دار مسيرها و ساختمان ها خسته و له كرد و بعد بر روي پل ها بنر زد و او را به ورزش همگاني دعوت كرد. خلاصه اينكه امروز من و شما براي خريد يك عدد نان بايد بر خودروهاي شخصيمان سوار شويم و زندگي ما بدون خودرو شخصي تقريبا غيرممكن است.
 رشد بي رويه با دگرگوني ساختار شهر به لطف سياست هاي اتوباني مديران شهري، طبقه فرادست جامعه كه همواره به دنبال زندگي در مكان هاي بكرتر و آرام تر است، مرتب از مركز شهر دور شده و حومه و حومه های دورتر را براي زندگي خود انتخاب كرد. آنها به واسطه برخورداري از سرمايه هاي مادي، هر جا كه رفتند امكانات و تسهيلات شهري را هم گسترش دادند و در نهايت شهرها را وسيع تر كردند. امروزه كار به جايي رسيده است كه كوه ها و جنگل ها و حداقل فضاهاي طبيعي ورزش و فعاليت مردم به راحتي و با مجوزهاي خريدني خورده مي شوند و در اينجا باز هم رد پاي مديريت بي تفاوت و ناآگاه شهري نيز مشاهده مي شود.
✅ نتيجه گيري:

بدون ترديد بايد مديران شهري را در رديف اول كساني قلمداد كرد كه نسبت به سلامت مردم در هر دو بعد ورزش و محيط زيست بي تفاوت هستند. تصميم هاي آنان فاقد كوچكترين آينده نگري و جامعه پژوهي بوده است. تصميم هايي كه متأسفانه بوي منفعت هاي مالي زودگذر مي دهد و به لطف همين منفعت ها، ماشين هاي تبليغاتيشان را روشن مي كنند تا به مردم القا كنند، عامل كم تحركي و سكون آنها، تنها و تنها خودشان هستند. بي شك اين يك خيانت آشكار است. خیانتی که مقابله با آن هنوز برای برخی از شهرهای ایران دیر نشده است.