در مریخ، مجرمان با چه قوانینی محاکمه خواهند شد؟
تصور کنید که برخی از فضانوردان تصمیم بگیرند در فضا جرمی مرتکب شوند، آیا مرجعی برای اعمال قانون برای آنها تعیین شده است؟
به گزارش بولتن نیوز، به نقل از دیسکاوری، کریستوفر نیومان، استاد حقوق عمومی از دانشگاه ساندرلند انگلیس، روش‌هایی را برای جلوگیری از بروز جرم در فضا ارائه داده است.
نیومان می‌گوید که ما نمی‌توانیم زمانی که گردشگری فضایی فراگیر شود، قدر رفتارهای خوب را ندانیم. انسان‌ها در آن زمان با همان انتخاب‌های دقیقی که فضانوردان امروزی متشکل از خلبان‌ها، مهندسان و دانشمندان روبرو هستند، مواجه نخواهند بود.
به گفته وی، شرکت‌های گردشگری فضایی، شانس سفر در فضا را در اختیار طیف گسترده‌ای از مردم قرار خواهند داد و این ترکیب گوناگون انسانی بدون شک به نوعی چهارچوب قانونی برای نظم بخشیدن به رفتارشان نیاز خواهند داشت.
پیمان اساسی سازمان ملل متحد برای اکتشافات فضایی که در دهه 1960 طراحی شده و "معاهده فضای خارجی" نیز نامیده می‌شود، بین بیش از 100 کشور امضا شده است. از اصول این معاهده می‌توان به منع سلاح‌های هسته‌ای، جلوگیری از مدعی شدن کشورها در مورد فضا و مسئولیت‌پذیر ساختن کشورهای مسئول در مورد خسارتی که اشیاء فضایی و شهروندان‌شان ایجاد می‌کنند، اشاره کرد.
اگرچه به گفته نیومان، در این معاهده اشاره‌ای به تبهکاری با جزئیات نشده، اما در جاهای دیگر به این امر پرداخته شده است. پیش‌نویس سال 1991 در مورد کنوانسیون پرواز فضایی سرنشین‌دار، زنجیره‌ای از دستورها را ارائه کرده بود که طبق آنها، فرمانده فضاپیما مسئول مسافران است و در عوض همه آنها باید از رئیس عملیات‌های فضایی دستور بگیرند.
قوانین فضایی معمولا از قوانین هوانوردی برای راهنمایی استفاده می‌کنند. کنوانسیون 1963 توکیو به خلبان یک هواپیما اجازه می‌دهد تا علیه مسافرانی که رفتار مخرب دارند، اقدام کند.
این استاد دانشگاه می‌گوید که اگرچه این معاهده یک نمونه تقویت شده از ترکیب با قوانین دیگر است، اما قوانین هوانوردی برای استفاده در فضا کافی نیستند.
وی اظهار کرد: ماهیت حاکمیت و تقسیم مسئولیت اشاره شده در قانون فضایی بین‌المللی، اساسا با آنچه در قانون حمل‌ونقل هوایی به تصویب رسیده، متفاوت است. علاوه بر آن، معاهدات بین‌المللی با هدف هوانوردی و هواپیماهای غیرنظامی شکل گرفته‌اند.
از این رو شاید بتوان از ایستگاه فضایی بین‌المللی مقداری راهنمایی گرفت. این توافق بین دولتی چند مفاد دارد. برای مثال، امضا کنندگان صلاحیت کیفری اتباع خود در ایستگاه را برعهده دارند. از این رو اگر یک فضانورد آلمانی جرمی را علیه یک ایتالیایی در ماژول روسی مرتکب شود، قانون آلمان با آن برخورد خواهد کرد.
این توافقنامه همچنین مقرراتی دارد که در آن میان می‌توان به دادن مسئولیت نهایی به فرمانده ایستگاه فضایی در مورد خدمه، تعیین زنجیره‌ای از فرمان‌ها، چگونگی روش کار زمین به فضا و رویه‌های انضباطی اشاره کرد.
نیومان می‌گوید که می‌توان پیش‌نویس توافقنامه جدیدی را برای گردشگری فضایی نوشت که رویکردهای مشابهی در آن برای فرمان‌های خلبان فضاپیما ارائه شود.
این در حالیست که در اینجا ممکن است سوالاتی در مورد زمانی که پروازهای کوتاه‌مدت به اقامت‌های طولانی در ایستگاه فضایی تبدیل می‌شوند، مطرح شود. در آن زمان به مقرارتی در مورد یک زندان فضایی نیاز است چرا که حبس یک روش پذیرفته‌شده برای تعیین مجازات است.
به گفته نیومان، برای ماموریت‌ها دورتر به بررسی بیشتر در مورد مقابله با جرایم در فضا نیاز است. البته خوشبختانه در آینده، نخستین مسافران فضایی از میان افراد آموزش دیده مشابه فضانوردان حاضر در ایستگاه فضایی خواهند بود.
نیومان می‌گوید که ما نمی‌توانیم زمانی که گردشگری فضایی فراگیر شود، قدر رفتارهای خوب را ندانیم. انسان‌ها در آن زمان با همان انتخاب‌های دقیقی که فضانوردان امروزی متشکل از خلبان‌ها، مهندسان و دانشمندان روبرو هستند، مواجه نخواهند بود.
به گفته وی، شرکت‌های گردشگری فضایی، شانس سفر در فضا را در اختیار طیف گسترده‌ای از مردم قرار خواهند داد و این ترکیب گوناگون انسانی بدون شک به نوعی چهارچوب قانونی برای نظم بخشیدن به رفتارشان نیاز خواهند داشت.
پیمان اساسی سازمان ملل متحد برای اکتشافات فضایی که در دهه 1960 طراحی شده و "معاهده فضای خارجی" نیز نامیده می‌شود، بین بیش از 100 کشور امضا شده است. از اصول این معاهده می‌توان به منع سلاح‌های هسته‌ای، جلوگیری از مدعی شدن کشورها در مورد فضا و مسئولیت‌پذیر ساختن کشورهای مسئول در مورد خسارتی که اشیاء فضایی و شهروندان‌شان ایجاد می‌کنند، اشاره کرد.
اگرچه به گفته نیومان، در این معاهده اشاره‌ای به تبهکاری با جزئیات نشده، اما در جاهای دیگر به این امر پرداخته شده است. پیش‌نویس سال 1991 در مورد کنوانسیون پرواز فضایی سرنشین‌دار، زنجیره‌ای از دستورها را ارائه کرده بود که طبق آنها، فرمانده فضاپیما مسئول مسافران است و در عوض همه آنها باید از رئیس عملیات‌های فضایی دستور بگیرند.
قوانین فضایی معمولا از قوانین هوانوردی برای راهنمایی استفاده می‌کنند. کنوانسیون 1963 توکیو به خلبان یک هواپیما اجازه می‌دهد تا علیه مسافرانی که رفتار مخرب دارند، اقدام کند.
این استاد دانشگاه می‌گوید که اگرچه این معاهده یک نمونه تقویت شده از ترکیب با قوانین دیگر است، اما قوانین هوانوردی برای استفاده در فضا کافی نیستند.
وی اظهار کرد: ماهیت حاکمیت و تقسیم مسئولیت اشاره شده در قانون فضایی بین‌المللی، اساسا با آنچه در قانون حمل‌ونقل هوایی به تصویب رسیده، متفاوت است. علاوه بر آن، معاهدات بین‌المللی با هدف هوانوردی و هواپیماهای غیرنظامی شکل گرفته‌اند.
از این رو شاید بتوان از ایستگاه فضایی بین‌المللی مقداری راهنمایی گرفت. این توافق بین دولتی چند مفاد دارد. برای مثال، امضا کنندگان صلاحیت کیفری اتباع خود در ایستگاه را برعهده دارند. از این رو اگر یک فضانورد آلمانی جرمی را علیه یک ایتالیایی در ماژول روسی مرتکب شود، قانون آلمان با آن برخورد خواهد کرد.
این توافقنامه همچنین مقرراتی دارد که در آن میان می‌توان به دادن مسئولیت نهایی به فرمانده ایستگاه فضایی در مورد خدمه، تعیین زنجیره‌ای از فرمان‌ها، چگونگی روش کار زمین به فضا و رویه‌های انضباطی اشاره کرد.
نیومان می‌گوید که می‌توان پیش‌نویس توافقنامه جدیدی را برای گردشگری فضایی نوشت که رویکردهای مشابهی در آن برای فرمان‌های خلبان فضاپیما ارائه شود.
این در حالیست که در اینجا ممکن است سوالاتی در مورد زمانی که پروازهای کوتاه‌مدت به اقامت‌های طولانی در ایستگاه فضایی تبدیل می‌شوند، مطرح شود. در آن زمان به مقرارتی در مورد یک زندان فضایی نیاز است چرا که حبس یک روش پذیرفته‌شده برای تعیین مجازات است.
به گفته نیومان، برای ماموریت‌ها دورتر به بررسی بیشتر در مورد مقابله با جرایم در فضا نیاز است. البته خوشبختانه در آینده، نخستین مسافران فضایی از میان افراد آموزش دیده مشابه فضانوردان حاضر در ایستگاه فضایی خواهند بود.
منبع: ایسنا
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
